பெரியபுராணம், கம்பராமாயணம், வில்லி பாரதம், பெருங்கதை
பாடம் - 1
1) சுந்தரர் பாடிய திருத்தொண்டத் தொகை
2) நம்பியாண்டார் நம்பி பாடிய திருத்தொண்டர் திருவந்தாதி
என்பவையாகும்.
இந்த இரண்டு நூல்களும் பெரியபுராணத்திற்கு அடிப்படை நூல்கள் ஆகும்.
பெரியபுராணக் காப்பியம் பற்றிய அறிமுகமாக இந்தப் பாடப்பகுதி அமைக்கப்பட்டுள்ளது.
குடியும் குடியேற்றமும்
பண்டைநாளில் கரிகால் சோழமன்னன் நாற்பத்து எண்ணாயிரம் வேளாளர் குடும்பங்களைத் தொண்டை நாட்டில் குடி அமர்த்தினான். அவற்றுள் ஒன்றே சேக்கிழார் பிறந்த குடியும். உழவுத் தொழிலில் மேம்பட்ட வேளாளர் குடியில் சேக்கிழார் குடும்பம் சிறப்பு மிக்கது. இக்குடும்பமே சேக்கிழார் பிறந்த குடும்பம்.
தொண்டர் கூட்டம்
திருத்தொண்டர் புராணத்தைக் கேட்க வருமாறு சிவனடியார் அனைவருக்கும் மன்னன் திருமுகம் (கடிதம்) அனுப்பினான். சைவத் தத்துவ அறிஞர்களும், புலவர்களும், சிற்றரசர்களும் தில்லையில் குழுமினர். சேக்கிழாரும் சித்திரைத் திங்களில் திருவாதிரை (27 நட்சத்திரங்களுள் ஒன்று) நாளில் பெரியபுராணத்தைக் கூறத் தொடங்கினார். அடுத்த ஆண்டு சித்திரைத் திங்கள் அதே திருவாதிரை நாளில் கூறி முடித்தார். தில்லை வாழ் அந்தணர்கள் பெரியபுராணத்தைச் சிவனாக எண்ணி வழிபட்டனர்.
மன்னனின் சிறப்புப் பெற்றமை
சோழ மன்னன் பெரியபுராணத்தை யானை மீது ஏற்றிச் சேக்கிழாரோடு தானும் யானை மீது அமர்ந்து வெண்சாமரம் (ஒருவகை விசிறி) வீசினான். யானையும் வீதி உலா வந்தது. சேக்கிழாரும், மன்னனும், அடியார்கள் புடைசூழக் கோயிலுக்கு வந்து நடராசர் முன்பு பெரியபுராணத்தை வைத்து வழிபட்டனர். மன்னன் சேக்கிழாருக்குத் தொண்டர் சீர்பரவுவார் (அடியார் புகழைப் போற்றுபவர்) என்ற பட்டத்தை வழங்கி வணங்கினான். பின்னர் மன்னன் பெரியபுராணத்தைச் செப்பு ஏட்டில் எழுதித் திருமுறைகளில் ஒன்றாக, பன்னிரண்டாம் திருமுறையாகச் சேர்த்து வைத்தான். சேக்கிழாரின் இந்த வரலாற்றைச் சேக்கிழார் புராணம் என்ற நூல் விரிவாக விளக்கி உள்ளது.
கோயம்புத்தூர் மாவட்டம் தர்மவரம் வட்டத்திலுள்ள முத்தூர்ச் சிவன் கோயிலில் வீரராசேந்திர சோழனின் கல்வெட்டு ஒன்று உள்ளது. இக்கல்வெட்டு சோழனின் நான்காம் ஆட்சி ஆண்டில் வெட்டப்பட்டது. இதில் உத்தம சோழப் பல்லவராயனுடைய மகன் சிவன் கோயிலுக்குத் திருநந்தா விளக்கு (கோயிலில் பயன்படுத்தப்படும் விளக்குகளுள் ஒன்று) வைத்த செய்தி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இந்த மன்னனது காலம் கி.பி. 1207 முதல் 1252 வரை. இக்காலம் பற்றிய கருத்தை அறிஞர் மு.இராகவையங்கார் மறுத்துக் கூறியுள்ளார்.
சேக்கிழாரின் வரலாற்றைக் கூறும் நூல் சேக்கிழார் புராணம் என்பதாகும். இந்நூல், சேக்கிழார் காலத்தில் வாழ்ந்த சோழ மன்னனை அநபாயன் என்று குறிப்பிட்டுள்ளது. சேக்கிழார் தமது பெரியபுராணத்தில் தம்மை ஆதரித்த சோழ மன்னனை அநபாயன் என்றே பத்து இடங்களில் குறிப்பிட்டுள்ளார். சேக்கிழார் போன்றே சோழர் காலத்தில் வாழ்ந்த இன்னொரு புலவர் ஒட்டக்கூத்தர் என்பவர். இவர் தம்மை ஆதரித்த மன்னனையும் அநபாயன் என்றே கூறியுள்ளார். சேக்கிழாரும் ஒட்டக்கூத்தரும் கூறும் அநபாயன் பற்றிய செய்திகள் ஒத்துக் காணப்படுகின்றன. ஒட்டக்கூத்தர் குறிப்பிடும் அநபாயன் இரண்டாம் குலோத்துங்கச் சோழன் ஆவான். எனவே சேக்கிழாரை ஆதரித்த அநபாயன் இரண்டாம் குலோத்துங்கச் சோழன் என்று கருதலாம்.
இரண்டாம் குலோத்துங்கனுடைய மகன் இரண்டாம் இராசராச சோழன் ஆவான். இவனது 17ஆம் ஆட்சியாண்டில் பொறிக்கப்பட்ட கல்வெட்டு ஒன்று குறிப்பிடத்தக்கது. இக்கல்வெட்டு திருமழபாடி சிவன் கோயிலில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. இக்கல்வெட்டில்,
“ஜயங்கொண்ட சோழ மண்டலத்து…….
குன்றத்தூர்ச் சேக்கிழான் மாதேவடிகள்
ராமதேவனான உத்தம சோழப் பல்லவராயன்”
என்ற தொடர் இடம் பெற்றுள்ளது. இத்தொடரில் உள்ள குன்றத்தூர் என்பது ஊரின் பெயர். இவ்வூரில்தான் சேக்கிழார் பிறந்தார். சேக்கிழான் என்பது வேளாள மரபைச் சேர்ந்த ஒரு குடியின் (குடும்பத்தின்) பெயர். இக்குடியில்தான் சேக்கிழார் பிறந்தார். மாதேவடிகள் ராமதேவன் என்பது ஒருவரின் பெயர். உத்தம சோழப் பல்லவராயன் என்பது சேக்கிழாருக்குச் சோழன் அளித்த பட்டப் பெயர் ஆகும். மாதேவடிகள் ராமதேவன் என்பது சேக்கிழாருக்கு அவர் முன்னோர்கள் வைத்த இயற்பெயராக இருக்கலாம் என்று அறிஞர் க.வெள்ளைவாரணன் குறிப்பிடுகின்றார். எனவே இக்கல்வெட்டு, பெரியபுராண ஆசிரியர் சேக்கிழாரையே குறிப்பிட்டுள்ளது என்று கருதுகின்றனர்.
இவற்றால் சேக்கிழார் இரண்டாம் குலோத்துங்கன் காலத்திலும் அவன் மகன் இரண்டாம் இராசராச சோழன் காலத்திலும் வாழ்ந்தவர் என்பது தெரிய வருகின்றது. இவர்களுள் சேக்கிழார் குறிப்பிடும் அநபாயன் என்ற பெயருடையவன் இரண்டாம் குலோத்துங்கன் ஆவான். எனவே இரண்டாம் குலோத்துங்கன் காலத்தில் பெரியபுராணத்தை இயற்றிய சேக்கிழார், அம்மன்னனின் மகன் காலத்திலும் வாழ்ந்துள்ளார் என்பது தெரிய வருகின்றது. இரண்டாம் குலோத்துங்கனின் காலம் கி.பி. 1133 முதல் 1146 வரை ஆகும். இவன் காலத்தவரே சேக்கிழார் என்ற கருத்தை வரலாற்றறிஞர்கள் மா.இராசமாணிக்கனாரும், மு.இராகவையங்காரும் உடன்பட்டு எழுதி உள்ளனர்.
வரலாற்று அறிஞர் சதாசிவ பண்டாரத்தார், சேக்கிழார் மூன்றாம் குலோத்துங்கன் காலத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பதை விரிவாக விளக்கி உள்ளார். இவற்றை எல்லாம் ஆராய்ந்த அறிஞர் க.வெள்ளை வாரணனார், சேக்கிழார் “இரண்டாம் குலோத்துங்கன் ஆட்சியின் இறுதிக் காலத்தில் தொடங்கி அவன் மகன் இரண்டாம் இராசராசன் காலத்திலும் இவனது மகன் மூன்றாம் குலோத்துங்கன் ஆட்சியின் முற்பகுதியிலும் வாழ்ந்துள்ளார்” என்று முடிவு கூறி உள்ளார். எனவே சேக்கிழாரின் காலம் 12ஆம் நூற்றாண்டு என்பது உறுதிப்பட்டுள்ளது. இந்த நூற்றாண்டில்தான் பெரியபுராணமும் இயற்றப்பட்டுள்ளது என்று கருதப்படுகிறது.
காரைக்கால் அம்மையார் பாடிய
* மூத்த திருப்பதிகம்
* இரட்டை மணிமாலை
* அற்புதத் திருவந்தாதி
சேரமான் பெருமாள் இயற்றிய
* திருக்கயிலாய ஞான உலா
* பொன் வண்ணத்து அந்தாதி
* திருவாரூர் மும்மணிக்கோவை
மேலும் பதினோராம் திருமுறையில் உள்ள
● நக்கீரர் நூல்கள்
● கல்லாடர் நூல்
● பட்டினத்தார் நூல்கள்
● நம்பியாண்டார் நம்பி நூல்கள்
நாயன்மார்கள் வாழ்ந்த ஊர்களுக்கும் கோயில்களுக்கும் சேக்கிழார் நேரில் சென்றிருக்க வேண்டும்; அங்குள்ள மக்கள் இடையே வழங்கி வந்த அடியார் பற்றிய கதைகளையும் சேக்கிழார் திரட்டி இருக்க வேண்டும் என்று பேராசிரியர் வையாபுரிப்பிள்ளை குறிப்பிடுகின்றார். சேக்கிழாருக்கு முன்னரே நாயன்மார்கள் வரலாறு தமிழக எல்லையைக் கடந்து கருநாடகம், ஆந்திரம் முதலிய இடங்களிலும், கம்போடியா முதலிய நாடுகளிலும் வழக்கில் இருந்தன. இவையும் சேக்கிழாருக்கு மூலங்களாகப் பயன்பட்டிருக்கலாம் என்று அ.ச. ஞானசம்பந்தன் கூறியுள்ளார்.
2) அறம், பொருள், இன்பம், வீடு ஆகியவற்றின் பயனைத் தருவதாக நூல் அமைதல் வேண்டும்.
3) காப்பியத்தின் தலைவன் தனக்கு நிகர் யாரும் இல்லாதவனாக இருக்க வேண்டும்.
4) காப்பியத்தில் நாடு, நகர், கடல், மலை, காடு ஆகியவை பற்றிய வருணனைகள் இடம் பெற்றிருக்க வேண்டும்.
5) திருமணம், முடிசூட்டுதல், நீர் விளையாட்டு, காதல் நிகழ்ச்சிகள் முதலியன இடம் பெற்றிருக்க வேண்டும்.
6) தூது செல்லுதல், போர் செய்தல், வெற்றியடைதல் முதலிய நிகழ்ச்சிகளும் இடம் பெற்றிருக்க வேண்டும்.
7) சருக்கம், இலம்பகம், படலம் முதலியவற்றில் ஏதாவது ஒன்றின் பெயரில் காப்பியம் பல பிரிவுகளைக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.
மேலே கூறப்பெற்ற இலக்கணத்தின்படி காப்பியங்கள் அமைந்திருக்க வேண்டும் என்று கூறப்பட்டது. இக்காப்பிய மரபு தமிழில் சில காப்பியங்களுக்குப் பொருந்தியும் சில காப்பியங்களுக்குப் பொருந்தாமலும் உள்ளது. இதனால் தமிழ் ஆராய்ச்சியாளர்கள் இடையே பெரும் விவாதங்கள் நிகழ்ந்துள்ளன. சேக்கிழார் என்னும் நூலை எழுதிய சி.கே சுப்பிரமணிய முதலியார் மேலே கூறிய காப்பிய இலக்கணங்களைப் பெரியபுராணத்தில் பொருத்தி ஆராய்ந்துள்ளார்; பெரியபுராணம் ஒரு காப்பியமே என்று நிறுவி உள்ளார். வேறு சிலர் பெரியபுராணம் ஒரு தொகுப்பு நூலே தவிரக் காப்பியம் அன்று என்று கூறி உள்ளனர். அடியார் பலரின் வரலாற்றைத் தொகுத்துத் தருவதே பெரியபுராணம். எனவே அது காப்பியம்தான் என்று ஏற்றுக்கொள்வர் சிலர்.
சேக்கிழார் வகுத்த காப்பியம் அதற்கு முன்னர்த் தோன்றிய காப்பியங்கள் போல் அல்லாமல் தனித்துவம் உடையது என்று அ.ச.ஞானசம்பந்தன் கூறுகின்றார். காப்பியங்களுக்கு இலக்கணம் கூறுகின்ற நூல்கள் ஒன்று கூடத் தமிழில் உள்ள காப்பியங்களை முன் உதாரணமாகக் கொள்ளவில்லை. வடமொழிக் காப்பிய அடிப்படையைத்தான் கொண்டுள்ளன என்று அவர் விளக்கி உள்ளார். எனவே பெரியபுராணக் காப்பியக் கொள்கையை, தண்டியின் காப்பிய இலக்கணம் கொண்டு ஆராயக் கூடாது என்பது இவரது முடிவு.
சேக்கிழார் அவருக்கு முன் தோன்றிய எந்த ஒரு காப்பியத்தையும் பின்பற்றவில்லை என்பதும் அவரது முடிவு. சுந்தரரின் வாழ்க்கை வரலாற்றைக் காப்பியமாகக் கூறும் சேக்கிழார், இடையிடையே ஏனைய அடியார்களின் வரலாற்றையும் இணைத்துப் பாடியுள்ளார். இது தமிழ்க் காப்பிய மரபில் ஒரு புது மரபாகும். இக்காப்பியத்தில் தனக்கு நிகரில்லாத தலைவனாகச் சுந்தரரைச் சேக்கிழார் காட்டுகிறார் என்கிறார் அ.ச.ஞா.
சுந்தரமூர்த்தி இந்த இரு பெண்களையும் மணந்து கொண்டார். திருத்தொண்டத் தொகை பாடினார். பல்வேறு கோயில்களுக்கும் சென்று சிவனை வழிபட்டுப் பல்வேறு அற்புதங்களை நிகழ்த்தினார். அக்கோயில்களைப் பற்றியும், சிவபெருமான் புகழையும் பாடினார். அப்பாமாலைகள் திருப்பாட்டு என வழங்கப்பட்டன. பின்னால் அப்பர், சம்பந்தர் ஆகியவர்களின் பாடல்களோடு சேர்த்துத் தேவாரம் என்னும் பொதுப் பெயர் பெற்றன. பின்னர் இறைவன் ஆணையால் வெள்ளை யானை மீது ஏறிக் கயிலாயம் சென்றடைந்தார். இந்திரன், பிரம்மன், திருமால் முதலிய தேவர்களும், முனிவர்களும் அவரை எதிர் கொண்டு அழைத்தனர். அவரின் வருகை கயிலாயம் முழுவதும் பேரொளியாய் வீசியது.
இவ்வாறாகச் சுந்தரர் வரலாறு பெரியபுராணத்தில் பாடப் பெற்றுள்ளது. இதன் வழிச் சுந்தரரே காப்பியத் தலைவன் என்று கொண்டனர். பரவை நாச்சியாரும், சங்கிலியாரும் தலைவியர் ஆவர். இவர்களின் வரலாற்றின் இடையே ஏனைய அடியார்களின் வரலாறுகள் கூறப்பெற்று ஒரு முழுக் காப்பியமாகப் பெரியபுராணம் விளங்குகிறது என்று அறிஞர்கள் கூறுவர். காப்பிய இலக்கணம் பெரியபுராணத்தில் அமைந்துள்ளதைப் பின் வருமாறு பட்டியலிட்டுப் பார்க்கலாம்.
காப்பிய இலக்கணம் பெரியபுராணத்தில் காப்பிய இலக்கணம்
1) தெய்வ வணக்கம், பாடுபொருள், வாழ்த்து. 1. உலகு எலாம் எனத் தொடங்கும் பெரியபுராண முதல் பாடல் தெய்வ வணக்கம் ஆகும். இப்பாடலிலேயே வாழ்த்தும் அடங்கும். அடியார் பெருமை பாடுபொருள் ஆகும்.
2) அறம், பொருள், இன்பம், வீடு. 2. அடியார்கள் வாழ்க்கையில் இந்த நான்கும் வெளிப்பட்டு உள்ளன.
3) காப்பியத் தலைவன், தலைவி. 3. சுந்தர மூர்த்தி நாயனார், பரவை நாச்சியார், சங்கிலியார்
4) மலை, நாடு, நகரம், காடு, கடல் – வருணனைகள் 4. கயிலைமலை, சோழநாடு, திருவாரூர், காடும் கடலும், கண்ணப்ப நாயனார்,
அதிபத்த நாயனார் புராணத்தில் வருணிக்கப்பட்டுள்ளன.
5) பருவகால வருணனைகள்: காலை, மாலை பொழுது – வருணனைகள் 5. திருஞானசம்பந்தர் புராணம் முதலியவற்றில் அமைந்துள்ளன.
6) மணம் முடித்தல், காதல் நிகழ்ச்சிகள். 6. சுந்தரர் புராணத்தில் உள்ளன.
7) முடிசூட்டுதல் 7. கழறிற்றறிவார் புராணம்
8) தூது 8. சுந்தரர் புராணம்
9) போர், வெற்றி 9. புகழ்ச் சோழ நாயனார் புராணம்
10) காப்பியப் பகுப்பு 10. பதின்மூன்று சருக்கங்களாகப் பகுக்கப்பட்டுள்ளது.
“காப்பிய இலக்கணத்திற்கு ஒத்துவராத உதிரிக் கதைகளை ஒன்று சேர்த்துக் காப்பியம் பாடிவிட்டார். எனவே காப்பிய இலக்கணம் அதில் அமையவில்லை என்று கூறுவது அவரது காப்பியத்தில் புதைந்து கிடக்கும் பேராற்றலைக் காண விரும்பாமல் கண்களை மூடிக் கொள்வதாக அமையும். யாரோ கூறிய காப்பியப் புற அமைப்பு இலக்கணத்தைப் பெரியபுராணத்தில் தேட முயன்று அது கிடைக்காததால் இதனைக் காப்பியமன்று என்று கூறுவது அறியாமை ஆகும். பெரியபுராணமாகிய காப்பியத்திற்கு அதுவே இலக்கணம் ஆகும். அதன் புற அமைப்பு முறை தமிழ்க் காப்பிய உலகில் புதிதாக வடிவமைக்கப்பட்டது ஆகும்” என்பது அவர் தரும் விளக்கமாகும்.
இந்தப் பதின்மூன்று சருக்கங்களில் முதல் சருக்கமும், பதின்மூன்றாம் சருக்கமும் சேக்கிழார் தாமே படைத்துக் கொண்டவை. முதல் சருக்கம் கயிலைமலைச் சிறப்பினைக் கூறும் முகமாகத் திருமலைச் சருக்கம் என்று கூறப்பட்டது. பதின்மூன்றாம் சருக்கம் சுந்தரர் வெள்ளை யானை மீது ஏறிக் கயிலாயம் செல்வதை விவரிக்கும் முகமாக வெள்ளானைச் சருக்கம் எனப்பட்டது. ஏனைய பதினொரு சருக்கங்கள், திருத்தொண்டத் தொகைப் பாடல்களின் முதல் சீரையே பெயராகப் பெற்றவை. சுந்தரர் பாடிய திருத்தொண்டத் தொகையில் பதினொரு பாடல்கள் உள்ளன. இப்பாடல்களின் முதல் சீர், அல்லது முதல் ஓரிரு சீர்கள், அல்லது பாடலின் முதல் அடி இவற்றின் பெயரால் பெரியபுராணச் சருக்கங்களின் பெயர்கள் அமைக்கப்பட்டுள்ளன.
பெரியபுராணப் பாடல்கள் பெரும்பாலும் விருத்தப் பாக்களால் ஆனவை. மொத்தப் பாக்களின் எண்ணிக்கை – 4286. இவற்றுள் கொச்சகக் கலிப்பா, கலிவிருத்தம், கலித்துறை முதலியனவும் அடங்கும்.
இப்புராணத்துள் நாயன்மார் அறுபத்து மூவரின் வரலாறுகள் பாடப்பட்டுள்ளன. இவரல்லாது ஒன்பது தொகையடியார் வரலாறும் கூறப்பட்டுள்ளது. தொகையடியார் என்பது குறிப்பிட்ட அடியார்களின் குழுக்களைக் குறிப்பது. அவர்கள் வருமாறு:
1) தில்லை வாழ் அந்தணர்
2) பொய் அடிமையில்லாத புலவர்
3) பத்தராய்ப் பணிவார்
4) பரமனையே பாடுவார்
5) சித்தத்தைச் சிவன் பால் வைத்தார்
6) திருவாரூர்ப் பிறந்தார்
7) முப்போதும் திருமேனி தீண்டுவார்
8) முழுநீறு பூசிய முனிவர்
9) அப்பாலும் அடிச்சார்ந்தார்
அதிபத்த நாயனார்
இவர் மீன் பிடிப்பவர். முதலில் கிடைக்கும் மீனைச் சிவனுக்குப் படைப்பவர்; அந்த முறையில், நவரத்தினம் இழைத்த பொன் மீனைச் சிவனுக்குப் படைத்தவர்.
இயற்பகை நாயனார்
இவர் சிவன் அடியார்க்குத் தன் மனைவியையே தானமாகத் தந்தவர்.
கண்ணப்ப நாயனார்
“நில்லு கண்ணப்ப”
இவர் வேடர். சிவபெருமான் கண்களிலிருந்து குருதி வழிவதைக் கண்டு தம் கண்களைத் தோண்டி எடுத்துச் சிவனுக்கு அளித்தவர்.
கழற்சிங்க நாயனார்
சிவ பூசைக்குரிய பூவை மோந்ததற்காகத் தன் மனைவியின் கையை வெட்டியவர்.
சிறுத்தொண்ட நாயனார்
சிவன் அடியார் உணவு உண்பதற்காகத் தன் ஒரே மகனையும் அரிந்து கறி சமைத்தவர்.
திருஞான சம்பந்தர்
உமாதேவியாரால் ஞானப்பால் ஊட்டப் பெற்றவர். திருத்தலங்கள் தோறும் சென்று தேவாரம் பாடியவர்.
திருநாவுக்கரசர்
சைவ சமயத்தில் சேர்ந்ததற்காக மன்னன் தந்த பல தண்டனைகளில் இருந்து சிவன் அருளால் தப்பித்தவர். திருக்கோயில்களில் உழவாரத் தொண்டு செய்தவர்; தேவாரம் பாடியவர். அப்பர் என்று போற்றப்பட்டவர்.
திருநாளைப்போவார்
தில்லை நடராசரைத் தரிசிக்க வேண்டித் தீயில் மூழ்கி எழுந்தவர். நந்தனார் என்னும் பெயர் பெற்றவர்.
திருநீலகண்ட நாயனார்
மனைவியின் சபதத்தால் அவளைத் தீண்டாது முதுமை வரை இல்லறம் நடத்தி இறைவன் அருளால் இளமை பெற்றவர்.
திருமூல நாயனார்
இடையன் உடலில் தாம் புகுந்து மூவாயிரம் ஆண்டுகள் வாழ்ந்து திருமந்திரம் எனும் நூலைப் படைத்தவர்.
நமிநந்தியடிகள்
தண்ணீரால் விளக்கு எரித்தவர்.
மங்கையர்க்கு அரசியார்
திருஞான சம்பந்தரை வரவழைத்து, பாண்டிய நாட்டைச் சைவ சமய நாடாக்கியவர்.
மூர்க்க நாயனார்
சூதாட்டத்தால் கிடைத்த பொருளைக் கொண்டு சிவன் அடியாரை வழிபட்டவர்.
மெய்ப்பொருள் நாயனார்
வஞ்சனையால் தம்மைக் கொல்லும் சிவ வேடதாரியைக் காப்பாற்றித் தம் உயிரை விட்டவர்.
பல்லவர் காலம் முதல் நானூறு அல்லது ஐந்நூறு ஆண்டுகள் துண்டு துண்டாக வழங்கி வந்த அடியார் வரலாற்றை ஒருங்கிணைத்துக் காப்பியமாகப் பாடப்பட்டதே பெரியபுராணம் ஆகும். வாய்மொழியாக மக்களிடம் வழங்கி வந்த நாயன்மார்களின் இந்த வரலாற்றைத் தொகுத்துக் கூறும் ஒன்றாகவும் பெரியபுராணம் செயல்பட்டுள்ளது.
பெரியபுராணம் அனைத்துச் சாதியினரையும் சிவ வழிபாட்டின் மூலம் ஒருங்கிணைத்தது. சிவனுக்கு முன்னர்ச் சாதி வேறுபாடு இல்லை என்பதை உணர வைத்தது. பசுமாட்டினை உரித்துத் தின்னும் சாதியில் இழிந்தவரே ஆயினும் அவரையும் இறைவனாக எண்ணி ஏனைய மனிதரை வணங்க வைத்தது.
சமுதாயப் படிநிலையில் கீழ் மட்டத்தில் இருந்தவர்கள் வேடர், புலையர், வண்ணார், குயவர் ஆகியோர். இவர்களுக்கு உயர்ந்த சாதியார்க்கு இணையான மதிப்பை வழங்கியது பெரியபுராணம். சிவன் அடியார்களைச் சாதிய வேறுபாடுகளுக்கு அப்பாற்பட்டவர்களாக விவரித்தது, இதன் வாயிலாக, சாதி அடிப்படையிலான சமுதாயத்தில் சாதியற்ற சமத்துவ விதை விதைத்தது.
இவ்வாறாக இலக்கிய வரலாற்றிற்கும் சமுதாயத்திற்கும் பல்வேறு நிலைகளில் பெரியபுராணம் பங்களிப்புச் செய்துள்ளதை அறிய முடிகிறது.
பெரியபுராணக் காப்பியம் பற்றிய பொதுச் செய்திகளை அறிந்திருப்பீர்கள்.
இக்காப்பியத்தின் ஆசிரியரான சேக்கிழாரின் வரலாறு பற்றியும், பெரியபுராணம் இயற்றப்படுவதற்குரிய காரணங்கள் பற்றியும், நூல் அரங்கேற்றம் பற்றியும் தெரிந்துகொண்டிருப்பீர்கள்.
பெரியபுராண அடியார்களின் காலம் பற்றியும் சேக்கிழார் காலம் பற்றியும் அறிந்திருப்பீர்கள்.
பெரியபுராணத்தின் மூல நூல்கள் பற்றிய தகவல்களைத் தெரிந்திருப்பீர்கள்.
பெரியபுராணக் காப்பியக் கொள்கை, காப்பிய அமைப்பு, அடியார் சிலரின் வரலாறு ஆகியவற்றை அறிந்திருப்பீர்கள்.
பெரியபுராணம் தமிழ் இலக்கிய உலகிற்கும், சமுதாயத்திற்கும், சமயத்திற்கும் ஆற்றிய பங்களிப்பைப் புரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள்.
பாடம் - 2
புதுமை
புதுமை இருவகைப்படும். பாடுபொருள், உணர்த்தும் முறை என்பன அவை. பெரியபுராணம் பாடுபொருளால் புதுமையானது. தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் பெரியபுராணத்திற்கு முன்பு அடியார் வரலாற்றைக் காப்பியமாக யாரும் பாடவில்லை. உணர்த்தும் முறையிலும் காப்பியம் சிறந்துள்ளது. முன்னைய காப்பிய இலக்கணங்களிலிருந்து மாறுபட்டுப் புதுமரபை உண்டாக்கி உள்ளது.
பொதுமை, பொருண்மை, பெருமை
ஓர் இலக்கியத்தில் இடம்பெற்றுள்ள கருத்துகள் பரந்துபட்ட மனித இயற்கையைச் சித்திரிப்பதாக இருக்க வேண்டும். உலகக் கண்ணோட்டம் உடையதாக இருக்க வேண்டும். பெரியபுராணத்தில் இடம்பெற்றுள்ள அடியார்களின் வாழ்க்கை இவற்றிற்கு எடுத்துக்காட்டாகத் திகழ்கிறது. இதுவே இலக்கியத்தின் பெருமை ஆகும். இதனால் பொருண்மை (இலக்கிய உள்ளடக்கம் அல்லது பாடுபொருள்) சிறப்புடையதாகிறது. புதுமை, பொதுமை, பொருண்மை என்ற மூன்றிலும் சிறந்து விளங்கும் காரணத்தால் பெரியபுராணம் உலகப் பொதுமைப் பண்பு உடையதாகச் சிறப்படைந்துள்ளது.
இவ்வாறு இலக்கியக் கலையில் சிறந்து விளங்கும் பெரியபுராணத்தின் கலைச் சுவையை இனி வரும் பகுதியில் விரிவாகப் படிப்போம்.
மரங்களும் வேள்வியும்
திருஞானசம்பந்தர் பிறந்த ஊரை வருணிக்கும் சேக்கிழார் வேள்வி மரபினை நினைவு கூர்கிறார். ஞானசம்பந்தர் பிறந்த ஊரில் மரங்கள் கூட வேள்வி செய்கின்றன. இதனைப் பின்வரும் பாடல் அழகாக வருணித்துள்ளது.
பரந்தவிளை வயல்செய்ய பங்கயமாம் பொங்குஎரியில்
வரம்பில்வளர் தேமாவின் கனிகிழிந்த மதுநறுநெய்
நிரந்தரம்நீள் இலைக்கடையால் ஒழுகுதலால் நெடிதுஅவ்வூர்
மரங்களும்ஆ குதிவேட்கும் தகையஎன மணந்துஉளதாம்
(பெரிய, திருஞானசம்பந்தர் புராணம். 7)
(பரந்த = அகன்ற; செய்ய = சிவந்த; பங்கயம் = தாமரை; பொங்கு = பெருகும்; எரி = தீ; தேமா = மாமரம்; கனி = மாங்கனி; நீள் = நீண்ட; மதுநறுநெய் = மாங்கனிச்சாறு; இலைக்கடை = மாவிலை நுனி; ஆகுதிவேட்கும் = வேள்வி வேட்கும்; தகைய = தன்மையை உடையன)
அகன்ற வயலில் உள்ள செந்தாமரை மலர், தீ எரிவது போல விளங்குகிறது. உயர்ந்து வளர்ந்துள்ள மாமரத்தில் பழங்கள் கனிந்து காணப்படுகின்றன. மிகுதியாகக் கனிந்ததால் அவற்றிலிருந்து கனிச்சாறு மா இலையில் வழிகிறது; மா இலையில் இருந்து தாமரை மலர் மீது சிந்துகிறது. இக்காட்சி, அந்தணர் வேள்வியின் போது தீயில் நெய் வார்ப்பது போல, சேக்கிழாருக்குத் தோன்றுகிறது. இதனையே புலவர் மரங்களே வேள்வி செய்யும் பக்தி மிக்க ஊர் என்று வருணிக்கிறார்.
இருளும் ஒளியும்
ஞாயிறு மறைகிறது; இருள் சூழ்கிறது; நிலவு தோன்றுகிறது. இவை இயற்கை நிகழ்வுகள். புலவனின் கற்பனை இவற்றை இயல்பாகப் பார்க்கத் தூண்டவில்லை; கற்பனையில், உவமையில் சமய உணர்வு வெளிப்படுகிறது.
வஞ்ச மாக்கள்தம் வல்வினை யும்அரன்
அஞ்செ ழுத்தும் உணரா அறிவிலார்
நெஞ்சும் என்ன இருண்டது நீண்டவான்
(பெரிய. தடுத்தாட் கொண்ட புராணம். 159)
(வஞ்ச = வஞ்சனை; மாக்கள் = மக்கள்; வல்வினை = தீவினை; அரன் = சிவன்; அஞ்செழுத்து = ஐந்தெழுத்து (நமசிவாய); அறிவிலார் = மூடர்கள்; நீண்ட = பெரிய / அகன்ற)
ஞாயிறு மறைகிறது; இருள் சூழ்கிறது. இது இயற்கையான நிகழ்வு. வஞ்சனையுடைய தீயவர்களின் தீவினையைப் போலவும், சிவபெருமானின் ஐந்தெழுத்தை ஓதாத அறிவற்றவர் மனம் போலவும் இருள் சூழ்கிறது; தீயவர்களின் மனமும் அறிவற்றவர் மனமும் இருண்டு ஒளி இல்லாமல் கிடப்பது போலப் பூமியில் இருள் பரவுகிறது என்று சேக்கிழார் இதை வருணிக்கிறார்.
கற்பனை நயம்
இரவுப் பொழுதில் நிலவு தோன்றுகிறது; இது இரவு என்னும் மங்கையின் புன்முறுவல் போல் தோன்றுகிறது. திருநீற்றின் பேரொளி போலவும் தோன்றுகிறதாம்.
நறுமலர்க் கங்குல் நங்கைமுன் கொண்டபுன்
முறுவல் என்ன முகிழ்த்தது வெண்ணிலா
(பெரிய. தடுத்தாட் கொண்ட புராணம். 160)
(நறு = வாசனை மிக்க; கங்குல் = இரவு; புன்முறுவல் = புன்சிரிப்பு; முகிழ்த்தது = தோன்றியது)
அண்ணல்வெண் நீற்றின் பேரொளி
போன்றது நீள்நிலா
(பெரிய. திருக்கூட்டச் சிறப்பு. 6)
(அண்ணல் = தலைமை; வெண்நீறு = திருநீறு / விபூதி; பேரொளி = மிக்க ஒளி; நீள் = நீண்ட)
வாசனை மிக்க மலர்களைச் சூடியவள் இருள் என்னும் நங்கை. இவள் புன்னகை ஒளி போல நிலவு தோன்றுகிறதாம். நிலாவின் ஒளி திருநீற்றின் ஒளி போல விளங்குகிறதாம். இவ்வாறு சேக்கிழாரின் கவிதை கற்பனை நயத்தோடு அமைக்கப்பட்டுள்ளதைப் படித்து மகிழ முடியும்.
இந்திரன் நகருக்கும் மேலானது
சேக்கிழார், தாம் அமைச்சர் பதவி வகித்த சோழநாட்டின் இரண்டாவது தலைநகராகிய கருவூரை இந்திரன் நகருக்கும் மேலானது என வருணிக்கிறார்.
மாமதில் மஞ்சு சூழும் மாளிகை நிரைவிண் சூழும்
தூமணி வாயில் சூழும் சோலையில் வாசம் சூழும்
தேமலர் அளகம் சூழும் சிலமதி தெருவில் சூழும்
தாம்மகிழ்ந்து அமரர் சூழும் சதமகன் நகரம் தாழ
(பெரிய. எறிபத்த நாயனார் புராணம். 3)
(மஞ்சு = மேகம்; நிரை = வரிசை; விண் = வானம்; தூ = தூய; வாசம் = நறுமணம்; தேமலர் = தேன்மலர் (தேன் சிந்தும் மலர்); அளகம் = கூந்தல்; மதி = நிலவு (நிலவு போன்ற முகத்தை உடைய பெண்கள்); அமரர் = தேவர்; சதமகன் = இந்திரன்)
சோழ நாட்டின் தலைநகரில் அமைந்துள்ள மதில்கள் மேலே மேகங்கள் சூழ்ந்து நிற்கின்றன; மேகங்களைச் செல்ல விடாமல் மதில்கள் தடுக்கின்றன; தெருவில் உள்ள மாளிகைகள் விண்ணை முட்டும் அளவு உயர்ந்து நிற்கின்றன; தூய மணிகளால் ஆன தோரணங்கள் அம்மாளிகைகளின் வாயிலில் தொங்கவிடப்பட்டுள்ளன; மலர்ச்சோலை எங்கும் நறுமணம் கமழ்கின்றது; தேன் சிந்தும் மலர்களை மகளிர் கூந்தலில் சூடி மகிழ்கின்றனர்; மதி போன்ற முகத்தை உடைய மகளிர் வீதியில் உலா வருகின்றனர்; தேவர்கள் மகிழ்ச்சியாக அந்த நகரைச் சூழ்ந்துள்ளனர்; இந்திரனின் நகரமும் ஒப்பாகாத வகையில் இந்த நகரம் சிறப்புடன் விளங்குகிறதாம்.
கடல் ஒலியும் கற்பனையும்
சேரர்களின் தலைநகராகிய கொடுங்கோளூரை வருணிப்பதில் சேக்கிழாரின் கற்பனை எல்லையற்ற இலக்கிய இன்பத்தைத் தருவதாய் உள்ளது. நகரில் பல்வேறு ஒலிகள் தோன்றுகின்றன; அவை கடல் ஒலியை விட ஓங்கி ஒலிக்கின்றன. என்னென்ன ஒலிகள் நகரில் தோன்றின என்பதைச் சேக்கிழார் பட்டியல் இடுகிறார்:
காலை எழும்பல் கலையின்ஒலி
களிற்றுக் கன்று வடிக்கும்ஒலி
சோலை எழும்மென் சுரும்பின்ஒலி
துரகச் செருக்கால் சுலவும்ஒலி
பாலை விபஞ்சி பயிலும்ஒலி
பாடல் ஆடல் முழவின்ஒலி
வேலை ஒலியை விழுங்கிஎழ
விளங்கி ஓங்கும் வியப்பினதால்.
(பெரிய. கழறிற்றறிவார் நாயனார் புராணம். 2)
(பல்கலை = வேதம் ஓதல் முதலிய பல கலைகளின் ஒலி; களிறு = யானை; வடிக்கும் = வசப்படுத்தும்; சுரும்பு = வண்டு; துரகம் = குதிரை; சுலவும் = சுழலும்; பாலை விபஞ்சி = பாலை யாழ்; முழவு = இசைக்கருவி; வேலை = கடல்)
சேர மன்னர்களின் தலைநகரில் பல்வேறு ஒலிகள் தோன்றுகின்றன; வேதம் ஓதுதல் முதலிய பல்வேறு கலைகளினால் ஒலி எழுகின்றது; ஒரு பக்கத்தில் யானைக் குட்டியை வசப்படுத்துவோர் ஒலி எழுப்புகின்றனர்; ஆரவாரம் செய்கின்றனர்; சோலை எங்கும் தேனைத் தேடி வண்டுகள் ரீங்காரம் செய்கின்றன; குதிரைகள் செருக்கு மிகுந்து சுழன்று ஒலியெழுப்புகின்றன; ஒரு பக்கத்தில் பாலை யாழைச் சிலர் வாசிக்கின்றனர்; அதனால் இசை எழுகின்றது; ஆண்களும் பெண்களும் ஆடிப் பாடி மகிழ்கின்றனர்; இதனால் முழவு ஒலி எழுகின்றது; இந்த ஒலிகள் யாவும் ஒன்று சேர்ந்து கடலின் ஒலியையும் விஞ்சும் வண்ணம் ஓங்கி ஒலிக்கின்றன. இவ்வாறாகச் சேக்கிழாரின் கற்பனை நயம் பாராட்டத்தக்கதாக அமைந்துள்ளது.
பாடல் இதோ:
பேர்பரவை பெண்மையினில்
பெரும்பரவை விரும்புஅல்குல்
ஆர் பரவை அணிதிகழும்
மணிமுறுவல் அரும்பரவை
சீர் பரவை ஆயினாள்
திருஉருவின் மென்சாயல்
ஏர் பரவை இடைப்பட்ட
என்ஆசை எழுபரவை.
(பெரிய. தடுத்தாட் கொண்ட புராணம். 148)
(பேர்பரவை = இவள் பெயர் பரவை; பெரும் பரவை = பெரு+ உம்பர் + அவை – பெரிய தேவர் அவை (தேவர் கூட்டம்); ஆர் பரவை = பரவு + ஐ – வாழ்த்தும் தெய்வம்; அரும்பரவை = அரும்பர் +அவை; முல்லை அரும்புகள் போன்ற பற்களை உடையவள்; சீர்பரவை = சிறந்த பரவை எனும் கூந்தலை உடைய இலக்குமி; ஏர் பரவை = அழகிய பரப்பு; எழு பரவை = ஏழு கடல்கள்)
இப்பாடலின் பொருள் வருமாறு:
அவள் பெயரோ பரவை; தேவர் கூட்டம் விரும்பும் திலோத்தமை முதலிய அழகிகளும் வாழ்த்தும் தெய்வம் போன்றவள்; அழகிய, வரிசையான முல்லை அரும்புகளை ஒத்த பற்களை உடையவள்; சிறந்த பரவை என்னும் கூந்தலை உடைய இலக்குமியைப் போன்றவள்; மென்மையான இவளது உருவத்தின் சாயலாகிய அழகிய பரப்பில் அகப்பட்ட என் ஆசை ஏழு கடல்கள் அளவுக்குப் பெரியது.
இவ்வாறு பரவையை வருணிக்கும் சேக்கிழார் பரவை என்ற சொல்லை வைத்துக் கவிநயம் தோன்றப் பாடலைப் புனைந்துள்ளார்.
ஏழு கடல்கள் அளவுக்கு எழுந்த காதல் தாகத்தைக் கூறும் இப்பாடலில் பரவை என்ற சொல் பின்வரும் ஏழு பொருள்களில் பயின்று வரக் காணலாம்.
1) ஒரு பெயர்
2) தேவர் அவை
3) வாழ்த்தும் தெய்வம்
4) முல்லை அரும்பு
5) கூந்தல்
6) பரப்பளவு
7) கடல்
அப்பாடல் வருமாறு:
செம்மை வெண்ணீற்று ஒருமையினார்
இரண்டு பிறப்பின் சிறப்பினார்
மும்மைத் தழல்ஓம் பியநெறியார்
நான்கு வேதம் முறைபயின்றார்
தம்மை ஐந்து புலனும்பின்
செல்லும் தகையார் அறுதொழிலின்
மெய்ம்மை ஒழுக்கம் ஏழ்உலகும்
போற்றும் மறையோர் விளங்குவது
(பெரிய. சண்டேசுர நாயனார் புராணம். 2)
(செம்மை = பெருமை / சிறந்த; வெண்ணீறு = திருநீறு / விபூதி; ஒருமையினார் = ஒருமை நேயம் உடையவர்; இரண்டு பிறப்பு = இரு பிறப்பு / அந்தணர்க்கு நிகழ்த்தப்படும் உபநயனம் என்னும் சடங்கிற்கு முன் உள்ள பிறப்பும் பின் உள்ள பிறப்பும் என இரண்டு; மும்மைத் தழல் = மூன்று தீ (அந்தணர்களால் வளர்க்கப்படும் முத்தீ); நான்கு வேதம் = ரிக், யசுர், சாம, அதர்வணம் ஆகிய நால் வேதங்கள்; ஐந்து புலன் = கண், காது, மூக்கு, வாய், உடம்பு ஆகிய பொறிகளால் அடையும் புலன் உணர்வுகள். அறுதொழில் = ஆறு தொழில் (ஓதல், ஓதுவித்தல், வேட்டல், வேட்பித்தல், ஈதல், ஏற்றல் என்னும் அந்தணர் தொழில்கள் ஆறு); ஏழ் உலகம் = உலக வகைப்பாடு / மேல் ஏழ் உலகம், கீழ் ஏழ் உலகம்)
ஒன்று முதல் ஏழு வரை
இப்பாடலில் ஒன்று இரண்டு என எண்ணிக்கையால் அமைந்தவை வருமாறு:
1) ஒருமையினார் – ஒருமைநேயம்
2) இரண்டு பிறப்பு – இருபிறப்பு
3) மும்மைத்தழல் – முத்தீ
4) நான்கு வேதம் – நால்வேதம்
5) ஐந்து புலன் – ஐம்புலன்கள்
6) அறு தொழில் – ஆறு தொழில்
7) ஏழ் உலகம் – ஏழுலகம்
இப்பாடலின் பொருள்:
சேக்கிழார் சண்டேசுர நாயனார் புராணத்தைப் பாடும்போது சோழநாட்டுச் சேய்ஞலூர் என்ற ஊரை வருணிக்கிறார். அவ்வூரின் அடியார்கள் பற்றி விவரிக்கிறார். பெருமைமிக்க திருநீற்றை அணிந்து ஒருமைப்பாட்டு உணர்வுடன் விளங்குபவர்; இருபிறப்பினை உடைய அந்தணக் குலத்தில் தோன்றியவர்; முத்தீ வளர்க்கும் தன்மை உடையவர்; நான்கு வேதங்களையும் முறையாகப் பயின்றவர்; தம் ஐந்து புலன்கள் வழிச்செல்லாமல் அவற்றை அடக்கித் தம் பின்னே வரச்செய்தவர்; அந்தணர்க்குரிய ஆறு தொழில்களையும் மேற்கொண்டவர்; இத்தகைய ஏழ் உலகும் போற்றும் மறையோராகிய அந்தணர் நிறைந்தது அந்த ஊர் என்று சேக்கிழார் வருணிக்கிறார். இவ்வாறாகச் சேக்கிழார் இயலும் இடங்களில் எல்லாம் சொல் விளையாட்டை மேற்கொண்டுள்ளார்; கவிநயம் புலப்படப் பெரியபுராணத்தை இயற்றி உள்ளார் என்பதை அறிய முடிகிறது.
(காண்க: சொல்லாட்சி – சொல்லும் பொருளும்)
மான்இளம் பிணையோ தெய்வ
வளர்இள முகையோ வாசத்
தேன்இளம் பதமோ வேலைத்
திரைஇளம் பவள வல்லிக்
கான்இளம் கொடியோ திங்கள்
கதிர்இளம் கொழுந்தோ காமன்
தான்இளம் பருவம் கற்கும்
தனிஇளம் தனுவோ என்ன
(பெரிய. தடுத்தாட் கொண்ட புராணம். 134)
(பிணை = பெண்மான்; முகை = மொட்டு; வேலை = கடல்; திரை = அலை; தனு = வில்)
பரவையார் தெய்வாம்சம் மிக்க இளமையோடு காட்சி தருகின்றார். அவரின் இளமை எவற்றை நினைவூட்டுகிறது என்பதைச் சேக்கிழார் கற்பனை செய்து பார்க்கிறார். இளைய பெண் மான் நினைவிற்கு வருகிறது. இளைய அரும்பு மணம் கமழ்கிறது; தேனின் இளம் சாறு இனிக்கிறது; காட்டில் உள்ள இளம்கொடி காற்றில் அசைந்து ஆடுகிறது; திங்களின் இளம் பிறை காட்சிக்கு இனிமையாகிறது.
இளமையும் அழகும்
மான் பிணையின் இளமையும், முகையின் இளமையும், தேனின் இளமையும், கொடியின் இளமையும், பிறையின் இளமையும் அழகு செய்கின்றன. இவையாவும் பரவையார் அழகுக்கு ஒப்பாகின்றன. இத்தகு இளமை காமன் வில் பயிலும் இளமை ஆகின்றது. இவ்வாறு இளமை என்ற பொருள் தரும் இளம் என்ற சொல் மீண்டும் மீண்டும் அதே பொருளில் வந்து பாடலுக்கு அழகு சேர்ப்பதை உணர முடிகிறது.
மங்கையைப் பாகம் ஆக
உடையவர் மன்னும் கோயில்
எங்கணும் பூசை நீடி
ஏழ்இசைப் பாடல் ஆடல்
பொங்கிய சிறப்பின் மல்கப்
போற்றுதல் புரிந்து வாழ்வார்
தங்கள்நா யகர்க்கு அன்பர்
தாள்அலால் சார்புஒன்று இல்லார்.
(பெரிய. மெய்ப்பொருள் நாயனார் புராணம், 3)
(மங்கை= பெண்; பாகம் = பகுதி; உடையவர் = சிவன்; மன்னும் = நிலைபெற்ற; மல்க = பெருக; நாயகர் = தலைவர்; அலால் = அல்லாது; சார்பு = பற்றுக்கோடு)
சக்தியை இடப்பாகத்தில் உடைய சிவன் கோயில்களில் ஏழிசைப் பாடல் ஆடல் நிகழச் செய்தார்; பூசைகள் செய்ய ஆணையிட்டார்; சிவனைப் போற்றி வாழ்ந்தார். சிவனடியார்களின் திருவடிகளையே துணையாகக் கொண்டிருந்தார்.
வஞ்சனை வேடம்
முத்தநாதன் கொண்ட வஞ்சனை வேடத்தைச் சேக்கிழார் பின்வரும் பாடலில் வருணித்துள்ளார்.
மெய்எலாம் நீறு பூசி
வேணிகள் முடித்துக் கட்டிக்
கையினில் படைக ரந்த
புத்தகக் கவளி ஏந்தி
மைபொதி விளக்கே என்ன
மனத்தின்உள் கறுப்பு வைத்துப்
பொய்த்தவ வேடம் கொண்டு
புகுந்தனன் முத்த நாதன்
(பெரிய. மெய்ப்பொருள் நாயனார் புராணம், 7)
(மெய் = உடல்; நீறு = திருநீறு / விபூதி; வேணி = சடை / முடி; படை =ஆயுதம் / கருவி; புத்தகக் கவளி = புத்தகப்பை / சுவடிகள் அடுக்கிக் கட்டப்பட்டு இருக்கும் சுவடிக்கட்டு; மை = குற்றம் / இருட்டு / புகை; கறுப்பு = வஞ்சனை).
இப்பாடலின் பொருள் வருமாறு:
முத்தநாதன் உடல் முழுவதும் திருநீறு பூசி இருந்தான்; சடைமுடியை முடித்துக் கட்டி இருந்தான்; தன் கையில் ஆயுதம் மறைத்து வைத்த சுவடியை வைத்திருந்தான்; மையை / இருளை மறைத்து வைத்திருக்கும் விளக்கின் ஒளியைப் போல மனத்தில் வஞ்சனையை மறைத்து வைத்திருந்தான்; இவ்வாறு பொய்யான தவக் கோலம் பூண்டு திருக்கோவலூருக்குள் நுழைந்தான்.
தொழுது வென்றார்
பொய் வேடம் புனைந்த முத்தநாதன் அடியாரின் அரண்மனையை அடைந்தான். வாயில் காப்போர் சிவனடியார் என்று எண்ணி அவனைப் போக விட்டனர். பல வாயில்களையும் கடந்து மன்னரின் பள்ளியறை வாயிலை அடைந்தான். அங்கிருந்த தத்தன் என்னும் வாயில் காப்போன் “மன்னர் உறங்கும் நேரம்” என்று முத்தநாதனைத் தடுத்தான். அதனையும் மீறி “மன்னனுக்கு உறுதிப் பொருளைக் (வீடுபேறு தருவதற்குரிய வழி முறை) கூறப் போகிறேன் என்னைத் தடுக்காதே” என்று, தத்தனை விலக்கிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தான். கண் விழித்த நாயனார், முத்தநாதனைச் சிவன் அடியார் என்று எண்ணி வணங்கினார். “அடியவரே இங்கு வந்ததன் நோக்கம் என்ன” என்று பணிந்து கேட்டார். முத்தநாதன், “இறைவன் அருளிச் செய்த ஆகமங்களுள் ஒன்று என்னிடம் இருக்கின்றது. அது வேறு எங்கும் இல்லாதது. அதனை உமக்குக் கூறவே வந்தேன்” என்று பொய் கூறினான். இதனைக் கேட்ட நாயனார் அகம் மகிழ்ந்தார். அந்த ஆகமத்தைக் கூற வேண்டினார். முத்தநாதன் “உன் மனைவி இங்கே இருத்தல் கூடாது. நீயும் நானும் தனித்து இருந்து அந்த ஆகமத்தை அறிய வேண்டும்” என்றான். உடனே மன்னன் அரசியாரை அனுப்பி விட்டுப் பொய் வேட அடியாரைப் பீடத்தில் அமர்த்தித் தான் கீழே அமர்ந்து, “அன்பரே அருள் செய்க” என்றார்.
வஞ்சகனின் செயல்
வஞ்சக வேடம்
முத்தநாதன் தன்னுடைய கைகளில் வைத்திருந்த வஞ்சகமாகிய சுவடிப் பையை மடிமேல் வைத்து ஏட்டுச் சுவடியைப் பிரிப்பவன் போல் பாவனை செய்தான். மெய்ப்பொருள் நாயனார், தன்னைப் பணிந்து வணங்கும் சமயத்தில் உடைவாளை உருவி அவரை வெட்டினான். தான் செய்ய நினைத்ததைச் செய்து முடித்தான். அப்போதும் நாயனார், அவனது உடம்பில் உள்ள தவவேடமே உண்மையான உறுதிப் பொருள் என்று எண்ணி அவனை வணங்கினார். தாம் கொண்ட கொள்கையில் இருந்து மாறாது வெற்றி பெற்றார். நாயனாரை முத்தநாதன் கொலை செய்த நிகழ்ச்சியைக் கூற வரும் இடத்தில், “வாளால் வெட்டிக் கொலை செய்தான்” என்று கூறுவதற்குச் சேக்கிழாரின் மனம் ஒப்பவில்லை. எனவே “அவன் எண்ணியதைச் செய்து முடித்தான்” என்று கூறினார். முத்தநாதன் கொலை செய்யினும் அவன் வெற்றி பெறவில்லை. கொலையே செய்தாலும் அவன் சிவனடியார் உருவத்தில் இருப்பவன்; எனவே நாயனார் அவனை வணங்கினார். அதாவது தான் கொண்ட கொள்கையில் அவர் கடைசி வரை உறுதியாக இருந்தார். எனவே, வென்றவர் நாயனாரே என்கிறார் சேக்கிழார்.
கைத்தலத்து இருந்த வஞ்சக்
கவளிகை மடிமேல் வைத்துப்
புத்தகம் அவிழ்ப்பான் போன்று
புரிந்துஅவர் வணங்கும் போதில்
பத்திரம் வாங்கித் தான்முன்
நினைந்தஅப் பரிசே செய்ய
மெய்த்தவ வேட மேமெய்ப்
பொருள்எனத் தொழுது வென்றார்
(பெரிய. மெய்ப்பொருள் நாயனார் புராணம், 15)
(தலம் = இடம்; கவளிகை = சுவடிக்கட்டு; புரிந்து = விரும்பி; பத்திரம் = உடைவாள்; பரிசே = அவ்வாறே / தான் நினைத்தவாறே; மெய்த்தவ வேடம் = உடம்பில் பூண்டிருந்த வேடம்; மெய்ப்பொருள் = உண்மையான பொருள்; தொழுது = வணங்கி)
நாயனாரின் செயல்
முத்தநாதன் உள்ளே நுழைந்தபோதே அவனைத் தத்தன் கவனித்து வந்தான். முத்தநாதன் செய்த செயலைக் கண்டு நொடிப் பொழுதில் அரசனை அணுகினான்; அங்கிருந்த முத்தநாதனை வாளினால் கொல்லப் போனான். அப்பொழுது குருதி கொப்புளிக்க வீழ்ந்து கொண்டிருந்த நாயனார் “தத்தனே இவர் நம்மவர்; சிவனடியார்” என்று தடுத்துச் சாய்ந்தார்.
“தத்தா நமர்”
இதனைச் சேக்கிழார்,
நிறைத்தசெங் குருதி சோர
வீழ்கின்றார் நீண்ட கையால்
தறைப்படும் அளவில் தத்தா
நமர்எனத் தடுத்து வீழ்ந்தார்
(பெரிய. மெய்ப்பொருள் நாயனார் புராணம், 16)
(நிறைத்த = நிறைந்த / மிகுந்த; செங்குருதி = இரத்தம்; சோர = வழிய; தறை = மண்; நமர் = நம்மவர்)
என்று விவரித்துள்ளார். சாய்ந்த நாயனாரைத் தாங்கிய தத்தன் “எனக்கு உள்ள பணி யாது” என்று வினவினான். நாயனாரும் “இந்த அடியார்க்கு வழியில் எவராலும் தீங்கு நேராதவாறு காத்து, இவரைக் கொண்டு போய் விட்டு விடு” என்று ஆணை இட்டார். ஆணைப்படியே தத்தன் அந்த வஞ்சகனை அழைத்துச் சென்றான். அரண்மனையில் நிகழ்ந்ததை அறிந்தவர்கள் எல்லாரும் ஆங்காங்கே முத்தநாதனை வளைத்துக் கொண்டனர். அவர்களுக்கு எல்லாம் அரசர் சொன்னதைத் தத்தன் எடுத்துக் கூறி விலக்கினான். ஒருவாறு மக்களிடம் இருந்து முத்தநாதனைக் காப்பாற்றி, வாள் ஏந்தி மக்கள் வாராத இடத்தில் அவனை விட்டான்.
இறையடி சேர்ந்தமை
அரண்மனைக்குத் திரும்பிய தத்தன், நாயனாரிடம் செய்தியைத் தெரிவித்தான். இதனைக் கேட்ட நாயனார் கூறுவதாகச் சேக்கிழார் பாடுவதைப் படியுங்கள்:
சென்றுஅடி வணங்கி நின்று
செய்தவ வேடம் கொண்டு
வென்றவர்க்கு இடையூறு இன்றி
விட்டனன் என்று கூற
இன்றுஎனக்கு ஐயன் செய்தது
யார்செய்ய வல்லார் என்று
நின்றவன் தன்னை நோக்கி
நிறைபெரும் கருணை கூர்ந்தார்
(பெரிய. மெய்ப்பொருள் நாயனார் புராணம், 21)
(ஐயன் = தத்தன் / மதிப்பிற்கு உரியவன்; நிறை = நிறைந்த; கருணை = அருள்)
இப்பாடலின் பொருள் வருமாறு:
முத்தநாதனை விடுத்து வந்த தத்தன் அரசனை வணங்கி, “தவ வேடத்தால் வெற்றி அடைந்தவர்க்கு எந்த இடையூறும் இல்லாமல் விட்டு வந்தேன்” என்று கூறினான். அதனைக் கேட்ட நாயனார் “இன்று எனக்கு இந்த உதவியைச் செய்தவர் மதிப்பிற்குரியவரே; வேறு யார் இந்த உதவியைச் செய்ய வல்லவர்” என்று, தத்தனை அருளோடு நோக்கிக் கூறினார்.
பின்பு எல்லாரிடமும் திருநீற்று நெறியை (சிவவழிபாட்டை) அன்புடன் பாதுகாக்குமாறு வேண்டினார். தில்லை இறைவனை நினைத்து வேண்டிடச் சிவபெருமான் மெய்ப்பொருள் நாயனார்க்குக் காட்சி கொடுத்து, அவரைத் தமது திருவடி நிழலில் சேர்த்து அருளினார்.
இவ்வாறாக மெய்ப்பொருள் நாயனார் வரலாற்றைச் சேக்கிழார் விவரித்துச் செல்கிறார்.
பெரியபுராண இலக்கியச் சுவை பற்றிப் பொதுவாக அறிந்து கொள்ள முடிந்தது.
இலக்கிய நயங்களாகக் கருதப்படும் கற்பனை, சொல்லாட்சி, அணிநலன்கள் ஆகியன பற்றிப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. இவை பெரியபுராணத்தில் எவ்வாறு அமைந்து கிடக்கின்றன என்பதைப் பாடல்கள் வழி அறிந்து கொள்ள முடிந்தது.
63 நாயன்மார்களில் ஒருவரான மெய்ப்பொருள் நாயனார் வரலாற்றை முழுவதும் படித்துத் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.
பாடம் - 3
கம்பரின் இராமாயணம்
தமிழ்மொழியிலும் இராமாயணம் பற்றிய குறிப்புகள் பலவுண்டு. தமிழகத்தின் எண்ணற்ற பகுதிகளில் இராமாயண நிகழ்வுகள் நடந்ததற்கான புராணக் கதைகள் உண்டு. சோழர் காலத்தில் வாழ்ந்த கம்பர் செந்தமிழில் இராமகாதையைப் பாடினார். இவருக்கு முன்னரும் பின்னரும் இவ்வளவு சிறப்புடைய இராமாயணத்தை எவருமே பாடவில்லை என்று கூறுவர். கம்பர் தமது காப்பியத்திற்கு இராமகாதை என்று பெயர் வைத்திருப்பினும், கம்பரின் கவிச் சிறப்புக் கருதிப் பிற்காலத்தில் அதைக் கம்பராமாயணம் என்றே அழைத்தனர்.
இராம அவதாரம்
இதிகாசத் தலைவன் இராமன் திருமாலின் பத்து அவதாரங்களுள் ஓர் அவதாரமாகக் கருதப்படுகிறான். இலங்கை மன்னன் இராவணனை வதம் செய்வதற்காகப் பூமியில் அவதரிக்கிறான். அயோத்தி மன்னன் தசரதன் மகனாகப் பிறக்கிறான். சீதையை மணப்பது முதல் இராவண வதம் வரையிலான கதை நிகழ்வுகள் இராமனைச் சுற்றியே பின்னப்பட்டுள்ளன. இந்தக் கதை நிகழ்ச்சிகளைக் கவிதை ரசம் சொட்டச் சொட்டக் கம்பர் இராமாயணமாகப் பாடியுள்ளார்.
கம்பரைப் பற்றிய அறிமுகமும் கம்பராமாயணத்தைப் பற்றிய அறிமுகமும் இப்பாடத்தில் இடம் பெற்றுள்ளன.
இராமாயணத்தின் தொடக்கத்தில் “கம்பர் தனியன்கள்” என்ற தலைப்பில் 17 பாடல்கள் உள்ளன. இவற்றில் ஒரு பாடலில் எண்ணிய சகாப்தம் எண்ணூற்று ஏழின் மேல் என்ற தொடர் அமைந்துள்ளது. இத்தொடர் இராமாயணம் எழுதப்பட்ட காலத்தை உணர்த்துவதாக உள்ளது.
இப்பாடலை ஆதாரமாகக் கொண்டு கம்பர் இராமாயணத்தை அரங்கேற்றிய காலம் கி.பி. 885 என்று அறிஞர்கள் கூறுவர். ஆனால் இத்தனியன்கள் கம்பர் காலத்திற்கும் பின்னால் 16ஆம் நூற்றாண்டில் யாரோ சிலர் எழுதி இடைச் செருகலாகச் சேர்த்திருக்க வேண்டும் என்று வையாபுரிப் பிள்ளை கருதுகிறார்.
இதே போல் ஆவின் கொடைச் சகரர் என்ற பாடலை ஆதாரமாகக் கொண்டு கம்பர் காலம் கி.பி. 978 என்று சிலர் விளக்கி உள்ளனர். இது முதலாம் இராசராச சோழனுக்கு முன்பு இருந்த உத்தம சோழன் காலம் ஆகும். இந்தக் காலத்தையும் சில சான்றுகள் கொண்டு அறிஞர்கள் மறுத்து உள்ளனர்.
கம்பருடைய காலம் மூன்றாம் குலோத்துங்கன் வாழ்ந்த காலம் என்று அறிஞர் பலரும் கூறி உள்ளனர். மூன்றாம் குலோத்துங்கன் வாழ்ந்த காலம் கி.பி. 12ஆம் நூற்றாண்டு ஆகும். கி.பி. 1376இல் பொறிக்கப்பட்ட ஒரு கன்னடக் கல்வெட்டை இந்த இடத்தில் குறிப்பிட வேண்டும். அந்தக் கல்வெட்டு தோன்றிய காலத்திற்கு முன்பு இரண்டு தலை முறை காலமாகக் கம்பராமாயணம் கன்னட நாட்டில் வழங்கி வந்ததைத் தெரிவிக்கிறது. எனவே கி.பி. 1325க்கு முன்பே கம்பர் காவியம் தோன்றி இருக்க வேண்டும் என்று மா.இராசமாணிக்கனார் கருதுகிறார்.
கம்பர், சீவக சிந்தாமணி ஆசிரியர் திருத்தக்க தேவருக்குப் பிற்பட்டவர் என்பது அறிஞர் பலரும் ஒப்புக் கொண்ட உண்மை. கம்பர் சோழ மன்னனோடு மாறுபட்டு ஆந்திர நாட்டில் சில காலம் தங்கினார். அவர் தங்கி இருந்த நாடு ஓரங்கல் என்பது ஆகும். அந்த நாட்டின் அரசன் பிரதாபருத்திரன் ஆவான். அவன் காலம் கி.பி. 1162 – 1197 வரை ஆகும். இதே கால கட்டத்தில் சோழப் பேரரசனாக இருந்தவன் மூன்றாம் குலோத்துங்கன் ஆவான். இவன் காலம் கி.பி. 1178 – 1208 வரை ஆகும். எனவே கம்பர் காலம் கி.பி. 12ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி என்று முடிவு கூறலாம்.
கம்பரும் சடையப்ப வள்ளலும்
வெண்ணெய் நல்லூரில் வாழ்ந்த வள்ளல் ஒருவன் சடையப்ப வள்ளல் என்று புகழப்பட்டான். இவனே கம்பரை ஆதரித்த வள்ளல் ஆவான். தம்மை ஆதரித்த சடையப்ப வள்ளலைக் கம்பர் பத்து இடங்களில் இராமாயணத்தில் குறிப்பிட்டு உள்ளார். இந்த இடங்களில் வள்ளலின் கொடை, பண்பு, புகழ், பெருமை முதலியவற்றை நன்றியோடு பாராட்டியுள்ளார். இராமாயணத்தில் இராமன் முடிசூடும் சடங்கு நிகழ்கிறது. முடியினை வசிட்டன் புனைந்தான் என்று கூறாமல், வெண்ணெய் நல்லூர்ச் சடையன் வழி முன்னோன் எடுத்துக் கொடுக்க வசிட்டன் முடி சூட்டினான் என்று கம்பர் பாடியுள்ளார்.
கம்பரும் சோழ மன்னனும்
சோழ மன்னனுக்கும் கம்பருக்கும் மனவேறுபாடு இருந்தது என்பதைப் பல்வேறு கதைகள் சுட்டுகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக,
மன்னவனும் நீயோ வளநாடும் உன்னதோ
உன்னையறிந் தோதமிழை ஓதினேன் – என்னை
விரைந்துஏற்றுக் கொள்ளாத வேந்துண்டோ உண்டோ
குரங்குஏற்றுக் கொள்ளாத கொம்பு
(தனிப்பாடல் திரட்டு)
(ஓதினேன் = படித்தேன்; வேந்து = மன்னன்; கொம்பு = கிளை)
என்னும் பாடல் இதை வெளிப்படுத்துகிறது.
மேலே சுட்டி உள்ள பாடல் சோழ மன்னனை வெறுத்துக் கம்பர் அந்த நாட்டை விட்டு நீங்கும்போது பாடியதாகத் தெரிகிறது. சோழ மன்னனுக்கும் கம்பருக்கும் கருத்து வேறுபாடு தோன்றியது. உடனே கம்பர், “மன்னவன் நீ ஒருவன் தானா? நீ ஆதரிப்பாய் என்று எண்ணியா நான் தமிழைக் கற்றேன்? என்னை ஆதரிக்காத மன்னர் உலகில் உண்டோ? குரங்கை ஏற்றுக்கொள்ளாத கிளையைப் பார்த்தது உண்டா? அதுபோல என்னை ஆதரிக்காதவர்களைப் பார்த்தது உண்டா?” என்று கூறி நீங்கினார்.
இதேபோல் சோழ அரசவைப் புலவர் ஒட்டக் கூத்தருக்கும் கம்பருக்கும் போட்டியும் பூசலும் இருந்தமை பற்றிய செய்தியும் உண்டு.
கம்பரும் இராமாயண அரங்கேற்றமும்
கம்பர் இராமகாதையை எழுதி முடித்த பிறகு அதனை அரங்கேற்றம் செய்ய விரும்பினார். திருவரங்கம் சென்று அங்குள்ளோரை வேண்டினார். திருவரங்கத்தில் அரங்கேற்றம் செய்யக் கேட்டுக் கொண்டார். ஆனால் அவர்கள் தில்லைத் தீட்சிதர்கள் இதற்கு ஒப்புக் கொண்டால் அரங்கேற்றம் செய்யலாம் என்று கூறிவிட்டனர். உடனே கம்பர் தில்லைக்குச் சென்றார். தில்லைத் தீட்சிதர்கள் மூவாயிரம் பேர். இவர்களை ஒரே இடத்தில் ஒரே சமயத்தில் கூட்டி ஒப்புதல் வாங்குவது இயலாமல் இருந்தது. ஒரு சமயம் குழந்தை ஒன்று பாம்பு தீண்டி இறந்து போனது. இதற்காகத் தீட்சிதர்கள் அனைவரும் ஒன்றாகக் கூடி இருந்தனர். அங்குச் சென்ற கம்பர், தமது இராமாயணத்தில் நாகபாசப் படலம் என்ற பகுதியில் எழுதிய பாடல்கள் சிலவற்றைப் பாடினார். உடனே குழந்தை பிழைத்து எழுந்தது. இதனைக் கண்ட தீட்சிதர்கள் மகிழ்ந்து கம்பரைப் போற்றினர். பின்னர்க் கம்பர் இராமாயணத்தை அரங்கேற்ற ஒப்புதலையும் தந்தனர். கம்பர் மீண்டும் திருவரங்கம் சென்று அரங்கேற்றம் செய்ய முனைந்தார். திருவரங்கத்தார் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கச் சடகோபர் அந்தாதி பாடி, இரணிய வதைப் படலத்தை விரிவாக விளக்கிக் கூறினார். இதன் பின்னர் இராமாயண அரங்கேற்றம் நிகழ்ந்தது.
இவ்வாறாகக் கம்பர் பற்றிய பல்வேறு கதைகளை அபிதான சிந்தாமணி என்னும் நூல் விரிவாகக் கூறியுள்ளது.
குரங்குகள் அணிந்த நகைகள்
மிகுந்த ஆற்றல் உடைய இராமன் சீதையுடன் காட்டிற்குச் சென்றான். அப்போது வலிமையுடைய இராவணன் சீதையைக் கவர்ந்து சென்றான். விண் வழியே கொண்டு செல்லும்போது அவள் அணிந்து இருந்த மதிப்புமிக்க நகைகளை ஒவ்வொன்றாய்க் கீழே போட்டுக்கொண்டே சென்றாள். அவளைத் தேடிச் சென்றபோது, குரங்குகள் இவற்றைக் கண்டு எடுத்தன. எந்த நகையை எந்த உறுப்பில் அணிந்து கொள்வது என்னும் அறிவு அவற்றுக்கு இல்லை. அதனால் மாற்றி மாற்றி அணிந்து அழகு பார்த்துக்கொண்டன. இதைப்போல், இளஞ்சேட் சென்னி என்ற வள்ளலிடம் இசைக் கலைஞன் பரிசாகப் பெற்ற விலை மதிக்க முடியாத பொன் நகைகளை, அவனது வறுமை மிக்க உறவினரும் சுற்றத்தாரும் அணிந்து கொள்ளும் முறை தெரியாமல் உடம்பில் மாற்றி மாற்றி அணிந்து அழகு பார்த்துக் கொண்டனர். இது வறுமைத் துன்பத்தையே கண்டு வந்த கலைஞனுக்கு நினைக்க நினைக்கச் சிரிப்பைத் தந்தது என்று அவன் கூறுவதாக ஊன்பொதி பசுங்குடையார் என்ற புலவர் புறநானூற்றில் பாடியுள்ளார். இராமாயண நிகழ்ச்சி சங்கப் பாடலில் இவ்வாறு உவமையாகப் பாடப்பட்டுள்ளது. தெரிந்த ஒன்றைக் காட்டித் தெரியாததை விளக்குவதே உவமையின் முதன்மையான பயன்பாடு. எனவே, இராமாயணக் கதை, அன்று மக்களுக்கு நன்கு தெரிந்த ஒன்றாக இருந்திருக்கிறது.
கடுந்தெறல் இராமன் உடன்புணர் சீதையை
வலித்தகை அரக்கன் வௌவிய ஞான்றை
நிலம்சேர் மதர்அணி கண்ட குரங்கின்
செம்முகப் பெருங்கிளை இழைப்பொலிந்து ஆங்கு
(புறம். 378)
(கடும் = கடுமை; தெறல் = சினத்தல் / அழித்தல்; வலி = வலிமை; அரக்கன் = இராவணன்; வௌவிய = கவர்ந்த; ஞான்று = அப்போது; மதர் அணி = மதிப்புமிக்க அணிகள்; இழை = அணிகலன்கள்; செம்முகப் பெருங்கிளை = சிவந்த முகத்தை உடைய குரங்கின் கூட்டம்; பொலிந்து = நகைகளை அணிந்து பொலிவு பெறுதல்.)
பறவைகளின் ஒலியும் இராமனும்
காதலில் ஈடுபட்டிருக்கும் தலைவி ஒருத்தியைப் பற்றி ஊரார் பழி தூற்றிக் கொண்டிருந்தனர். இதற்கு அலர் தூற்றுதல் என்று பெயர். ஒருநாள் அத்தலைவன் வந்து அத்தலைவியையே மணம் செய்துகொண்டான். அன்றே ஊரார் பழி தூற்றுவதை நிறுத்திக்கொண்டனர். இதனால் அத்தலைவியைப் பற்றி ஊர் முழுதும் ஒலித்துக் கொண்டிருந்த பழிப்பேச்சின் ஓசை உடனடியாக நின்றுவிட்டது. இதற்குப் புலவர் ஓர் உவமையை அழகாகக் கூறியுள்ளார். இலங்கைப் படையெடுப்பின்போது இராமன் ‘தொன்முதுகோடி’ எனப்படும் தனுஷ்கோடியில் வந்து தங்கி இருந்தான். அவ்வாறு தங்கி இருந்த இடம் பறவைகள் ஓயாது ஆரவாரம் செய்து கொண்டிருந்த ஆலமரத்தின் நிழல். இராமன் இலங்கைப் படையெடுப்பு தொடர்பாகத் தன் தோழர்களோடு கலந்து உரையாடிக் கொண்டிருந்தான். பறவைகளின் ஓசை தடங்கலாக இருந்தது. தன் கையை உயர்த்திக் காட்டினான். உடனே அத்தனை பறவைகளும் அமைதி கொண்டு அடங்கிவிட்டன. இதைப்போல, தலைவன் தலைவியை மணமுடித்துக் கைப்பிடித்த உடனேயே, அதுவரை ஊரெல்லாம் முழங்கிக் கொண்டிருந்த பழிப்பேச்சுகள் அடங்கின என்று தோழி கூறுவதாக அந்தப் பாடலில் புலவர் இராமாயண நிகழ்ச்சியை உவமையாகக் கையாண்டுள்ளார்.
அப்பாடல் வரிகள் இதோ:
வெல்வேல் கவுரியர் தொன்முது கோடி
முழங்குஇரும் பௌவம் இரங்கு முன்துறை
வெல்போர் இராமன் அருமறைக்கு அவித்த
பல்வீழ் ஆலம் போல
ஒலிஅவிந் தன்றுஇவ் அழுங்கல் ஊரே.
(அகம். 70)
(வெல்வேல் = வெற்றி பொருந்திய வேல்; கவுரியர் = பாண்டியர்; தொன்முது கோடி = பழமையான தனுஷ்கோடி எனும் ஊர்; இரும் = பெரிய; பௌவம் = கடல்; இரங்கு = ஒலிக்கும்; முன்துறை = துறைமுகம்; வெல்போர் = வெற்றி பொருந்திய போர்; அருமறை = மந்திர ஆலோசனை / போருக்கு முன் நடைபெறும் ஆலோசனைக் கூட்டம்; அவித்த = அடங்கிய; வீழ் = விழுது; ஆலம் = ஆலமரம்; அவிந்தன்று = அடங்கியது; அழுங்கல் = ஆரவாரம்)
மேலே கூறப்பெற்ற இரண்டு நிகழ்ச்சிகளுமே வான்மீகி இராமாயணத்திலோ, கம்பராமாயணத்திலோ இடம் பெறவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
ஊர்காண் காதை
தாதை ஏவலின் மாதுடன் போகிக்
காதலி நீங்கக் கடுந்துயர் உழந்தோன்
வேத முதல்வன் பயந்தோன் என்பது
நீஅறிந் திலையோ நெடுமொழி அன்றோ
(சிலம்பு. ஊர்காண் காதை. 46-49)
(தாதை = தந்தை / தயரதன்; மாது = பெண் / சீதை; வேதமுதல்வன் = நான்முகன் / பிரம்மன்; வேதமுதல்வன் பயந்தோன் = பிரம்மனைப் பெற்றெடுத்த திருமால்; நெடுமொழி = பழங்கதை.)
இராமன் தன் தந்தையாகிய தயரதன் ஆணையின் பேரில் மனைவியுடன் காட்டினை அடைந்தான் (வனவாசம் சென்றான்). அந்தக் காட்டில் வாழும் வாழ்க்கையிலும் மனைவியை இழந்து பெருந்துன்பம் அடைந்தான். பிரம்மனை ஈன்ற திருமாலுக்கே இந்த நிலை என்பது உனக்குத் தெரியாதா? எல்லாரும் அறிந்த கதையல்லவா?
இப்பகுதி, கோவலனுக்குச் சொல்லப்படும் ஆறுதல் மொழியாக இடம்பெற்று உள்ளது.
ஆய்ச்சியர் குரவை
திருமாலைப் போற்றி இடைக்குல மக்கள் பாடும் ஆய்ச்சியர் குரவையிலும் அவனது இராம அவதாரம் பற்றிய குறிப்பு வருகிறது.
மூஉலகம் ஈரடியால் முறைநிரம்பா வகைமுடியத்
தாவியசே வடிசேப்பத் தம்பியொடும் கான்போந்து
சோஅரணும் போர்மடியத் தொல்இலங்கை கட்டழித்த
சேவகன்சீர் கேளாத செவிஎன்ன செவியே
(சிலம்பு- ஆய்ச்சியர் குரவை)
(மூஉலகு = மூன்று உலகம் / மேலுலகம், கீழ் உலகம், பூமி ; ஈரடி = கால்கள்; நிரம்பா வகை = குறைவுபடும்படி; சேப்ப = சிவக்க; சோ அரண் = சோ என்ற மதில்; சீர் = புகழ்.)
திருமாலின் பத்து அவதாரங்களுள் வாமன அவதாரமும் ஒன்று. வாமன அவதாரத்தில் மாவலி மன்னன் தானமாகத் தந்த மூன்றடி மண்ணையும் அளந்து பெறுவதற்காக வாமனன் பேருருக் கொண்டான். மூன்று உலகத்தையும் இரண்டு அடிகளால் அளந்தான். அத்தகைய திருவடிகள் சிவக்க, இராமன் தன் தம்பியோடு, காட்டிற்குச் சென்றான். சோ என்னும் அரணையும் தொன்மையுடைய இலங்கையையும் அழித்தவன் அவனே. அத்தகையவனுடைய புகழைக் கேட்காத செவிதான் என்ன செவியோ என்று ஆய்ச்சியர் குரவைப் பாடல் விவரிக்கிறது.
சிலம்பு தரும் செய்தி
சங்க இலக்கியங்கள் கூறும் இராமாயணச் செய்தி வான்மீகி இராமாயணத்தில் இடம்பெறாதது. ஆனால் சிலப்பதிகாரம் கூறும் செய்தி வான்மீகி இராமாயணத்தை அடி ஒற்றியது. மேலும் திருமால் அவதாரமாக இராமன் கருதப் பெற்றதையும் விவரிப்பது.
ஒவ்வொரு காண்டத்திலும் அமைந்துள்ள படலங்களின் எண்ணிக்கை வருமாறு :
1). பால காண்டம் - 22 படலங்கள்
2). அயோத்தியா காண்டம் - 12 படலங்கள்
3). ஆரணிய காண்டம் - 11 படலங்கள்
4). கிட்கிந்தா காண்டம் - 17 படலங்கள்
5). சுந்தர காண்டம் - 15 படலங்கள்
6). யுத்த காண்டம் - 39 படலங்கள்
மொத்தம், காண்டங்கள் – 6, படலங்கள் – 116.
இனிக் கம்பராமாயணத்தில் காண்டங்கள் தோறும் அமைந்துள்ள கதைப் பாங்கினை அறியலாம்.
இராமனும் விசுவாமித்திரரும்
இராமனும் தம்பியரும் கல்வி, கேள்வி, வில்வித்தைகளைக் கற்றுச் சிறந்து விளங்கினர். விசுவாமித்திர முனிவர் தயரதனிடம் வந்து யாகத்தைக் காவல் செய்ய இராமனை அனுப்புமாறு கேட்கிறார். பலவாறு வருந்தும் தயரதன் இறுதியில் இராமனை அனுப்புகிறான். தம்பி இலக்குவனும் உடன் செல்கிறான். இதன் பின்னர் தாடகை என்னும் அரக்கியைக் கொல்கிறான் இராமன். தாடகை வதை, இராவணன் வதைக்கு முன் அறிகுறியாகக் காட்டப்பெற்றுள்ளது. பின்னர் விசுவாமித்திரர் யாகம் தொடங்குகிறார். பல்வேறு அரக்கர்களின் தாக்குதல்களில் இருந்து இராமனும் இலக்குவனும் யாகத்தைக் காக்கின்றனர்.
இராமனின் திருமணம்
பின்னர் முனிவர் அவ்விருவரையும் அழைத்துக் கொண்டு மிதிலை நகருக்குச் செல்கிறார். வழியில், தன் கணவரின் சாபத்தால் கல்லாகிக் கிடந்த அகலிகை மீது இராமனின் பாதத் தூசி பட்டதும் அவள் மீண்டும் பெண் உருவம் அடைகிறாள். அவளைக் கணவரிடம் சேர்க்கிறான். மிதிலையில் இராமன் சீதையைக் காணுகிறான். இருவரும் காதல் கொள்கின்றனர். இராமன் வில்லை வளைத்து ஒடித்து வெற்றி பெற்றுச் சீதையை மணம் முடிக்கிறான்.
வில் வளைத்தல்
இராமன் – சீதை மணம் தமிழரின் அக மரபுப்படி காதலில் தொடங்கித் திருமணத்தில் முடிகின்றது. பின்னர் அனைவரும் அயோத்திக்குத் திரும்புகின்றனர்.
கூனியும் கைகேயியும்
இராமன் முடிசூடுவதற்கு இடையூறாக மந்தரை என்னும் சூழ்ச்சிக்காரக் கூனி தோன்றுகிறாள். மந்தரையின் சூழ்ச்சியால் கைகேயியின் (இராமனின் சிற்றன்னை) மனம் மாறுகிறது. கைகேயி தயரதனிடம் சென்று முன்பு அவனிடம் தான் பெற்ற இரு வரங்களைத் தரும்படி வேண்டுகிறாள். ஒரு வரத்தின் மூலம் இராமன் வனவாசம் செல்லவும், மற்றொரு வரத்தின் மூலம் தன் மகன் பரதன் நாடாளவும் உரிமை பெறுகிறாள். புத்திர சோகத்தால் தயரதன் புலம்புகிறான்.
இராமனும் பரதனும்
இராமனும் பரதனும்
இராமன், இலக்குவன், சீதை ஆகியோர் கானகம் செல்கின்றனர். தயரதன் சோகத்தால் மரணமடைகிறான். பரதன் அயோத்தி திரும்புகிறான். நடந்தவற்றை அறிந்து வேதனை அடைகிறான். தயரதனின் இறுதிச் சடங்குகள் நடைபெறுகின்றன. பின்னர்ப் பரதனும் மற்றவரும் இராமனைத் தேடிக் கானகம் செல்கின்றனர். இராமனைப் பரதன் சந்திக்கிறான். அரசாட்சியை ஏற்குமாறு வேண்டுகிறான். இராமன் மறுத்து விடுகிறான். அனைவரும் தயரதன் மரணத்தைக் கேட்டுத் துயரம் அடைகின்றனர். இறுதியில் இராமன் தன் பாதுகைகளைத் (செருப்பு) தருகிறான். அதனைப் பெற்றுக் கொண்ட பரதன் நாடு திரும்பி நந்திக்கிராமத்தில் பாதுகைகளை அரியணையில் வைத்து அங்கிருந்து ஆட்சி செய்கிறான்.
இக்காண்டத்தின் கதைப்பகுதி இத்துடன் நிறைவடைகிறது. இக்காண்டத்தில் குகன் என்னும் படகோட்டியை இராமன் சகோதரனாக ஏற்றுக் கொள்வது சிறந்த பகுதியாக அமைக்கப்பட்டுள்ளது.
சூர்ப்பணகை வருகை
அடுத்து இராவணனின் தங்கை சூர்ப்பணகை வருகிறாள். இராமன் மீது காதல் கொள்கிறாள். அவள் விருப்பம் நிறைவேறவில்லை. இலக்குவன் அவள் மூக்கை அறுத்து விடுகிறான். இதனால் கோபம் கொண்ட சூர்ப்பணகை சீதையின் அழகை இராவணனிடம் எடுத்துக் கூறி ஆசையை வளர்க்கிறாள்.
சீதையைக் கவர்தல்
இராவணன் தன் மாமனை மாயமான் உருவில் ஏவி இராமனையும் இலக்குவனையும் சீதையிடமிருந்து பிரிக்கிறான். சீதை, தனித்து இருக்கும் வேளையில் அவளைச் சிறையெடுக்கிறான் (கவர்ந்து செல்கிறான்). இராவணனின் இச்செயல் காப்பியத்திற்குத் திருப்பு முனையாக மாறுகிறது. சீதையைக் கவர்ந்து செல்லும் இராவணனுடன் சடாயு சண்டையிட்டு வீழ்கிறான்
மாயப் பொன்மான்
பின்னர் இராம இலக்குவர்களைக் கண்டு, சீதையை இராவணன் கவர்ந்து சென்றதைக் கூறி உயிர் விடுகிறான். யாருமற்ற சூழலில் இராமன் சீதை நினைவில் ஆழ்ந்து வருந்துகிறான். இத்துடன் ஆரணிய காண்டம் நிறைவு பெறுகிறது.
இராமனும் அனுமனும்
அனுமப் படலத்தில் அனுமன் இராமனைச் சந்திக்கிறான். சுக்கிரீவனுடன் நட்புக் கொள்ளச் செய்கிறான். சுக்கிரீவனின் மனைவியை அவன் அண்ணன் வாலி கவர்ந்து கொள்கிறான். இதனால் வாலியைக் கொல்வதற்கு இராமன் உதவியைச் சுக்கிரீவன் வேண்டுகிறான். அதற்குக் கைம்மாறாகச் சீதையைத் தேடுவதற்கும் இலங்கைப் படையெடுப்பிற்கும் வானரப் படை உதவும் என்று கூறுகிறான். இராமன் வாலியைக் கொன்று சுக்கிரீவனுக்கு முடி சூட்டுகிறான்.
அனுமனின் இலங்கைப் பயணம்
பின்னர்க் கார்காலம் வருகிறது. கார்காலம் கழிந்ததும் அங்கதன் தலைமையில், அனுமனும் பிறரும் சீதையைத் தேடித் தென்திசை நோக்கிச் செல்கின்றனர். வழியில் சடாயுவின் அண்ணன் சம்பாதியைப் பார்க்கின்றனர். சம்பாதி சீதை இலங்கையில் சிறை இருப்பதைக் கூறுகிறான். வானரப் படை இராம நாமம் கூறச் சம்பாதிக்கு முன்பு இழந்த இறக்கை முளைக்கிறது. இலங்கை செல்லக் கடலைக் கடப்பது யார் என்ற பிரச்சனை ஏற்படுகிறது. சாம்பவான் அனுமனின் பேராற்றலைக் கூறுகிறான். அனுமன் இலங்கை செல்ல உடன்பட்டு மயேந்திர மலை உச்சியை அடைந்து கடலைக் கடக்க விஸ்வரூபம் எடுக்கிறான். இத்துடன் கிட்கிந்தா காண்டம் நிறைவடைகிறது.
சுந்தர காண்டம் என்ற பெயருக்கான காரணங்கள் வருமாறு:
1) ஏனைய காண்டங்களின் கதையை விடச் சுந்தர காண்டத்தின் கதை சுவை அழகு மிக்கதாய் உள்ளது.
2) அனுமனின் பெருமையை விளக்கும் அழகிய பாடல்களைக் கொண்டது.
3) அனுமனுக்குச் சுந்தரன் என்ற பெயர் உண்டு. அனுமன் பற்றிய நிகழ்ச்சிகளையே பெரிதும் விவரிப்பதால் இக்காண்டம் சுந்தர காண்டம் என அவன் பெயராலேயே அழைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும்.
4) இராமன், சீதை இருவருடைய அழகு இக்காண்டத்தில் இனிதாகக் கூறப்பட்டுள்ளது.
5) இராமன் சீதை இருவரின் பிரிவு நிலையில் நுகரப் பெறும் துன்பச் சுவை, இக்காண்டத்தில் கவிதை அழகுடன் பாடப்பட்டுள்ளது. இவ்வாறாகச் சுந்தர காண்டத்தின் பெயர்க் காரணங்கள் விளக்கப்பட்டுள்ளன.
இலங்கையில் அனுமன்
சீதையைத் தேடி அனுமன் இலங்கை நகரத்தை வந்து அடைகிறான். பல்வேறு இடங்களில் சீதையைத் தேடுகிறான். அசோக வனத்தில் துயரமே உருவாகச் சீதை காட்சி அளிக்கிறாள். அங்கு இராவணன் வருவதையும் அவனைக் கண்டு சீதை உடல் நலிவதையும் அனுமன் இருகண்களால் காண்கிறான். சீதை உயிர்விடத் துணிந்தபோது அனுமன் இராம நாமத்தைக் கூறிக் காக்கிறான். பின் இராமன் தந்த அடையாள மோதிரத்தைச் சீதையிடம் அளிக்கிறான். சீதை மகிழ்கிறாள். பின்பு சீதையிடம் இருந்து அடையாளமாகச் சூளாமணியைப் (ஓர் அணி) பெற்றுக் கொண்டு அசோக வனத்தை அழிக்கிறான். இராவணனுக்குப் புத்திமதி கூறுகிறான். இறுதியில் அனுமன் வாலில் தீயிட, அத்தீயால் இலங்கையை அழித்துத் திரும்பி, இராமனிடம் சீதையைக் கண்டதைக் கூறுகிறான். இக்கதை நிகழ்வோடு சுந்தர காண்டம் நிறைவு பெறுகிறது.
போர் நிகழ்ச்சி
இராமன் வீடணனுக்கு அடைக்கலம் தருகிறான். இராமன் கடலில் பாலம் இட்டு இலங்கையை அடைகிறான். முதல் நாள் போர் நிகழ்கிறது. இதில் இராவணன் தோற்று அனைத்தையும் இழந்து நிராயுதபாணியாக நிற்கிறான். இதனைக் கண்ட இராமன் “இன்று போய் நின் துணையோடு நாளை வருக” என்று அனுப்புகிறான். மானம் இழந்து வெறுங்கையோடு இலங்கை மீண்ட இராவணன் தன் தம்பி கும்பகருணனைப் போருக்கு அனுப்புகிறான். கும்பகருணனும் போரில் இறக்கிறான். இதனைத் தொடர்ந்து பல படைத்தலைவர்கள் போரில் மாள்கின்றனர்.
வீரமும் களத்தே போட்டு….
அடுத்து இந்திரசித்து களம் புகுகிறான். இவன் இராவணனின் மகன். இந்திரசித்து பிரமாத்திரத்தை (ஆற்றல் மிக்க அம்பு) விட்டு இலக்குவன் முதலியோரை வீழ்த்துகிறான்.
இலக்குவன் மயக்கம்
இதனைக் கண்ட இராமன் சோர்ந்து வீழ்கிறான். வீடணனால் மயக்கம் தெளிந்த அனுமன் மருத்து மலையைக் கொண்டு வர அனைவரும் உயிர் பெறுகின்றனர்.
மருத்து மலை
இந்திரசித்து இலக்குவனோடு போர் புரிந்து உயிர் துறக்கிறான். புத்திர சோகம் இராவணனையும் அவன் மனைவி மண்டோதரியையும் வாட்டுகிறது. இறுதியில் இராம இராவண யுத்தம் நிகழ்கிறது. இராமன் அயன் படையை (பிரம்மன் அம்பு) விடுக்க இராவணன் மாய்கிறான். வீடணனுக்கு முடிசூட்டி இலங்கைக்கு அதிபதி ஆக்குகிறான் இராமன்.
அக்கினிப் பிரவேசமும் முடி சூடலும்
சீதை தன் கற்பு நெறியை நிரூபிக்க அக்கினிப் பிரவேசம் செய்கிறாள். இடையில் இராமன் குறித்த காலத்தில் வராததை அறிந்து பரதன் அக்கினிப் பிரவேசம் செய்து உயிர் விட எண்ணுகிறான். அனுமன் விரைந்து சென்று இராமன் வருகையைச் சொல்கிறான். நிறைவாக இராமனுக்கு முடி சூட்டப் பெறுகிறது. இவ்வாறு முடி சூட்டுவதோடு காப்பியம் இனிதே நிறைவடைகிறது.
கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பர் வாழ்க்கை வரலாற்றை முழுவதும் அறிந்திருப்பீர்கள். கம்பர் பற்றி வழங்கும் கதைகள் மற்றும் அவர் இயற்றிய நூல்களைத் தெரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள்.
கம்பர் வாழ்ந்த காலத்தை அறிந்திருப்பீர்கள்.
தென்னிந்திய மொழிகளில் இராமாயணம் இயற்றப்பட்ட வரலாற்றை அறிந்திருப்பீர்கள்.
பண்டைய தமிழ் இலக்கியங்களில் இராமாயணம் பற்றிய நிகழ்ச்சிகள் எவ்வாறு பதிவாகி உள்ளன என்பதைத் தெரிந்திருப்பீர்கள்.
கம்பராமாயணக் காப்பிய அமைப்பும் ஒவ்வொரு காண்டத்தில் உள்ள கதை அமைப்பும் பற்றி அறிந்திருப்பீர்கள்.
பாடம் - 4
அயன்படைப் பினையும் திருத்தி
அழகு செய்திடுவோன்
(அயன் = பிரம்மன்; படைப்பு = உயிர்களை உருவாக்குதல்)
என்று கம்பரைப் புகழ்ந்துள்ளார். பிரம்மன் படைப்புகளையும் திருத்தி அழகு செய்பவர் கம்பர் என்பது இப்பாடலின் பொருள். கம்பரின் புலமைச் சிறப்பை உணர்ந்த அறிஞர் பெருமக்கள் பலவாறு பாராட்டி மகிழ்ந்து உள்ளனர்.
“கல்வியில் பெரியன் கம்பன்”
“கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பன்”
“கம்பன் வீட்டுக் கட்டுத் தறியும் கவிபாடும்”
“விருத்தம் என்னும் ஒண்பாவிற்கு உயர்கம்பன்”
முதலான தொடர்கள் எல்லாம் கம்பர் புலமையைப் பாராட்டி எழுந்தவையே; இவை பல நூற்றாண்டுகளாக வழங்கப்பட்டு வருபவை.
விண்ணமுதின் சுவை கெடுத்த
கம்பன் பாடல்
(விண்ணமுது – தேவர்களின் அமிர்தம்)
என்று நாமக்கல் கவிஞர் கம்பர் கவிதையைப் பாராட்டுகிறார்.
வானவரின் அமுதத்தை விடக் கம்பர் கவி சுவை நிறைந்தது. இத்தகு சுவை மிகுந்த கம்பர் கவி நயத்தை, இந்தப் பாடம் அறிமுகப்படுத்த இருக்கிறது. இப்பாடத்தின் முதல் பகுதி கம்பரும் உலகக் கவிஞர்களும் எவ்வாறு கவிதையில் ஒன்றுபடுகின்றனர் என்பதை விவரிக்கிறது. இரண்டாம் பகுதி கம்பராமாயணக் கவிச்சுவையை விவரிக்கிறது.
கம்பரும் ஹோமரும்
கம்பரும் ஷேக்ஸ்பியரும்
கம்பரும் ஸ்பென்சரும்
கம்பரும் மில்டனும்
ஒற்றுமை
ஹோமருக்கும் கம்பருக்கும் பல்வேறு வகைகளில் ஒற்றுமை உண்டு. கவிதைகளில் காப்பிய அடிப்படையிலும், சுவை அடிப்படையிலும் ஒற்றுமை உண்டு. இருவரையும் ஒப்பிட்டுக் கம்பனும் ஹோமரும் என்னும் தலைப்பில் ஆ.ரா. இந்திரா எழுதிய நூலை இங்குக் குறிப்பிடலாம்.
ஹெலனும் சீதையும்
காப்பியத்தின் கதை அமைவதற்குரிய சில அடிப்படை நிகழ்ச்சிகள் இலியட்டிலும் இராமாயணத்திலும் ஒன்று போலவே அமைந்துள்ளன. ஸ்பார்ட்டா நகரத்து மன்னனான மெனிலேயஸின் மனைவி ஹெலன் என்பவள். ட்ராய் நகரத்து மன்னனின் மகன் பாரிஸ் என்பவன். இவன் ஹெலனின் அழகைக் கேள்விப்பட்டு அவளைக் கவர்ந்து செல்கிறான். ஹெலனை மீட்க வேண்டும் என்பதற்காகத்தான் கிரேக்கர்கள் ஆகமெம்னான் என்பவன் தலைமையில் ட்ராய் நகரை முற்றுகை இடுகிறார்கள். கிரேக்கர்களுக்கும் ட்ரோஜர்களுக்கும் போர் நிகழ்ந்ததற்கு முக்கியக் காரணம் அடுத்தவன் மனைவியைக் கவர்ந்து சென்றமைதான். இராவணன் சூர்ப்பணகை மூலம் சீதையின் அழகைக் கேள்விப்படுகிறான். சூழ்ச்சி செய்து இராமனிடம் இருந்து சீதையைக் கவர்ந்து வருகிறான். இராம இராவண யுத்தத்திற்கும் அடிப்படைக் காரணம் அடுத்தவன் மனைவியைக் கவர்ந்து சென்றமையே.
ஹெக்டரும் கும்பகர்ணனும்
பாரீஸ் செய்த தகாத செயலை அவன் மூத்த சகோதரன் ஹெக்டர் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. பாரீஸைக் கடிந்து சினந்து கொள்கிறான். “பெண்பித்தா! நெடுந்தொலைவில் இருந்து ஒரு பெண்ணைக் கவர்ந்து கொண்டு வந்தாயே! ஒரு வீரனின் மனைவியைக் கவர்ந்து கொண்டு வந்தாயே! இதனால் உன் தந்தைக்கும், அவர் நாட்டிற்கும், ஏன் நம் அனைவருக்குமே எவ்வளவு சீரழிவு தெரியுமா? உனக்கு எவ்வளவு தலைக்குனிவு……! பெண்பித்தா, நீ பிறவாமலேயே இருந்திருக்கலாம்” என்று கடிந்து உரைக்கிறான்.
இராவணன் செயலை அறிந்த அவன் தம்பியாகிய கும்பகர்ணனும் ஹெக்டரைப் போல்தான் செயல்படுகிறான். இராவணனைப் பார்த்து,
சிட்டர் செயல் செய்திலை
குலச் சிறுமை செய்தாய்
(கம்ப. யுத்த காண்டம், இராவணன் மந்திரப்படலம், 53.)
(சிட்டர் = பெரியோர்),
என்று சினந்து கூறுகிறான்.
“பெரியோர் செய்யும் செயலை நீ செய்யவில்லை. நம் குலத்திற்குத் தலைக்குனிவை ஏற்படுத்தினாய்” என்று கடிந்து உரைக்கிறான். “பேசுவது மானம்; இடையே பேணுவது காமம்” என்று கோபப்படுகிறான்.
ஆன்டெனரும் இந்திரசித்தும்
கிரேக்கர்களுக்கும் ட்ரோஜர்களுக்கும் போர் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு கட்டத்தில் இருசாராரும் தனித்தனியே மந்திராலோசனை நடத்துகின்றனர். ட்ரோஜர்களிடையே ஒருவிதமான பதட்டமும் குழப்பமும் நிலவுகின்றன. அப்போது ஆன்டெனர் என்னும் சிந்தனையாளன் அனைவரையும் பார்த்துப் பேசத் தொடங்குகிறான். “எல்லாரும் சற்றுக் கவனியுங்கள். என்னுடைய ஆன்மா என்னைச் சொல்லும்படி கட்டளை இட்டுள்ளது. இப்போதே ஹெலனையும் அவளுடன் கொண்டு வந்த செல்வத்தையும் கிரேக்கர்களுக்குத் திரும்ப அளித்து விடுவோம், அதுதான் செய்யத்தக்கது. சத்தியத்திற்கு எதிராக நாம் போரில் ஈடுபடுவது முறையா? செய்யத்தக்க இதைச் செய்தல் தவிர வேறு எந்த வகையிலும் நமக்கு நன்மையில்லை” என்று கூறுகிறான். இதனைக் கேட்ட பாரீஸ் வெகுண்டு உரைக்கிறான். ஹெலனை விட முடியாது என்று முழங்குகிறான்.
இதுபோன்ற ஒரு காட்சி இராமாயணத்திலும் வருகிறது. இந்திரசித்து இராவணனின் மகன், சீதையை விடுமாறு வேண்டுகிறான்.
…….ஆசை தான்அச்
சீதைபால் விடுதி யாயின்
அனையவர் சீற்றம் தீர்வர்
போதலும் புரிவர் செய்த
தீமையும் பொறுப்பர் உன்மேல்
காதலால் உரைத்தேன் என்றான்
உலகுஎலாம் கலக்கி வென்றான்
(கம்ப. யுத்த காண்டம், இந்திரசித்து வதைப் படலம், 9.)
(சீற்றம் = சினம்; விடுதி = விட்டு விடுவாய்; போதல் = செல்லுதல்; காதலால் = அன்பால்)
“தந்தையே! உன்மேல் உள்ள அன்பால் உரைக்கிறேன் கேட்பாயாக! சீதை மீது நீ கொண்ட ஆசையை ஒழித்து அவளை விட்டுவிட்டால் அவர்கள் சினம் தணிவார்கள்; நீ செய்த தீமையையும் பொறுத்துக் கொள்வார்கள்; இலங்கையை விட்டும் நீங்கிச் செல்வார்கள்” என்று கூறுகிறான். இதனைக் கேட்ட இராவணன்
யாக்கையை விடுவது அல்லால்
சீதையை விடுவது உண்டோ
(கம்ப. யுத்த காண்டம், இந்திரசித்து வதைப் படலம், 9.)
(யாக்கை = உடல் / வாழ்க்கை)
“உயிரை விட்டு மடிவேனே தவிரச் சீதையை விடுவேனோ” என்று கடிந்து உரைக்கிறான்.
இவ்வாறாகக் கம்பனுக்கும் ஹோமருக்கும் பல்வேறு ஒற்றுமைகளைப் பார்க்க முடிகிறது. கதை அமைப்பிலும் கவிதைச் சுவையிலும் இந்த ஒற்றுமைகளைப் படித்து மகிழலாம்.
கூனியும் இயாகோவும்
தயரத மன்னனின் மனைவியாகிய கைகேயியின் சூழ்ச்சியே இராமாயண நிகழ்ச்சியின் மெய்யான தொடக்கம். அவள் மனம் மாறி இராமனைக் கானகத்திற்கு அனுப்புகிறாள். தயரதன் மரணம் அடைகிறான். அயோத்தியை அவலம் சூழ்கிறது.
இதே போல் ஒத்தெல்லோ நாடகத்தில் வரும் தலைவனும் கைகேயியை ஒத்தே காணப்படுகிறான். கைகேயியின் மனத்தை மாற்றக் கூனி வருவது போல் ஒத்தெல்லோவின் மனத்தை மாற்ற இயாகோ வருகிறான்.
“இராமனைப் பெற்றெடுத்த எனக்கு இடர் உண்டோ” என்று எண்ணும் நல்லவள் கைகேயி. இராமனைத் தன் மகனாகப் பெறாவிட்டாலும் பெற்ற தாய் போல் விளங்கியவள்; இராமனை வளர்த்தவள். இராமன் முடி சூட்டு விழாவை எண்ணி மகிழ்ந்து கொண்டிருப்பவள். அப்படிப்பட்டவளின் முன் கூனி தோன்றுகிறாள்.
இன்னல்செய் இராவணன் இழைத்த
தீமைபோல்
துன்னரும் கொடுமனக் கூனி
தோன்றினாள்
(கம்ப. அயோத்தியா காண்டம், மந்தரை சூழ்ச்சிப் படலம், 48.)
(இன்னல் = கேடு; இழைத்த = செய்த; துன்னு = நெருங்கு)
கேடுகளைச் செய்பவனான இராவணன் செய்த கொடுமைகள் எல்லாம் ஒன்றாகத் திரண்டு வந்தால் எப்படியிருக்குமோ, அதைப் போல் கூனி வந்தனள். அவள் தீமை செய்யும் கொடிய மனத்தினை உடையவள் என்று குறிப்பிடுகிறார் கம்பர்.
ஒத்தெல்லோ நாடகத்தில் கூனியைப் போன்ற குணம் உடையவனாக இயாகோ படைக்கப்பட்டுள்ளான். ‘சாத்தானை நினைத்தால் உடனே தோன்றுவான்’ என்பது பழமொழி. கடவுள் எண்ணியவுடன் தோன்றார். இதேபோல் எமிலியா (இயாகோவின் மனைவி) நினைத்தவுடனே இயாகோ தோன்றுகிறான்.
ஒத்தெல்லோவின் மனைவியாகிய டெஸ்டிமோனா தன் கைக்குட்டையை இயாகோவிடம் கொடுக்கிறாள். அக்கைக்குட்டை, ஒத்தெல்லோ அன்புடன் தன் மனைவிக்குக் கொடுத்தது. கைக்குட்டையை வைத்தே இயாகோ டெஸ்டிமோனாவின் நடத்தைக்குக் களங்கம் கற்பிக்கிறான். அவளுக்கு ஆசை நாயகன் உண்டென்று கலகம் உண்டாக்குகிறான். வெள்ளை உள்ளம் கொண்ட ஒத்தெல்லோ, கூனியால் கைகேயி மனம் மாறுவதைப் போல மனம் மாறுகிறான். டெஸ்டிமோனாவை வாழ்வின் உயிர் மூச்சாகக் கருதும் ஒத்தெல்லோ இறுதியில் அவள் கழுத்தை நெரித்துக் கொலை செய்கிறான்.
இவ்வாறு கதைமாந்தர் படைப்புகளிலும் பிற பல்வேறு நிலைகளிலும் கம்பனும் ஷேக்ஸ்பியரும் ஒத்து விளங்குவதை அறிய முடிகிறது.
16ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ஆங்கிலக் கவிஞர் ஸ்பென்சர். இவர் எழுதியது ஃபேரி க்வீன் (Fairie Queen) என்ற நூல். இது தமிழில் தேவதை அரசி என்று பொருள்படும். இவர் பன்னிரண்டு காண்டங்கள் எழுதத் திட்டமிட்டு ஏழாம் காண்டம் எழுதத் தொடங்கிய நேரத்தில் இறந்துவிட்டார். இவர், முதல் காண்டத்திற்குச் செய்திருக்கும் ஒன்பது அடிச் செய்யுள்கள் நான்கும் தற்சிறப்புப் பாயிரமாக அமைந்துள்ளன.
ஒற்றுமை
கம்பருடைய தற்சிறப்புப் பாயிரமும், ஸ்பென்சருடைய தற்சிறப்புப் பாயிரமும் ஒப்பிலக்கிய நோக்கில் ஒற்றுமை பெற்றுத் திகழ்கின்றன. காலம், நாடு, மொழி, பண்பாடு இவற்றால் வேறுபட்டிருந்தும் இப்புலவர்கள் இலக்கியத்தால் ஒன்றுபட்டு உள்ளனர்.
கம்பரின் கடவுள் வாழ்த்து
கம்பர் வைணவச் சமயம் சார்ந்த ஒரு காப்பியத்தைப் படைத்தாலும் தற்சிறப்புப் பாயிரத்தில் கடவுளைப் பொதுவாகத்தான் சுட்டுகிறார். உலகை உருவாக்குவதும், அதனை நிலைப்படுத்துவதும், அதனை அழிப்பதும் ஆகிய செயல்களைச் செய்யும் இறைவனுக்கு வணக்கங்கள் என்று கூறுகிறார் கம்பர்.
ஸ்பென்சரின் கடவுள் வாழ்த்து
இதே போன்று ஸ்பென்சரும் பொதுக் கடவுளைப் பாடி உள்ளார். கிரேக்க ரோமானிய இலக்கிய மரபில் கலை இலக்கியங்களுக்கு ஒன்பது தெய்வங்கள் உண்டு. அவற்றில் தலைமை உடையதும் கவிதைக்குரியதும் ஆன க்ளியோ என்ற தெய்வத்தைக் காப்புச் செய்ய அழைக்கிறார் ஸ்பென்சர். தாம் சார்ந்திருந்த கிறித்துவ சமயக் கடவுள் எதனையும் காப்புச் செய்ய அழைக்கவில்லை என்பது திறனாய்வாளர்கள் கருத்து.
நன்றிக் கடன்
கம்பர், தன்னை ஆதரித்த சடையப்ப வள்ளலைக் காப்பியம் நெடுகிலும் பாடி உள்ளார். அதே போல் ஸ்பென்சர் தனக்கு அயர்லாந்து நாட்டில் உயர்ந்த பதவி அளித்து ஆதரித்த முதலாம் எலிசபெத் ராணியை நன்றியோடு பாடி உள்ளார். ராணி சூரியனை ஒத்த பார்வையால் தன்னைக் காத்து உயர்த்த வேண்டும் என்று குறிப்பிடுகிறார்.
அவையடக்கம்
கம்பரும் ஸ்பென்சரும் அவையடக்கமாகத் தங்களைத் தாழ்த்தியும், தாம் நூல் எழுதுவதை உயர்வாகவும் கருதிப் பாடி உள்ளனர்.
பூனையும் பாற்கடலும்
ஒரு பூனையானது, பாற்கடல் முழுவதையும் தன் நாவால் நக்கிக் குடித்து விட எண்ணுவது போல, ராமகாதையைப் பாடத் தான் ஆசைப்பட்டதாகக் கம்பர் கூறுகிறார்.
புல்லாங்குழலும் ட்ரம்ஸட்டும்
ஸ்பென்சர், இடையர்கள் பற்றிச் சிறு கவிதைகளைச் செய்த தான் பேரிக்வீன் என்னும் பெரிய காப்பியத்தைச் செய்யத் தகுதியற்றவர் என்று பாடுகிறார். சிறு நாணலில் புல்லாங்குழல் வாசித்த தான், பெரிய ட்ரம்ஸட் வாசித்தல் போல ஆசைப்பட்டதாகவும் பாடியுள்ளார்.
இவ்வாறு கம்பரும் ஸ்பென்சரும் கால, நில, மத வேறுபாடுகளைக் கடந்து கலை இலக்கியத்தால் ஒன்றுபடுவதை அறிய முடிகின்றது.
ஒற்றுமை
இருவருடைய நூல்களிலும் பாயிரம் அமைந்துள்ளது. மில்டனின் காப்பியம் இரண்டாவதாக ஒரு பாயிரத்தையும் கொண்டுள்ளது. இது சுவர்க்க நீக்கத்தின் ஒவ்வோர் உட்பகுதிக்கும் முன்னுரையாக அமைந்துள்ளது. இருவர் காப்பியங்களிலும் கடவுள் வாழ்த்து இடம் பெற்று உள்ளது. மில்டன் கிறித்துவச் சமயத்தின் பரிசுத்த ஆவியை வணங்குகிறார். கம்பர் சடையப்ப வள்ளலைப் போற்றுவது போலவே, மில்டன் ஆண்ட்ரூ மார்வல் என்பவரைப் போற்றி உள்ளார்.
சுவர்க்க நீக்கம்
நரகில் சிறைப்பட்ட சாத்தான் கூட்டத்தினர் உணர்வு பெற்று எழுகின்றனர்; ஒன்று கூடுகின்றனர். மனிதனின் வீழ்ச்சியைத் திட்டமிடுகின்றனர். இவ்வாறான சதி ஆலோசனையே சுவர்க்க நீக்கத்தின் கதைத் தொடக்கமாக அமைகின்றது. சாத்தான் மனிதனை வீழ்ச்சி அடையச் செய்கிறான். இது கதைப் போக்கில் நெருக்கடியான சூழலை உண்டாக்குகிறது. இறைவன் தன் குமாரன் மூலம் தீயவர்களைத் தண்டிக்கிறார். இது கதையின் இறுதிப் பகுதி. இவ்வாறு சுவர்க்க நீக்கம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.
கம்பராமாயணம்
இராவண வதமே இராமாயணத்தின் கதைப் பொருள் ஆகும். இக்கதைப் பொருளின் தொடக்கம் சூர்ப்பணகை சூழ்ச்சி மூலம் தொடங்குகிறது. ஆனால் இதற்கும் முன்பே இராம அவதாரம், இராமன் சீதை திருமணம், இவர்கள் வனவாசம் மேற்கொள்ளல் ஆகிய நிகழ்ச்சிகள் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. சீதையை இராவணன் கவர்ந்து செல்வது கதையில் நெருக்கடியைத் தோற்றுவிக்கிறது. இராவணன் வதம் கதையின் இறுதிப் பகுதி.
இராவணனும் சாத்தானும்
இரண்டு காப்பியங்களிலும் இராவணனும் சாத்தானும் எதிர்நிலைப் பாத்திரங்களாக அமைக்கப்பட்டு உள்ளனர். ஆனால் இவர்கள் இருவரையும் தீமைக்கே உரிய பாத்திரங்களாகக் கவிஞர்கள் படைக்கவில்லை. நல்ல பண்புகளும், தீய பண்புகளும் அமையப் பெற்றவர்களாகவே படைத்துள்ளனர்.
இராவணனின் இயல்பு
இராவணனும் அறிவிலும் ஆற்றலிலும் உயர்ந்தவன், பெருவீரன், கயிலை மலையைத் தன் கைகளால் தூக்கியவன். ஆயிரம் மறைகளை உணர்ந்தவன். நாரதரே பாராட்டும்படி இசைக்கலையில் தேர்ச்சி பெற்றவன். சீதையிடம் கொண்ட முறையில்லாத காமம் அவனது அழிவிற்கு வித்தாகிறது. காமம் அவன் மானத்தை அழித்தது.
சாத்தானின் இயல்பு
சாத்தான், தன் நிலையிலிருந்து ஒரு படி உயர்ந்தால் இறைவனுடைய நிலையை அடைய முடியும். ஆனால் செருக்கும், கேவலமான ஆசையும் அவனுடைய வீழ்ச்சிக்கு வழிவகுத்தன. சாத்தான் மாவீரன்; அறிவும் ஆண்மையும் நிரம்பியவன்; அன்புள்ளம் கொண்டவன். தன்னோடு நரகில் வீழ்ந்தவர்களைக் கண்டு கண்ணீர் வடித்தான். இத்தகைய இயல்புடைய சாத்தானின் செருக்கும், ஆசையும் அவனை அழித்தன.
இவ்வாறு பல்வேறு நிலைகளில் கம்பரும் மில்டனும் காவியத்தால் ஒன்றுபட்டு விளங்குவதை அறியமுடிகிறது.
‘கைவண்ணம்’ என்னும் சொல்
கம்பர் வண்ணம் என்ற சொல்லை வேறுவேறு பொருள்களில் கையாண்டு ஒரு கவிதையைப் புனைந்துள்ளார். இச்சொல்லை வைத்தே பாதி இராமாயணக் கதையைக் கூறி முடித்து விடுவதாக அறிஞர்கள் கூறுவர். அப்பாடல் வருமாறு:
இவ்வண்ணம் நிகழ்ந்த வண்ணம்
இனிஇந்த உலகுக் கெல்லாம்
உய்வண்ணம் அன்றி மற்றோர்
துயர்வண்ணம் உறுவது உண்டோ
மைவண்ணத்து அரக்கி போரில்
மழைவண்ணத்து அண்ண லேஉன்
கைவண்ணம் அங்குக் கண்டேன்
கால்வண்ணம் இங்குக் கண்டேன்
(கம்ப. பால காண்டம், மிதிலைக்காட்சிப் படலம், 24.)
(இவ்வண்ணம் = இப்படி; நிகழ்ந்த வண்ணம் = நிகழ்ந்தபடி; உய்வண்ணம் = உய்யும் வழி; துயர்வண்ணம் = துன்பம்; மைவண்ணம் = கருநிறம்; மழைவண்ணம் = மேக நிறத்தை ஒத்த கரிய நிறம்; கைவண்ணம் = கையின் திறமை; கால் வண்ணம் = காலின் திறம்)
இராமனுடைய திருவடி பட்ட அளவில் கல்லாகக் கிடந்த அகலிகை உயிர் பெற்ற பெண்ணாக மாறுகிறாள்; சாப விமோசனம் பெறுகிறாள். அதனைக் கண்ட விசுவாமித்திர முனிவர் இராமனைப் புகழ்வதாக இந்தப் பாடல் அமைந்துள்ளது. “கரிய நிறத்தை உடைய இராமனே! இனி இந்த உலகிற்குத் துன்பம் உண்டோ? நின் வில் ஆற்றலால் தாடகை என்ற அரக்கி மாண்டாள். உன் கைத்திறமையை அங்குப் பார்த்தோம். உன் பாதம் பட்டவுடன் அகலிகை உயிர் பெற்று எழுந்தாள். உன் காலின் திறமையை இங்குப் பார்த்தோம்” என்று விசுவாமித்திரர் இராமனைப் புகழும் பாடலில் வண்ணம் என்ற ஒரு சொல் நிறம், திறம் (திறமை) என்னும் இரு பொருளில் திரும்பத் திரும்ப வந்து கவிதையைச் சிறப்படையச் செய்துள்ளதைப் படித்து மகிழலாம்.
மையோ மரகதமோ (இராமனின் அழகு)
கம்பரே சொற்கள் கிடைக்காமல் தடுமாறிய இடம் உண்டு. இவ்வாறு சொன்னால் நம்ப முடிகிறதா? இராமன் அழகைக் கம்பர் வருணிக்கிறார். கவிதையால் வடிக்க இயலாத அழகு இராமனின் அழகு. இராமனின் அழகுக்குப் பல உவமைகளை வரிசையாகக் கூறுகிறார். என்றாலும் அந்த அழகை வார்த்தைக்குள் கொண்டு வரமுடியவில்லை. இறுதியில் ‘ஐயோ’ என்று கம்பர் மனம் தளருகிறார்.
பாடல் இதோ:
வெய்யோன்ஒளி தன்மேனியின்
விரிசோதியின் மறையப்
பொய்யோஎனும் இடையாளொடும்
இளையானொடும் போனான்
மையோமர கதமோமறி
கடலோமழை முகிலோ
ஐயோஇவன் வடிவுஎன்பதோர்
அழியாஅழகு உடையான்.
(கம்ப. அயோத்தியா காண்டம், கங்கைப் படலம், 1.)
(வெய்யோன் = சூரியன்; சோதி = ஒளி; பொய்யோ எனும் இடையாள் = இருக்கிறதோ இல்லையோ என்று ஐயப்படுவதற்குரிய மிகச் சிறிய இடையை உடைய சீதை; இளையான் = இலக்குவன்; மை = கண்ணில் பூசும் அஞ்சனமாகிய மை; மரகதம் = பச்சைக் கல்; முகில் = மேகம்; வடிவு = உருவம்)
கைகேயி சூழ்ச்சியாலும் வரத்தாலும் இராமன் வனவாசம் (காட்டு வாழ்க்கை) மேற்கொள்கிறான். அயோத்தியை விட்டு நீங்கிக் கானகத்திடையே செல்லும் இராமனின் பேரழகைக் கம்பர் இப்பாடலில் வருணிக்கிறார். சூரியன் ஒளி இராமனின் உடல் ஒளியினால் மறைகிறது. அப்படிப்பட்ட சோதியை உடைய உடம்பினைக் கொண்டவன் இராமன். இவன் சீதையோடும் இலக்குவனோடும் காட்டின் இடையே நடந்து செல்கிறான். அவன் உடம்பின் அழகு புலவரைக் கவர்கிறது. இராமன் அழகினை மை என்று கூறலாமா என்று நினைக்கிறார் புலவர். இல்லை இல்லை அது மரகதக் கல்லுக்குத்தான் உவமை ஆகும் என்று எண்ணுகிறார். மீண்டும் ஐயம் ஏற்படுகிறது. மையும் இல்லை மரகதக் கல்லும் இல்லை, கடல் போன்ற நீல நிறத்தினை உடையவன் என்கிறார். அதிலும் நிறைவடையாது மழை முகில் போன்ற நிறத்தை உடைய அழகன் என நினைக்கிறார். எந்த உவமையிலும் அவன் அழகைக் கூற முடியவில்லை. மனம் சோர்ந்து ஐயோ இவன் உருவம்தான் அழியாத அழகுடையதாக இருக்கிறது என்று கூறுகிறார். கம்பர் இராமன் அழகை வருணிக்கும் சொல்லாட்சி படித்து இன்புறத்தக்கது.
வஞ்சியென நஞ்சமென வந்த வஞ்சமகள் (சூர்ப்பணகையின் நடையழகு)
அழகிய உருவம் அமைந்த தோற்றத்துடன் சூர்ப்பணகை வருகிறாள். அரக்கி உருவத்தை மறைத்து வஞ்சனை உள்ளத்தோடு வருகிறாள். மிக அழகிய உருவம்; அதே நேரத்தில் வஞ்சக உள்ளம்; இதனைக் கம்பர் தமக்கே உரிய கவித்திறத்துடன் புனைந்துள்ளார்.
பஞ்சிஒளிர் விஞ்சுகுளிர் பல்லவம் அனுங்கச்
செஞ்செவிய கஞ்சம்நிகர் சீறடியள் ஆகி
அஞ்சொலிள மஞ்ஞைஎன அன்னம்என மின்னும்
வஞ்சிஎன நஞ்சம்என வஞ்சமகள் வந்தாள்
(கம்ப. ஆரணிய காண்டம், சூர்ப்பணகைப்படலம், 31.)
(பஞ்சி = செம்பஞ்சுக் குழம்பு, கை சிவக்கப் பூசப்படும் ஒரு கலவை; ஒளிர் = ஒளிவிடும்; விஞ்சு = மிக்க; குளிர் = குளிர்ச்சி; பல்லவம் = தளிர் / கொழுந்து; செஞ்செவிய = மிகவும் சிவந்த; கஞ்சம் = தாமரை; அம்சொல் = அழகிய / இனிய சொல்; மஞ்ஞை = மயில்; வஞ்சி = பெண் / கொடி; நஞ்சம் = விடம்; வஞ்சம் = வஞ்சனை)
சூர்ப்பணகை நடந்து வருகிறாள்; மின்னல் கொடி போல வருகிறாள்; அன்னம் போல நடந்து வருகிறாள்; இனிமையான சொல்லைப் பேசும் மயில் போல அசைந்து அசைந்து ஒயிலாக நடந்து வருகிறாள்; சிவந்த தாமரை போன்ற பாதங்களை உடைய அவள் நடந்து வருவது போன்ற ஒரு கற்பனையை நம் கண் முன் இப்பாடல் அடிகளே உணர்த்தி விடுகின்றன. மீண்டும் ஒரு முறை பாடலைப் படித்துப் பாருங்கள்! கற்பனையில் உங்கள் முன்னால் ஓர் அழகிய பெண் ஒயிலாக அசைந்து நடந்து வருவது போன்ற ஒரு பாவனை தோன்றுவதை உணர்வீர்கள்.
இவ்வாறு கம்பர் பல்வேறு பாடல்களை ஓசை நயம் தோன்றப் படைத்துள்ளதைப் படித்து மகிழ முடியும்.
உறங்குவாய் உறங்குவாய் (கும்பகர்ணனின் தூக்கம்)
ஓசை நயத்தைப் படித்து இன்புற இன்னும் ஒரு பாடலை எடுத்துக் கூறலாம். யுத்தகாண்டத்தில் முதல் நாள் போரில் இராவணன் தோற்றுத் திரும்புகிறான். தன் தம்பி கும்பகர்ணனைப் போருக்கு அனுப்ப எண்ணுகிறான். எனவே தன் படைவீரர்களுக்குக் கும்பகர்ணனை அழைத்து வருமாறு ஆணையிடுகிறான். ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்கும் கும்பகர்ணனைப் படை வீரர்கள் எழுப்புகின்றனர். அவர்கள் கும்பகர்ணனை எழுப்பும் நிகழ்ச்சியைச் சுவை மிக்கதாகக் கம்பர் புனைந்துள்ளார். கும்பகர்ணனைக் கையாலும் தடியாலும் உலக்கையாலும் இடித்து இடித்து எழுப்புகின்றனர்.
இதோ அந்தப் பாடலைப் படியுங்கள்.
உறங்குகின்ற கும்பகன்ன உங்கள்மாய வாழ்வெல்லாம்
இறங்குகின்றது இன்றுகாண் எழுந்திராய் எழுந்திராய்
கறங்குபோல வில்பிடித்த காலதூதர் கையிலே
உறங்குவாய் உறங்குவாய் இனிக்கிடந்து உறங்குவாய்
(கம்ப. யுத்த காண்டம், கும்பகருணன் வதைப் படலம், 45.)
(கறங்கு = காற்றாடி; கால தூதர் = எம தூதர்)
உறங்குகின்ற கும்பகர்ணனே! உங்களுடைய மாய வாழ்க்கை இன்றோடு வீழ்ச்சி அடையத் தொடங்குகிறது; இதனை எழுந்து நீ பார்ப்பாயாக; காற்றாடி போல வில் பிடித்த எம தூதர்களின் கையில் நிரந்தரமாகக் கிடந்து இனி உறங்குவாயாக என்பதே இப்பாடலின் பொருள் ஆகும். இந்தப் பாடலை மீண்டும் ஒரு முறை படித்துப் பாருங்கள். கைகளாலும் கம்புகளாலும் உலக்கையாலும் குத்திக் குத்திக் கும்பகர்ணனை எழுப்பும் அந்த நிகழ்ச்சியை, இப்பாடலின் ஓசை நயம் பாவனையாக வெளிப்படுத்துவதை உணர முடியும். உலக்கையால் குத்துவது போன்று ஓசை அமைந்துள்ளதை உணர முடியும்.
இவ்வாறான பாடல்கள் பல கம்பராமாயணத்தில் அமைந்துள்ளன. படித்து இன்புறுங்கள்.
அரசனின் அரியணை
தண்டலை மயில்கள் ஆடத்
தாமரை விளக்கம் தாங்கக்
கொண்டல்கள் முழவின் ஏங்கக்
குவளைகண் விழித்து நோக்கத்
தெண்திரை எழினி காட்டத்
தேம்பிழி மகர யாழின்
வண்டுகள் இனிது பாட
மருதம்வீற் றிருக்கும் மாதோ
(கம்ப. பால காண்டம், நாட்டுப் படலம், 4.)
(தண்டலை = சோலை; விளக்கம் = விளக்கு; கொண்டல் = மேகம்; முழவு = இசைக்கருவி; ஏங்க = ஒலிக்க; குவளை = மலர்; திரை = அலைகள்; எழினி = திரைச்சீலை; தேம்பிழி = பிழிந்து எடுக்கப்பட்ட தேன்; மகரயாழ் = வீணை; மருதம் = நிலம் / நிலமாகிய அரசன்)
மருத நிலம் செழிப்போடு காணப்படுகிறது. கம்பருக்கு அது அரசன் அரியணையில் வீற்றிருப்பதைப் போலத் தோன்றுகிறது. தாமரை மலர்கள் விளக்குகளை ஏற்றி நிற்கின்றன; மேகங்கள் இசைக் கருவிகளை முழக்குகின்றன; மகரயாழ் வாசிப்பது போல வண்டுகள் பாடுகின்றன; நீர் நிலைகளில் எழும் அலைகள் நாடக அரங்கின் திரைச் சீலைகள் போல் காட்சி தருகின்றன; அங்கே மயிலாகிய நாட்டியப் பெண் நடனம் ஆடுகிறாள்; குவளை மலர்கள் ஆகிய விழிகளால் அவையினர் விழித்துப் பார்க்கின்றனர்; இவ்வாறான அரசவையில் மருதமாகிய அரசன் வீற்றிருக்கிறான்.
இவ்வாறாகக் கம்பர் மருத நிலத்தை வருணித்துள்ளார்.
இல்லை இல்லை எதுவுமே இல்லை
கோசல நாட்டில் வறுமை இல்லை; வறியவர்கள் இல்லை, எனவே அங்கு ஈகை என்பதும் இல்லை; பகைவர் இல்லாமையால் அங்கு வலிமை என்ற ஒன்று இல்லை; அந்நாட்டில் பொய் பேசுவோரே இல்லை; எனவே அங்கு உண்மை என்ற ஒன்று இல்லை; அனைவரும் கற்று இருத்தலால் அறியாமை என்று தனியே ஒன்று இல்லை. எவையெல்லாம் இல்லை என்பதைப் படித்து மகிழுங்கள்!
வண்மை இல்லைஓர் வறுமை இன்மையால்
திண்மை இல்லைநேர் செறுநர் இன்மையால்
உண்மை இல்லைபொய் உரைஇ லாமையால்
வெண்மை இல்லைபல் கேள்வி மேவலால்.
(கம்ப. பால காண்டம், நகரப்படலம், 53.)
(வண்மை = ஈகை / வள்ளன்மை; திண்மை = வலிமை; செறுநர் = பகைவர்; வெண்மை = அறிவின்மை; மேவலால் = பொருந்துவதால்)
கம்பர் கற்பனையின் உச்சம் என்று இக்கவிதையைச் சொல்ல வேண்டும். கம்பர் தான் கனவு கண்ட ஒரு நாட்டையே இவ்வாறு வருணித்துள்ளார். இவ்வாறான பாடல்கள் ஏராளமாகக் கம்பராமாயணத்தில் உள்ளன. அவற்றைப் படித்து மகிழலாம்.
எங்குள்ளது எங்குள்ளது எனத் தேடும் அம்பு
வெள்எருக்கம் சடைமுடியான் வெற்புஎடுத்த
திருமேனி மேலும் கீழும்
எள்இருக்கும் இடன்இன்றி உயிர்இருக்கும்
இடம்நாடி இழைத்த வாறோ
கள்இருக்கும் மலர்க்கூந்தல் சானகியை
மனச்சிறையில் கரந்த காதல்
உள்இருக்கும் எனக்கருதி உடல்புகுந்து
தடவியதோ ஒருவன் வாளி
(கம்ப. யுத்த காண்டம், இராவணன் வதைப் படலம், 237.)
(வெள் எருக்கம் = செடி வகை / சிவபெருமான் அணியும் மலர்; வெள்எருக்கம் சடைமுடியான் = சிவபெருமான்; வெற்பு = மலை / கயிலாயமலை; எள் = மிகச்சிறிய வித்து; நாடி = தேடி; வாளி = அம்பு; இழைத்தவாறோ = செய்தவிதமோ; கள் = தேன்; கரந்த = மறைத்த; தடவியதோ = தேடியதோ)
இராவணன் அம்பு பட்டு வீழ்ந்து கிடக்கிறான். இராமனின் அம்பு இராவணன் உடல் முழுவதும் துளைத்துள்ளதை மண்டோதரி பார்க்கிறாள். சிவபெருமான் உறையும் மலையைக் கைகளால் எடுத்த வலிமை உடையது அவனது திருமேனி. அத்திருமேனியில் எள் இருக்கக் கூட இடம் இல்லாமல் அம்பு துளைத்து உள்ளது. அம்பு இராவணன் உடலில் புகுந்து அவன் உயிர் இருக்கும் இடத்தை மட்டும் தேடவில்லை. இராவணன் சீதையை மனச் சிறையில் வைத்து மறைத்த காதலைத் தேடித் தேடி அம்பு துளைத்து உள்ளதாம். சானகியைப் பற்றிய நினைவைக் கூட அம்பு விட்டு வைக்கவில்லையாம். கம்பர் கற்பனை, கவிதைச் சுவையின் உச்சத்திற்கே படிப்பவரைக் கொண்டு செல்கிறது. இராமன் அம்பு இராவணன் உடல் முழுவதும் துளைத்ததைக் கம்பர் சீதையின் நினைவு எங்குள்ளது? எங்குள்ளது? என்று தேடித் தேடிச் சென்றதாகப் புனைந்துள்ளார்.
களிநடம் புரியக் கண்டேன்
அடுத்த பாட்டில் ‘நங்கையைக் காணவில்லை’ என்று கூறுவான். பின் எதனைத் தான் கண்டான் அனுமன்? கம்பரின் கற்பனை இதற்கு மறுமொழி தருகிறது.
இதோ பாடல்:
விற்பெருந் தடந்தோள் வீர
வீங்குநீர் இலங்கை வெற்பில்
நற்பெரும் தவத்தள் ஆய
நங்கையைக் கண்டேன் அல்லேன்
இற்பிறப்பு என்பது ஒன்றும்
இரும்பொறை என்பது ஒன்றும்
கற்புஎனும் பெயரது ஒன்றும்
களிநடம் புரியக் கண்டேன்
(கம்ப. சுந்தர காண்டம், திருவடி தொழுத படலம், 29.)
(தடம் = அகன்ற; வீங்கு = மிக்க; வெற்பு = மலை; தவத்தள் = தவத்தை உடையவள்; ஆய = ஆகிய; இற்பிறப்பு = உயர் குடிப்பிறப்பு; இரும்பொறை = பொறுமை; களிநடம் = களிப்பால் ஆடும் கூத்து)
“வில்லினையும் பெரிய தோளினையும் உடைய வீரனே! நீர் மிக்க, கடல் சூழ்ந்த இலங்கை மலையில் தவத்தை உடையவள் ஆகிய சீதையை நான் காணவில்லை. மாறாக உயர்ந்த குடிப்பிறப்பு என்னும் பண்பும், சிறந்த பொறுமை என்னும் பண்பும், கற்பு என்னும் திண்மையும் ஒருங்கு கூடி மகிழ்ச்சியால் கூத்தாடிக் கொண்டிருந்ததைத்தான் கண்டேன்” என்று அனுமன் கூறுவதாக இப்பாடல் புனையப்பட்டுள்ளது. சீதையைக் காணவில்லை. ஆனால் மானுட குலத்தின் உயர்ந்த பண்புகளை அவ்விடத்தில் கண்டேன் என்று கூறுவது கம்பரின் உயர்ந்த கற்பனையைக் காட்டுகின்றது.
இவ்வாறு கற்பனை வளம் நிறைந்த எண்ணற்ற பாடல்கள் கம்பராமாயணத்தில் அமைந்துள்ளன. அவற்றைப் படித்து மகிழுங்கள்.
உலகமகா கவிஞர்களும் கம்பரும் கவிதையால் ஒன்றுபடும் தன்மையை அறிந்திருப்பீர்கள்.
ஹோமர், ஷேக்ஸ்பியர், ஸ்பென்சர், மில்டன் முதலிய உலகக் கவிஞர்களுக்கும் கம்பருக்கும் இடையே உள்ள ஒற்றுமைகளை ஒப்பியல் தன்மையுடன் அறிந்திருப்பீர்கள்.
கம்பர் கவிதைகளில் காணப்பெற்ற சொல்லாட்சித் திறன், ஓசை நயம், வருணனைச் சிறப்பு, கற்பனை நயம் ஆகியவற்றைக் கம்பராமாயணப் பாடல்களின் துணையோடு அறிந்திருப்பீர்கள்.
பாடம் - 5
மகாபாரதம்
பரத வம்சத்தினரைப் போரில் வல்லவர்கள் என்று ரிக் வேதம் கூறுகிறது. பரதனைக் குறித்த செய்திகளைச் சில பிராம்மணங்கள் கூறியுள்ளன. (ரிக்வேதம், பிராம்மணம் – வடமொழி நூல்கள்.) இவர்களுடைய நாடு குரு நாடு என்று பெயர் பெற்றது. இந்த நாட்டைப் பற்றிய குறிப்பை யசுர் வேதம் வழங்கி உள்ளது. பரத வம்சத்தவரான பஞ்ச பாண்டவர்களுக்கும் கௌரவர்களுக்கும் ஏற்பட்ட பாகப்பிரிவினை இறுதியில் போரில் முடிந்தது. பாண்டவர்கள் சூதாட்டத்தால் தம் நாடு, மக்கள், சொத்து, மனைவி அனைத்தையும் கௌரவர்களிடம் இழந்தனர். இதனால் அவர்கள் வனவாசம் செல்ல நேரிட்டது. வனவாசம் முடிந்த பின்னர்க் கௌரவர்கள் பாண்டவர் நாட்டைத் திருப்பித்தர மறுத்தனர். சூதாட்டத்தில் வைத்து இழந்த பாண்டவர் மனைவி, அரசவையில் கௌரவர்களால் துகில் உரியப்பட்டு அவமானப்படுத்தப்பட்டாள். இதனால் இரு தரப்பார்க்கும் பாரதப் போர் மூண்டது. பாரதக் கதையின் முதன்மையான சூத்திரதாரியாகக் (வாழ்க்கை நிகழ்வுகளை ஆட்டி வைப்பவனாக) கண்ணன் காணப் பெறுகிறான். இறுதியில் கௌரவர் குலமே அழிகிறது. பாண்டவர் மட்டுமே உயிரோடு இருக்க, ஏனைய அனைவரும் போரில் மடிகின்றனர். இந்த நிகழ்ச்சிகளே மகாபாரதமாக உருவெடுத்தன. கால ஓட்டத்தில் இம் மகாபாரதத்தில் ஏராளமான கிளைக் கதைகளும், தத்துவங்களும் சேர்ந்தன. இச்சேர்க்கையில் ஒன்றே புகழ் பெற்ற பகவத் கீதை என்பது. கண்ணன் போர்க்களத்தில் நின்று பாண்டவருள் ஒருவனான அருச்சுனனுக்கு உபதேசம் செய்தவையே கீதையாகும். மக்கள் இடையே வாய்மொழியாகப் பாடப்பட்டு வந்த இந்தக் கதை வியாசர் என்னும் முனிவரால் வடமொழியில் தொகுத்து வைக்கப்பெற்றது.
வில்லி பாரதம்
மகாபாரதத்தின் செல்வாக்கு இந்தியப் பகுதி முழுவதும் பரவியுள்ளது. இந்திய மொழிகளில் ஏராளமான மகாபாரதங்கள் பலரால் பாடப்பெற்றுள்ளன. தமிழ்நாட்டிலும் சங்க காலத்திலேயே மகாபாரதம் செல்வாக்குச் செலுத்தி இருந்தது. என்றாலும் தமிழ்நாட்டு வரலாற்றில் இடைக்காலத்தில் வில்லிபுத்தூரார் எழுதிய வில்லி பாரதமே சிறந்த பாரதமாகப் போற்றப்பெற்றுள்ளது. நண்பர்களே! இந்தப் பாடப் பகுதியில் தமிழ்நாட்டில் உள்ள மகாபாரதச் செல்வாக்கினையும் வில்லி பாரதம் பற்றிய செய்திகளையும் அறிய இருக்கிறோம்.
அலங்குஉளைப் புரவி ஐவரொடு சினைஇ
நிலம்தலைக் கொண்ட பொலம்பூந் தும்பை
ஈரைம் பதின்மரும் பொருதுகளத் தொழியப்
பெருஞ்சோற்று மிகுபதம் வரையாது கொடுத்தோய்
(புறநானூறு – 2)
(அலங்கு = அசைகின்ற; உளை = பிடரி மயிர்; புரவி = குதிரை; ஐவர் = பாண்டவர் / தருமன், வீமன், அருச்சுனன், நகுலன், சகாதேவன்; பொலம் = பொன்; தும்பை = வலிமை காரணமாகப் போர்புரியும் வீரர்கள் அணியும் பூ / தும்பைப் பூ; ஈரைம்பதின்பர் = நூற்றுவர் / துரியோதனன் முதலிய நூறு சகோதரர்கள்; ஒழிய = சாவ; பதம் = சோறு, உணவு; வரையாது = அளவில்லாது)
பெருஞ்சோற்று உதியன் சேரலாதன் பாரதப் போர் நிகழ்ந்த காலத்தில் பெருஞ்சோறு அளித்த நிகழ்ச்சியை இப்பாடல் விவரிக்கிறது. துரியோதனன் முதலிய கௌரவர் நூற்றுவரும் பாண்டவர் ஐவரோடு பகைத்துப் போரிட்டனர்; போரிட்டு மாண்டனர். அப்போர்க்களத்தில் சேரலாதன் போர் வீரர்களுக்குப் பெருஞ்சோறு அளித்துச் சிறப்புச் செய்துள்ளான் என்பது இப்பாடலின் பொருள்.
பூவிரி கச்சைப் புகழோன் தம்முன்
(சிறுபாணாற்றுப்படை அடிகள், 238-239)
(கா = காடு, வனம், காண்டவ வனம்; எரி = தீ; காவெரி ஊட்டல் = காண்டவ வனம் எரியூட்டப் பெறுதல்; கவர் = பல; கணை = அம்பு; தூணி = அம்பு வைக்கும் கூடு; கச்சை = ஆடை வகை)
என்ற பாடல் பாண்டவருள் அருச்சுனனையும் வீமனையும் குறிப்பிடுகிறது.
காட்டிற்கு எரி ஊட்டியவனும், அம்புகள் நிரம்பிய அம்புக் கூட்டை உடையவனும், கச்சையை அணிந்தவனும் ஆகிய புகழை உடையவன் அருச்சுனன். அவனுடைய தம் முன் (மூத்தவன்) வீமன் ஆவான் என்பது இப்பாடல் வரிகளின் பொருள். மேலும் வீமனின் சமையல் சிறப்பும் சிறுபாணாற்றுப்படையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
பெரும்பாணாற்றுப்படையில், பாண்டவர் ஐவரும் கௌரவர் நூற்றுவரைப் போர்க்களத்தே வென்ற செய்தி கூறப்பட்டுள்ளது.
ஈரைம் பதின்மரும் பொருதுகளத்து அவியப்
பேரமர்க் கடந்த கொடிஞ்சி நெடுந்தேர்
ஆராச் செருவின் ஐவர் போல
(பெரும்பாணாற்றுப்படை அடிகள், 415-417)
(ஈரைம் பதின்மர் = கௌரவர் நூற்றுவர்; பொருது = சண்டை இட்டு; களத்து = போர்க் களத்து; அவிய = இறக்க; பேர் = பெரிய; அமர்க் கடந்த = வெற்றி பெற்ற; கொடிஞ்சி = தேரின் ஒரு பகுதி; ஆரா = தணியாத; செரு = போர்; ஐவர் = பாண்டவர்)
பெரிய வெற்றியைப் பெற்றவர் பாண்டவர்; இவர்கள் நெடிய தேரினையும் தீராத போர் வேட்கையையும் உடையவர்கள்; கௌரவர்கள் நூறு பேரும் போர்க்களத்தில் இறக்குமாறு இவர்கள் பெரிய வெற்றியைப் பெற்றார்கள் என்பது இவ்வரிகளின் பொருள்.
இவ்வாறான பலவேறு குறிப்புகள், சங்க காலத்திலேயே தமிழகத்தில் மகாபாரதம் நிலவி இருந்ததைத் தெரியப்படுத்துகின்றன.
பாரத வெண்பா
கி.பி. 9ஆம் நூற்றாண்டில் பாரத வெண்பா என்ற ஒரு நூல் தோன்றியுள்ளது. இந்நூலை இயற்றியவர் பெயரும் பெருந்தேவனார் என்பதாகும்.
வில்லி பாரதம்
இந்நூலுக்குப் பின்னர் வில்லிபுத்தூரார் பாரதம் பாடியுள்ளார். இந்நூல் இவர் பெயரையே முன் ஒட்டாகக் கொண்டு வில்லி பாரதம் என்று அழைக்கப்படுகின்றது.
வில்லிபுத்தூரார் பாடிய பாடல்களோடு வேறு சில பாடல்களையும் சேர்த்துப் பாடியோர் நல்லாப்பிள்ளை, முருகப்பிள்ளை ஆகியோர் ஆவர். இவர்கள் பத்தாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட பாடல்களைப் பாடி, வில்லி பாரதத்தை நிறைவு செய்ததாகக் கூறுவர். 18ஆம் நூற்றாண்டில் அட்டாவதானம் அரங்கநாதக் கவிராயர் என்பவர் 2477 பாடல்கள் பாடி வில்லி பாரதக் கதையோடு சேர்த்து விட்டதாகத் தெரிகின்றது.
அருணிலை விசாகன் பாரதம்
அருணிலை விசாகன் பாரதம் என்ற ஒரு நூல் 13ஆம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. இதனை மூன்றாம் குலோத்துங்க சோழ மன்னன் கல்வெட்டால் அறிய முடிகிறது. இதனை இயற்றிய புலவர், குன்றவத்தனக் கோட்டத்து இல்லத்தூர் நாட்டு அரும்பாக்கமுடைய அருண்நிலை விசாகன் திரைலோக்ய மல்லன் வத்ஸ ராஜன் என்பவர் ஆவார்.
பிறப்பு
இவர் தென் பெண்ணை ஆறு பாய்கிற திருமுனைப்பாடி என்னும் பகுதியில் உள்ள சனியூரில் பிறந்துள்ளார். இவர் தந்தை வீரராகவாசாரி ஆவார். இவர் வைணவ அந்தணர்.
இவர்களுள் சம்புவராயன் காலம் கி.பி. 1331 – 1383 என்று வரலாற்று ஆசிரியர்களால் வரையறை செய்யப்படுகிறது. ஆதலால் வில்லிபுத்தூரார் காலம் கி.பி. 14ஆம் நூற்றாண்டு என்று கொள்வதற்கு இடம் உண்டு.
ஆதரித்த வள்ளல்
கொங்கர் கோன் வரபதி ஆட்கொண்டான் என்பவன் வில்லிபுத்தூராரை ஆதரித்த வள்ளல் ஆவான்.
ஆண்டான் பிள்ளை என்ற அரசன் தமிழிலே பாரதம் வேண்டும் என்று ஆவல் கொண்டான். பாரதம் பாடத் தக்கவர் வில்லிபுத்தூராரே என்றும் கண்டு கொண்டான். ஆனால் திருமால் அடியவர் ஆன வில்லி, பாரதம் பாடுவதற்கு இசைய மாட்டார் எனவும் எண்ணினான். இதற்கிடையில் வில்லியும் அவர் தம்பியும் பாண்டிய மன்னனைப் பார்க்கும் பொருட்டு மதுரை சென்றனர். அச்சமயத்தில் மன்னன் ஒரு பார்ப்பனக் கிழவியை வில்லியின் இல்லத்திற்கு அனுப்பினான். கிழவி மூலம் வில்லி மனைவியிடமும் அவர் தம்பி மனைவியிடமும் பூசலை ஏற்படுத்தினான். சகோதரர்கள் மதுரையில் இருந்து திரும்பினர். குடும்பத்தில் பிரச்சனை பெரிதாகிச் சொத்துப் பாகப் பிரிவினை வரை சென்றது. வழக்கு மன்னனிடமும் வந்தது. அரசன் எதிர்பார்த்தபடியே பாரதம் பாடி முடித்தால் வழக்கை முடிப்பதாகக் கூறினான். வில்லியும் பாரதம் பாடி முடித்தார்.
காதறுக்கும் ஆணை
சிறப்பான முறையில் பாரதம் பாடியதைக் கண்ட மன்னன் புலவருக்குப் பெரும் பொருள் பரிசளிக்க எண்ணினான். ஆனால் புலவர் அதனை மறுத்து வேறு ஓர் உரிமையைப் பெற்றார். அதாவது தன்னோடு சந்தப் பாடல் (இசைப்பாடல்) பாடித் தோற்பவர் காதை அறுத்து விட ஆணையைப் பெற்றார். காதினை அறுக்கும் குறட்டையும் (கருவி) பெற்றார். பின்னர்த் தமிழ்நாடு முழுவதும் சுற்றுப்பயணம் செய்தார். தம்மோடு போட்டி இட்டுத் தோற்றவர் காதுகளை எல்லாம் குறட்டால் அறுத்து எறிந்தார்.
அறுபடாத காது
ஒரு சமயம் அனந்தன் என்ற புலவர் இவரோடு போட்டியிட்டுத் தோற்றார். வழக்கம் போல் வில்லி அவர் காதை அறுக்க முற்பட்டார். அப்போது புலவர் “அய்யா அனந்தனுக்குக் காது இல்லை. என் காதை அறுத்து விட்டால் உண்மையாகவே நான் அனந்தன் ஆகி விடுவேன்” என்று கூறினார். அனந்தன் என்பது ஆதிசேடனின் பெயர். ஆதிசேடன் பாம்பு. பாம்பிற்குக் காது இல்லை என்பது வழக்கு. புலவரின் நயத்தை உணர்ந்த வில்லி அவர் காதினை அறுக்காது விட்டு விட்டார்.
வில்லியும் தோல்வியும்
தமிழகம் முழுவதும் சுற்றுப்பயணம் செய்த வில்லிபுத்தூரார் திருவண்ணாமலைக்கு வந்தார். அங்கு ஓர் வீட்டில் தங்கி இருந்த போது அருணகிரியாரின் அன்பர் ஒருவர் திருப்புகழ்ப் பாடல்களைப் பாடிச் சென்றார். இதனைக் கேட்டு வில்லி எள்ளி நகையாடினார். அருணகிரியாரைச் சந்தப்பாடல் பாடும் போட்டிக்கு அழைப்பு விடுத்தார். இப்போட்டியில் அருணகிரியார் வென்றதாகவும், காதறுக்கும் குறட்டையை அவர் வில்லிபுத்தூராரிடம் இருந்து வாங்கி விட்டதாகவும் அருணகிரியார் புராணம் கூறுகிறது.
பாண்டவர்களின் முன்னோர் வரலாறு தொடங்கிப் பாண்டவர் – கௌரவர் போர் வரையும் நடந்து செல்லும் கதையை, வில்லிபுத்தூரார் பத்துப் பருவங்களாகப் பிரித்து உள்ளார். பத்துப் பருவங்களில் மொத்தம் 50 சருக்கங்கள் அமைந்து உள்ளன. பத்துப் பருவங்கள் வருமாறு:
ஆதி பருவம் - 8 சருக்கங்கள் (தொடக்கமும் இளமையும்)
சபா பருவம் – 2 சருக்கங்கள் (தூது)
ஆரணிய பருவம் – 8 சருக்கங்கள் (வனவாசம்)
விராட பருவம் – 5 சருக்கங்கள் (மறைந்து வாழ்தல்)
உத்தியோக பருவம் – 8 சருக்கங்கள் (போருக்கான ஏற்பாடுகள்)
வீட்டும பருவம் – 10 சருக்கங்கள் (போரில் வீடுமனின் தலைமை)
துரோண பருவம் – 5 சருக்கங்கள் (துரோணனின் தலைமை)
கன்ன பருவம் – 2 சருக்கங்கள் (கர்ணனின் தலைமை)
சல்லிய பருவம் – 1 சருக்கம் (சல்லியன் தலைமை)
சௌப்திக பருவம் – 1 சருக்கம் (துயில்வோரைக் கொல்லுதல்)
ஆகப் பருவங்கள் 10, சருக்கங்கள் 50.
இராயசூய வேள்வி
பின்னர்த் திருதராட்டிரன் ஏற்பாட்டின்படி பாண்டவர்கள் இந்திரப்பிரத்தத்திலும், கௌரவர்கள் அத்தினாபுரியிலும் அரசாண்டு வந்தனர். தருமன் தன் தம்பியர் மூலம் திக்விசயம் செய்து இராயசூய வேள்வியைச் செய்து முடித்துச் சிறப்புடன் விளங்கினான். பாண்டவர்களின் சிறப்பினையும் புகழினையும் கண்டு துரியோதனனின் பொறாமை வளர்ந்தது.
கௌரவர் தருமனைத் தந்திரமாக அழைத்துச் சூதாடி அவனை வெற்றி கொள்ள நினைத்தனர். துரியோதனன் மாமனான சகுனி தருமனோடு சூதாடினான். தருமன் தன் நாடு, நகரம், சொத்து, சேனை, அரசு முதலிய அனைத்தையும் சூதாட்டத்தில் தோற்றான். இறுதியில் திரௌபதியையும் பந்தயப் பொருளாக வைத்துத் தோற்றான். துரியோதனன் பாண்டவர்களையும் திரௌபதியையும் அடிமைகளாக ஆக்கினான். திரௌபதியை மாதவிடாய்க் காலத்தில் துச்சாதனனைக் கொண்டு அரசவைக்கு இழுத்துவரச் செய்தான்; சொல்லத் தகாத இழிவுச் சொற்களைக் கூறினான். துச்சாதனனை விட்டு அவள் ஆடையை உரியச் செய்தான். திரௌபதி கண்ணனைச் சரணடைந்து துதித்து நின்றாள்; ஆடை உரிய உரிய வளர்ந்து கொண்டே வந்தது. துச்சாதனன் சோர்ந்து வீழ்ந்தான். திரௌபதியின் கற்பு ஆற்றலைக் கண்டு திருதராட்டிரன் முதலியோர் அஞ்சி நடுநடுங்கினர். பின்பு திருதராட்டிரன் பாண்டவர்களை விடுவித்து நாட்டையும் செல்வத்தையும் கொடுத்து அனுப்பினான். இதனை ஏற்காத துரியோதனன் மீண்டும் சூதின் மூலம் அவற்றைக் கவர்ந்து கொண்டான்.
பன்னிரு ஆண்டுகள் உருண்டோடின. பதின்மூன்றாம் ஆண்டு தொடங்கியது. இந்த ஆண்டில் எவரும் அறியாதபடி அவர்கள் மறைந்து வாழ வேண்டும். அவர்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டால் மீண்டும் வனவாச வாழ்க்கை மேற்கோள்ள வேண்டியிருக்கும். இதனால் பாண்டவர்கள் விராட நாட்டில் விராட மன்னன் அரண்மனையில் மாறுவேடம் பூண்டு மறைந்து வாழ்ந்தனர். துரியோதனன், பாண்டவர்களைக் கண்டறிந்து மீண்டும் அவர்களைக் காட்டிற்கு அனுப்பத் திட்டங்கள் தீட்டினான். நான்கு திசைகளிலும் ஒற்றர்களை அனுப்பினான். விராட நாட்டில் பாண்டவர்கள் மறைந்து இருக்கலாம் என்பதை அறிந்து அந்நாட்டின் மீது படையெடுத்தான். பாண்டவர்கள் துணையோடு விராடன் வெற்றி பெற்றான். பதின்மூன்றாம் ஆண்டும் முடிந்தது. பாண்டவர்கள் தலைமறைவு வாழ்க்கையிலிருந்து வெளிப்பட்டார்கள்.
பின்னர்ப் பாண்டவர்கள் கண்ணன் முதலியோருடன் ஆலோசனை செய்து துரியோதனனிடம் தூது விடுக்க முடிவு செய்தனர். இறுதியில் கண்ணனே தூதாகச் சென்றான். இருப்பினும் துரியோதனன் பாண்டவர் நாட்டைத் திருப்பித்தர மறுத்து விட்டான். போரில் வென்று நாட்டை மீட்கலாம் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. இறுதியில் பாண்டவர்க்கும் கௌரவர்க்கும் பாரதப் போர் மூண்டது. இப்போரில் கண்ணன் பாண்டவர் பக்கம் நின்று வழிகாட்டினான். புகழ் பெற்ற பகவத் கீதை என்னும் தத்துவ மொழியை அருளினான்.
வில்லிபுத்தூரார் மகாபாரதத்தை இத்துடன் நிறைவு செய்துள்ளார். ஆனால் மூல மகாபாரதத்தில் கதை இத்துடன் முடிவடையவில்லை. ஸ்திரீ பருவம், சாந்தி பருவம், அசுவமேத பருவம், ஆசிரம வாசிக பருவம், மௌசல பருவம் முதலான பருவங்களில் கதை மேலும் கூறப்பெற்றுள்ளது. பாரதப் போருக்குப் பின்னர் 36 ஆண்டுகள் கழித்துக் கண்ணன் தன் வம்சத்தோடு அழிந்தான் என்ற செய்தி கூறப்பெற்றுள்ளது. நிறைவாகப் பாண்டவர்களின் மரணமும், அவர்கள் சுவர்க்கத்திற்குச் சென்ற நிகழ்ச்சியும் கூறப்பெற்றுள்ளன.
தமிழாகிய அன்னை
சிறப்புப் பாயிரத்தின் முதற்பாடல் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்தாக அமைந்து உள்ளது. பாண்டியன் அவையோடும் அகத்தியரின் பொதிய மலையோடும் தமிழ்ச் சங்கத்தோடும் தமிழ் அன்னை கொண்ட தொடர்பு கவிநயத்துடன் பாடப்பெற்றுள்ளது. அப்பாடல் இதோ:
பொருப்பிலே பிறந்து தென்னன்
புகழிலே கிடந்து சங்கத்து
இருப்பிலே இருந்து வைகை
ஏட்டிலே தவழ்ந்த பேதை
நெருப்பிலே நின்று கற்றோர்
நினைவிலே நடந்துஓ ரேன
மருப்பிலே பயின்ற பாவை
மருங்கிலே வளரு கின்றாள்
(வில்லி பாரதம். சிறப்புப் பாயிரம். 1)
(பொருப்பு = மலை – பொதிய மலை; தென்னன் = பாண்டியன்; வைகை = பாண்டிய நாட்டு ஆறு; பேதை = குழந்தை; ஏன மருப்பிலே பயின்ற பாவை = பூமி)
பிற்காலத் தமிழ் நூல்கள் தமிழை அன்னையாகவும், குழந்தையாகவும் வருணிப்பதில் தலைசிறந்துள்ளன. தமிழின் தொன்மையைக் கூறுவது என்றால் மூன்று சங்கங்கள் பற்றிய செய்தியையும் இணைத்துக் கூற வேண்டும். சங்கங்களை உருவாக்கி ஆதரித்த பாண்டிய மன்னர்களையும் உடன் பாராட்டிக் கூற வேண்டும். இச்செய்திகளை எல்லாம் வில்லிபுத்தூரார் அழகாகப் பாடியுள்ளார்.
இப்பாடலின் பொருளை அறிவோமா?
தமிழ்த்தாயின் பெருமை
அகத்திய முனிவன் வாழ்ந்த பொதிய மலையில் பிறந்தவள் தமிழ்த்தாய் ஆவாள். தென்னவன் ஆகிய பாண்டியன் புகழைக் கூறுவது தமிழ்த்தாயின் புகழைக் கூறுவதற்கு ஒப்பானது. பாண்டியன் புகழும் தமிழ்த்தாயின் புகழும் ஒன்றுடன் ஒன்று கலந்தவை. பாண்டியர் நிறுவிய தலை, இடை, கடைச் சங்கங்களில் இருந்து நிலை பெற்று வளர்ந்தவள் தமிழ்த்தாய். புலவர்கள் கவிதைகளை எழுதி ஆற்றிலும் நெருப்பிலும் இட்டுத் தம் கவிதைகளின் இறவாத் தன்மையை (அமரத் தன்மையை) வெளிப்படுத்துவர். அவ்வாறு தமிழ்க் கவிதைகளை எழுதி வைகை ஆற்றில் விட்ட போது தமிழன்னை அந்த ஆற்றில் எதிர் நீந்தித் தவழ்ந்து வந்தனள். நெருப்பிலே வேகாது மூழ்கி எழுந்து வந்தனள். இக்குறிப்புகள் திருஞான சம்பந்தர் வாழ்க்கையில் இடம் பெற்ற நிகழ்ச்சிகளைச் சுட்டுவதாக இருக்கலாம். திருமால் வராக (பன்றி) அவதாரம் எடுத்த போது பூமியைத் தன் கொம்பிலே ஏந்தி நின்றார். அத்தகு பூமா தேவியின் பக்கத்திலேயே தமிழ் அன்னை வளர்ந்து வருகிறாள். இதுவே இப்பாடலின் கருத்து ஆகும்.
விநாயகர் வணக்கம்
தற்சிறப்புப் பாயிரத்தின் முதற்பாடல் விநாயகர் வணக்கமாக அமைந்துள்ளது. இப்பாடல் தோன்றியதற்கான கதை ஒன்றும் உண்டு.
தனயனின் உதவி
வில்லிபுத்தூரார்க்கும் அவர் மகனுக்கும் மனவேறுபாடு தோன்றியதால் மகன் அவரை விட்டுப் பிரிந்தான். அதன் பின்னர் வில்லிபுத்தூரார் வரபதி ஆட்கொண்டான் விருப்பப்படி தமிழில் பாரதம் பாடி முடித்தார். பாரதத்தை அரங்கேற்றம் செய்யும் நேரமும் வந்தது. “ஆக்குமா றயனாம்” என்னும் பாடலை முதற்பாடலாகக் கொண்டு வில்லிபுத்தூரார் நூலை அரங்கேற்றம் செய்தார். உடனே புலவர்கள் “வியாசர் ஐந்தாம் வேதமாக மகா பாரதத்தைச் சொல்ல விநாயகப் பெருமான் தம் கொம்பே எழுத்தாணியாகக் கொண்டு மேரு மலையையே ஏடாகக் கொண்டு எழுதிய பெருமை பாரதத்திற்கு உண்டு. விநாயகர் வணக்கம் சொல்லாத இந்தப் பாரதத்தை நாங்கள் ஏற்க மாட்டோம்” என்று கூறினர். இதனைக் கேட்டு வில்லிபுத்தூரார் திகைத்து நின்றார். அப்போது கூட்டத்தில் மறைந்து இருந்த அவர் மகன் வரந்தருவார் எழுந்தார். “எம் தந்தை விநாயக வணக்கம் செய்தது உண்டு. ஆனால் கண்ணன் வரலாறு நிறைந்த பாரதக் கதையில் விநாயகருக்கு வணக்கம் வெளிப்படையாகக் கூற வேண்டுவதில்லை. அப்பாடலை யாம் அறிவோம்” என்று கூறி அப்பாடலைப் பாடினார். அந்தப் பாடல் இதோ:
நீடாழி உலகத்து மறைநாலொடு ஐந்தென்று நிலைநிற்கவே
வாடாத தவவாய்மை முனிராசன் மாபார தம்சொன்னநாள்
ஏடாக மாமேரு வெற்பாக அங்கூர் எழுத்தாணிதன்
கோடாக எழுதும் பிரானைப் பணிந்துஅன்பு கூர்வாமரோ
(வில்லி. தற்சிறப்புப் பாயிரம். 1)
(ஆழி = கடல்; மறை = வேதம்; மறைநால் = இருக்கு, யசுர், சாம, அதர்வணம்: வாடாத = கெடாத; முனிராசன் = வியாசர்; ஏடாக = ஓலையாக; மேரு = மலை; கோடு = கொம்பு)
விநாயகர் எழுதிய வேதம்
பாடலின் பொருள் அறிவோமா?
கடல் சூழ்ந்த உலகத்தில் நான்கு வேதங்களோடு சேர்த்து ஐந்தாம் வேதமாக வியாச முனிவன் பாரதத்தைப் படைத்தனன். அவ்வாறு வியாச முனிவன் பாரதத்தைச் சொல்ல விநாயகப் பெருமான் தன் கொம்பை எழுத்தாணியாகக் கொண்டு மேரு மலையாகிய ஏட்டில் எழுதினான். அவ்வாறு எழுதிய விநாயகப் பெருமானை அன்பு மேலிட வணங்குவோம் என்பது பாடலின் பொருள் ஆகும். இப்பாடலைக் கேட்ட புலவர்கள் மகிழ்ந்தனர். வில்லிபுத்தூராரும் பாரதத்தை அரங்கேற்றினார். இதனால் தந்தைக்கும் மகனுக்கும் இருந்த வேறுபாடும் மறைந்தது.
இயற்கை நிகழ்வுகள்
ஞாயிறு எழுவதும் மறைவதும், நிலவு எழுவதும் மறைவதும் இயற்கை நிகழ்வுகள். இந்த நிகழ்வுகளுக்குப் புலவர் கற்பனையாகச் சில காரணங்களைப் படைத்துக் காட்டுகிறார். இதோ பாடல்:
பஞ்சவர் வாழ்வுறு பதம்பொ றாமையின்
வஞ்சகம் இயற்றுவான் மனங்கொல் என்னவே
மிஞ்சிய குளிர்மதி மேற்பொ றாதுஇகல்
செஞ்சுட ரவன்குண திசையின் தோன்றினான்
(வில்லி. சபா பருவம் – 2 : 123)
(பஞ்சவர் = ஐவர் / பாண்டவர்; பதம் = பதவி; மிஞ்சிய = மிகுந்த; மதி = நிலவு; செஞ்சுடரவன் = ஞாயிறு; குணதிசை = கிழக்குத்திசை)
ஞாயிறு தோற்றம்
காலையில் கிழக்குத் திசையில் ஞாயிறு தோன்றுகிறது. மிகுந்த குளிர் உடைய நிலவின் மேல் பொறாமை கொண்டு தோன்றுவது போல ஞாயிறு உதயமாகிறாம். இது எவ்வாறு இருக்கிறது? பாண்டவர்களின் நல்ல வாழ்க்கையைக் கண்டு, வஞ்சகமாக அவர்களை அழிக்கத் திட்டமிடும் துரியோதனன் மனம் போல, ஞாயிறு திங்களை வீழ்த்தத் தோன்றுகிறதாம். இவ்வாறு புலவர் ஞாயிற்றின் தோற்றத்தை வருணித்துள்ளார். பாரதக் கதை சந்திர குலத்து மன்னர்களின் கதையாகும். எனவே, இதில் உட்பொருள் பொதிந்த ஒரு நயமும் உள்ளது அல்லவா?
கதிரவன் மறைவு
இதேபோல் கதிரவன் மறைவைச் சுட்டும்போதும் சில நிகழ்ச்சிகளை இணைத்துக் கூறியுள்ளார் புலவர். ஞாயிறு படை வீரர்களின் களைப்பைப் போக்குவதற்காக மறைகிறதாம் (வில்லி. சபா. 2 : 124). ஞாயிறு மறைவது எதனால் என்றால் திரௌபதிக்கு நேர்ந்த கொடுமையைக் கண்டு ஆற்றாது அதனால் மறைகிறதாம் (வில்லி. விராட. 3 : 46). ஞாயிறு மறைவு வீடுமன் மறைவை அவர் தந்தைக்குக் கூறுவதற்காகச் சென்றது போல உள்ளதாம் (வில்லி. வீட்டும. 10 : 46). இவ்வாறு வில்லிபுத்தூரார் ஞாயிறு மறைவது, தோன்றுவதை வைத்தே பல சுவையான செய்திகளைக் கூறியுள்ளதை அறிய முடிகின்றது.
ஈண்டுநீ வரினும் எங்கள் எழில்உடை எழிலி வண்ணன்
பாண்டவர் தங்கட்கு அல்லால் படைத்துணை ஆக மாட்டான்
மீண்டுபோகு என்றுஎன்று அந்த வியன்மதில் குடுமி தோறும்
காண்தகு பதாகை ஆடை கைகளால் தடுப்ப போன்ற
(வில்லி. உத்தியோக பருவம்- 26)
(எழில் = அழகு; எழிலி = மேகம்; எழிலி வண்ணன் = கண்ணன்; குடுமி = உச்சி; காண்தகு = காண்பதற்கு இனிய; பதாகை = கொடி)
பாண்டவர்க்கும் கௌரவர்களுக்கும் போர் தொடங்க இருக்கிறது. இருவருமே படை திரட்டுவதில் மும்முரமாக ஈடுபட்டுள்ளனர். கண்ணனின் துணையைப் பெறுவதற்காகத் தருமர் துவாரகைக்குச் செல்கிறார். துரியோதனனும் துவாரகைக்குச் செல்கிறான். துரியோதனின் வருகையைப் புலவர் கற்பனையாக வருணித்துள்ளார். விண்ணை முட்டும் மதில்களின் மேல் கொடிகள் காற்றில் அசைந்து அசைந்து பறக்கின்றன. அவ்வாறு பறப்பது ‘நீ இங்கு வராதே’ என்று கூறிக் கைகளால் தடுப்பது போல உள்ளதாம். “துரியோதனனே! நீ இங்கே வரினும் எங்கள் கண்ணன் உனக்குத் துணை ஆக மாட்டான். பாண்டவர்க்கே துணை ஆவான். நீ மீண்டும் திரும்பிப் போவாயாக”, என்று மதில் உச்சியில் உள்ள கொடிகள் துரியோதனனைத் தடுத்துத் திரும்பிச் செல் என்று கூறுகின்றனவாம். இதற்குத் தற்குறிப்பேற்ற அணி என்று பெயர்.
நடுநடுங்கின
வீமனுக்கும் சராசந்தனுக்கும் மல்யுத்தம் (ஆயுதங்களின் துணை இல்லாமல் செய்யும் போர்) நடைபெறுகிறது. இருவருமே மல்யுத்தத்தில் தலைசிறந்தவர்கள். அவர்களின் கடுமையான போரைக் கண்டு உலகமே நடுநடுங்குகிறதாம். புலவரின் கற்பனையை, வருணனையைப் படியுங்கள்:
பூதலம் நடுங்க எழுகிரி நடுங்க
போதகத் தொடுதிசை நடுங்க
மீதலம் நடுங்கக் கண்டகண் டவர்தம்
மெய்களும் மெய்யுற நடுங்கப்
பாதலம் நடுங்க இருவர்மா மனமும்
பறையறைந்து அயர்வுடன் நடுங்கச்
சாதல்அங்கு ஒழிந்த இடர்எலாம் உழந்து
தங்களில் தனித்தனி தளர்ந்தார்
(வில்லி. சபா பருவம். 1 : 24)
(பூதலம் = பூமி; எழுகிரி = ஏழுமலைகள்; போதகம் = யானை / திசைகளைத் தாங்கிக் காக்கும் எட்டு யானைகள்; மீதலம் = விண்ணுலகம்; பாதலம் = கீழ் உலகம்; அயர்வு = தளர்ச்சி)
வீமனுக்கும் சராசந்தனுக்கும் நடைபெற்ற போரினைக் கண்டு பூமியானது நடுங்கியது; ஏழுமலைகளும் நடுங்கின; திக்கு யானைகள் தாங்கி இருக்கும் எட்டுத் திசைகளும் நடுநடுங்கின; விண்ணுலகம் நடுங்கியது; அப்போரைக் கண்டவர்களின் உடல்கள் மெய்யாகவே நடுங்கின; பாதாள உலகமும் நடுங்கியது. இவ்வாறு போரிட்ட இருவரும் மனம் தளர்ந்து சோர்ந்து மயங்கி வீழ்ந்தனர் என்று வில்லிபுத்தூரார் போரை வருணித்துள்ளார். இவ்வாறு வருணனை செய்துள்ளதைப் பல இடங்களில் படித்து மகிழ முடியும்.
வீடுமன் இல்லாத சேனை
வில்லிபுத்தூரார், தொடர்ச்சியாகப் பல உவமைகளைக் கூறிப் பாடல்களை இயற்றுவதில் வல்லவர். இதில் புலவரது கற்பனை சிறந்து தோன்றும். பாரதப் போர் நடந்து கொண்டு உள்ளது. பத்தாம் நாள் போர். அர்ச்சுனன் அம்புகளால் வீடுமர் உடலைத் துளைத்தெடுக்கிறான். உடல் முழுவதும் அம்புகள் பாய்ந்திருக்க வீடுமர் தேரிலிருந்து சாய்கிறார். போரில் மிகச் சிறந்த வீரரை இழந்து துரியோதனன் சேனை அவலம் அடைகிறது. புலவர் இக்காட்சியைப் பாடுகிறார்.
மதியிலா விசும்பும் செவ்வி மணமிலா மலரும் தெண்ணீர்
நதியிலா நாடும் தக்க நரம்பிலா நாத யாழும்
நிதியிலா வாழ்வும் மிக்க நினைவிலா நெஞ்சும் வேத
விதியிலா மகமும் போன்ற வீடுமன் இலாத சேனை
(வில்லி. வீட்டும பருவம் – 1 : 5)
(மதி = நிலவு; விசும்பு = வானம்; செவ்வி = செம்மை; தெண்ணீர் = தெளிந்தநீர்; மகம் = வேள்வி)
வீடுமன் இல்லாத சேனை எப்படி உள்ளது என்பதை வில்லிபுத்தூரார் பாடுகிறார். நிலவு இல்லாத வானம் போல் உள்ளதாம்; மணம் இல்லாத மலர் போல் உள்ளதாம்; நதியில்லாத நாடு போல் உள்ளதாம்; நரம்பு கட்டாத யாழ் போன்று உள்ளதாம்; செல்வம் இல்லாத வாழ்க்கை போல் உள்ளதாம்; நிலையற்ற தன்மை கொண்ட நெஞ்சு போன்று உள்ளதாம்; வேத நெறிப்படி செய்யாத வேள்வி போன்று உள்ளதாம்.
இது போன்று பல்வேறு பாடல்களைப் புலவர் கற்பனை நயம் தோன்றப் படைத்துள்ளதைப் படித்து மகிழ முடியும்.
இந்திய இதிகாசங்களில் மகா பாரதம் பற்றிய பொதுவான செய்திகளை அறிந்திருப்பீர்கள்.
பண்டைய தமிழ் இலக்கியங்களில் இடம் பெற்றுள்ள மகா பாரதம் பற்றிய குறிப்புகளை அறிந்திருப்பீர்கள்.
தமிழில் வெளிவந்துள்ள பாரதம் பற்றிய நூல்களைத் தெரிந்திருப்பீர்கள்.
வில்லி பாரத ஆசிரியர் வில்லிபுத்தூரார் வாழ்க்கை வரலாற்றையும் அவர் காலத்தையும் புரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள்.
வில்லி பாரதக் காப்பிய அமைப்பையும் கதையையும் அறிந்திருப்பீர்கள்.
வில்லி பாரதக் காப்பியச் சுவையைச் சில பாடல்களின் துணையோடு அறிந்திருப்பீர்கள்.
பாடம் - 6
உரையாசிரியர்களின் பாராட்டு
பெருங்கதை பற்றிப் பழைய உரையாசிரியர்கள் பலர் புகழ்ந்து பாராட்டியுள்ளனர். சிலப்பதிகார உரையாசிரியர் அடியார்க்கு நல்லார் இக்காப்பியத்தைப் பாராட்டி உள்ளார். “கபாடபுரத்தில் இருந்த இடைச் சங்கத்தில் இயற்றப்பட்டவை கலியும் குருகும் வெண்டாளியும் முதலிய செய்யுள் இலக்கியங்கள்; இந்த இலக்கியங்களை எல்லாம் ஆராய்ந்து செய்ததே உதயணன் கதை” என்று அவர் கூறியுள்ளார் (உதயணன் கதை – பெருங்கதை). பேராசிரியர் தொல்காப்பியத்திற்கு உரை எழுதிய உரையாசிரியர். தொன்மை முதலிய இலக்கணக் கூறுகளை விளக்கும் இவர் இயைபு என்ற இலக்கணத்தை விளக்கி, அதற்குச் சான்றுகளாகச் சீத்தலைச் சாத்தனாரால் செய்யப்பட்ட மணிமேகலையையும், கொங்குவேளிரால் செய்யப்பட்ட இந்தப் பெருங்கதையையும் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
இவர்களே அன்றி நச்சினார்க்கினியர், மயிலை நாதர், நேமிநாத உரையாசிரியர், யாப்பருங்கல விருத்தி உரையாசிரியர், வீரசோழிய உரையாசிரியர் முதலியோர் உரைகளிலும் பெருங்கதை மேற்கோளாக இடம் பெற்றுள்ளது. இத்தகைய பெருமை பெற்ற பெருங்கதை, உதயணன் என்னும் காவியத் தலைவனின் வாழ்க்கையை விவரித்துச் செல்கிறது. இக்காப்பியத்தை இயற்றிய கொங்குவேளிர் சமண சமயத்தைச் சேர்ந்தவர். எனவே இக்காப்பியம் சமணக் கொள்கைகளை மிகுதியும் முன்னிலைப்படுத்துவதாக அமைந்துள்ளது. இப்பெருங்கதை பற்றிய அறிமுகமாக இப்பாடப் பகுதி அமைக்கப்பெற்றுள்ளது.
கொங்குவேள் மாக்கதை
உ.வே. சாமிநாதையர் பெருங்கதையை முதன்முதலில் 1924இல் பதிப்பித்து வெளியிட்டார். அவர் பதிப்பிற்காக எடுத்துக் கொண்ட இரண்டு சுவடிகளில் கொங்குவேள் மாக்கதை என்ற பெயர் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததாகத் தெரிகிறது. சாமிநாத தேசிகர் எழுதிய இலக்கணக் கொத்துப் பாயிர உரையில் (நூற்பா – 7) இப்பெயர் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
“சிந்தாமணி, சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, சங்கப்பாட்டு,
கொங்குவேள் மாக்கதை முதலியவற்றோடு சேர்த்து”
என்பது அந்த உரையின் ஒரு பகுதி. தனிப்பாடல் ஒன்று
“உருத்தக்க கொங்குவேள் மாக்கதை”
(உரு = அழகு)
என்று கூறியுள்ளது. பெருந்தேவனார் பாரதம், கம்பராமாயணம், வில்லி பாரதம் என்பன போல, நூலாசிரியர் பெயரும் சேர்த்துக் கொங்குவேள் மாக்கதை என்ற பெயர் இக்காப்பியத்திற்கு வழங்கப்பட்டிருக்க வேண்டும்.
உதயணன் கதை
உதயணன் கதை என்ற பெயர் பழைய உரையாசிரியர்களால் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. உதயணன் கதை என்ற பெயரைச் சுட்டி உரையெழுதிய உரையாசிரியர்கள் வருமாறு:
பேராசிரியர் - தொல். பொருள். செய்யுளியல். 24
அடியார்க்கு நல்லார் - சிலம்பு. 4, 3, 41, 42
யாப்பருங்கல விருத்தியுரை - நூற்பா. 53, 69
வீரசோழிய உரை - யாப்புப்படலம். 9
தக்கயாகப் பரணி உரை - தாழிசை 33, 137, 258
எனவே, பழங்காலத்தில் பெருங்கதையின் பெயர் உதயணன் கதை என்பதாகவே இருந்தது என்பதை அறிய முடிகிறது.
பெருங்கதை
மாக்கதை என்பதற்கும் பெருங்கதை என்பதற்கும் தொடர்பு உண்டு. மா என்றால் பெரிய என்பது பொருள். மாக்கதை பெரிய கதை அல்லது பெருங்கதை என்றும் பொருள்படும். அடியார்க்கு நல்லார் சிலப்பதிகார வேனிற்காதை 23 – 26 அடிகளுக்கு உரை எழுதும்போது, பெருங்கதை என்ற பெயரைக் குறிப்பிட்டுள்ளார். இதனை நோக்கப் பெருங்கதை என்ற பெயரும் பழங்காலத்திலேயே வழக்கில் இருந்துள்ளதை அறியலாம்.
காப்பியத்தின் நிகழ்ச்சிகள் நிகழும் இடம் வட இந்தியா என்று குறிப்பிடப்பட்டது. எனவே பெருங்கதையின் மூல நூலும் வடமொழியில்தான் இயற்றப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பதை உணர முடியும். இக்காப்பியத்தின் தலைவனாகிய உதயணன் வாழ்க்கை வரலாற்றை விவரிக்கும் நூல்கள் வடமொழியில் பல உள்ளன. அவற்றுள் சில வருமாறு:
1) பிருகத் கதா சுலோக சங்கிரகம்
2) பிருகத் கதா மஞ்சரி
3) பிருகத்கதா சரித் சாகரம்
4) உதிதோதய காவியம்
5) இரத்னாவளி
6) பிரிய தர்சிகா
7) சொப்பன வாசவதத்தா
8) பிரதிஞ்ஞா யௌகந்தராயணம்
9) வாசவதத்தா
10) மிருச்ச கடிகம்
11) கருப்பூர மஞ்சரி
12) காதம்பரி
இவை அன்றி உதயண குமார காவியம் என்பதும் வச்சத் தொள்ளாயிரம் என்பதும் தமிழில் இயற்றப்பட்ட உதயணன் பற்றிய காவியங்கள் ஆகும். வச்சத் தொள்ளாயிரம் முழுவதும் கிடைக்கவில்லை என்பது தெரிகிறது.
சாதவாகனன் அரசவையில் அமைச்சராய் இருந்த குணாட்டியர் என்பவர் பிருகத் கதா எனும் நூலைப் பைசாச மொழியில் இயற்றினார். இக்கதையே உதயணன் கதை ஆகும். இந்தக் காப்பியமே பெருங்கதையின் மூல நூல் என்று கூறுவது உண்டு. ஆனால் குணாட்டியர் செய்த நூல் சைவ சமயத்தை மிகுதியும் போற்றி உள்ளது. கொங்குவேள் காப்பியம் சமண சமயத்தைப் போற்றி உள்ளது. எனவே குணாட்டியர் செய்த நூலை முதல் நூலாகக் கொண்டு வட மொழியில் வேறு நூல் உள்ளதா? அதுவும் சமணச் சார்புடையதாக உள்ளதா? என்பதை உ.வே.சாமிநாதையர் அவர்கள் ஆராய்ந்து உள்ளார்கள். கி.பி. 570 – 580 வரை ஆட்சி செய்த கங்கமன்னன் துர்விநீதன் என்பவன் பிருகத் கதையை முழுமையும் சமஸ்கிருதத்திலேயே மொழிபெயர்த்தான்.
உ.வே.சாமிநாதையர் இவற்றை எல்லாம் ஆராய்ந்து துர்விநீதன் சமஸ்கிருதத்தில் எழுதிய பிருகத் கதா என்னும் நூலே பெருங்கதையின் மூல நூலாக இருக்க வேண்டும் என்று முடிவு கூறியுள்ளார்.
அடியார்க்கு நல்லார் என்னும் சிலப்பதிகார உரையாசிரியரின் கூற்றின்படி கொங்குவேளிர் காலத்தில் இடைச்சங்க நூல்கள் வழக்கத்தில் இருந்துள்ளதை அறிய முடிகின்றது. இவரும் இவரது காலத்துப் புலவர்களும் இடைச்சங்க நூல்களில் ஆழ்ந்த புலமை கொண்டிருந்ததும் தெரிய வருகின்றது.
அது வருமாறு:
நீதப் புகழ்உத யேந்திரன் காதை நிகழ்த்துதற்குக்
கோதற்ற மங்கையின் மூன்று பிறப்புற்ற கொள்கையன்றி
மேதக்க சொற்சங்கத் தார்வெள்க வேகொங்கு வேள்அடிமை
மாதைக்கொடு உத்தரஞ் சொன்னது வும்கொங்கு மண்டலமே
(கொங்கு மண்டல சதகம் – 99)
(நீதம் = தகுதி / நற்பேறு; உதயேந்திரன் கதை = உதயணன் கதை; கோது = குற்றம்; மங்கை = விசயமங்கலம் என்னும் ஊர்; மூன்று பிறப்பு = மூன்று பிறவி; மேதக்க = மேன்மை உடைய; வெள்கவே = வெட்கப்படுமாறு; அடிமை மாது = வேலைக்காரப் பெண்; உத்தரம் = மறுமொழி)
குற்றமற்ற மங்கை ஆகிய விசயமங்கலம் என்னும் ஊரில் பிறந்தவர் கொங்குவேளிர். இவர் புகழ்மிக்க உதயணன் கதையைப் படைப்பதற்காக மூன்று பிறவி எடுத்தவர். உதயணன் கதையைப் படைத்துச் சங்கத்தில் அரங்கேற்றம் செய்தார். அப்போது சங்கத்தில் உள்ள புலவர்கள் கேட்ட கேள்விகளுக்கு எல்லாம் அவர்கள் வெட்கப்படுமாறு தம் வீட்டு வேலைக்காரப் பெண்ணின் மூலம் விடை தந்தார்.
சோதிடமும் மூன்று பிறவியும்
கொங்குவேளிர் நூல் செய்துவரும்போது, இவருக்கு விரைவில் மரணம் நேரும் என்று சோதிடர் கூறினர். இதனை அறிந்த கொங்குவேளிர் எப்படியாவது மரணத்தைத் தள்ளிப்போட்டு நூலை முடிக்க வேண்டும் என்று எண்ணினார். இதற்காக மூன்று பிறவி எடுக்கத் திட்டமிட்டார். இதன்படி இல்லறம் ஒரு பிறவி ஆயிற்று. இல்லறத்திலிருந்து நீங்கி, வானப்பிரத்தம் (மனைவியுடன் காட்டிற்குச் சென்று தவம் செய்தல்) மேற்கொண்டார். இது இரண்டாம் பிறவி ஆயிற்று. இதிலிருந்தும் நீங்கித் துறவறம் மேற்கொண்டார். இது மூன்றாம் பிறவி ஆனது. துறவறம் பூண்டு பெருங்கதையை நிறைவு செய்தார் என்று உ.வே.சாமிநாதையர் கூறுவார்.
மூன்று பிறவியின் இரண்டாவது பொருள்
உதயணன் கதையை இயற்றுவதற்கு மூன்று பிறவி எடுத்தார் என்பதற்கு வேறொரு பொருளும் உண்டு. இவர் முதற் பிறவியில் குணாட்டியராகப் பிறந்து பைசாச மொழியில் இக்காப்பியத்தைப் படைத்தார். இரண்டாவது பிறவியில் துர்விநீதனாகப் பிறந்து வடமொழியில் இக்காப்பியத்தைப் படைத்தார். மூன்றாவது பிறவியில் கொங்குவேளிராகப் பிறந்து தமிழில் பெருங்கதையைப் படைத்தார். இவ்வாறு பொருள் கொள்வதும் உண்டு.
சமணர்
கொங்குவேளிர் சமண சமயத்தைச் சேர்ந்தவர். சமணக் கருத்துகள், தத்துவங்கள் பலவற்றைப் பெருங்கதையில் படைத்துள்ளார் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.
ஐந்து காண்டங்களே அன்றித் துறவுக் காண்டம் என்று ஒரு காண்டம் இருந்ததாகவும், அது இறுதிக் காண்டம் ஆகும் என்றும், அது அழிந்து விட்டது என்றும் பொ.வே. சோமசுந்தரனார் கருதுகிறார். பெருங்கதை நூல் முழுவதும் கிடைத்தபாடில்லை. காண்டங்களின் உட்பிரிவுகள் ஆகிய காதைகள் பல அழிந்துள்ளன. உஞ்சைக் காண்டம் 58 காதைகளை உடையது. இவற்றுள் முதல் 31 காதைகள் அழிந்துள்ளன. இதே போல் ஐந்தாம் காண்டமாகிய நரவாண காண்டத்தில் 9 ஆம் காதைக்குப் பின் உள்ள காதைகள் அழிந்துவிட்டன. ஆறாம் காண்டமாகிய துறவுக் காண்டம் முழுவதும் அழிந்துள்ளது. காண்டங்களின் கிடைத்துள்ள காதை எண்ணிக்கை வருமாறு:
உஞ்சைக் காண்டம் – 27 காதைகள் (27+31=58)
இலாவாண காண்டம் – 20 காதைகள்
மகத காண்டம் – 27 காதைகள்
வத்தவ காண்டம் – 17 காதைகள்
நரவாண காண்டம் – 9 காதைகள்
உதயணன் பிறப்பு
கௌசாம்பி நகர வேந்தன் சதானிகன். இவன் மனைவி மிருகபதி. இவள் நிறைமாதக் கருப்பம் உடையவளாய் இருந்தாள். ஒரு நாள் செவ்வாடை உடுத்தி மாடியில் உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். சிவந்த ஆடையினால் அவளை ஓர் ஊன்தடி (மாமிசத்துண்டு) என்று கருதிய சிம்புள் பறவை அவளைக் கட்டிலோடு நெடுந்தொலைவு தூக்கிச் சென்றது. அவள் ஊன் இல்லை என்பதை அறிந்த பறவை விபுலம் என்னும் மலையில் விட்டுச் சென்றது. அப்பொழுதில் அவள் ஓர் ஆண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள். அக்குழந்தைக்கு உதயணன் என்று பெயரும் இடப்பட்டது.
வளர்ப்பும் நண்பனும்
மலையில் மிருகபதியின் தந்தை தவம் செய்து வந்தார். அவர் தன் மகளையும் பேரனையும் கண்டு மகிழ்ந்தார். பின்னர் அவரே அவர்களை வளர்த்து வந்தார். அதே மலையில் இருந்த பிரமசுந்தர முனிவரின் மகன் யூகி, உதயணனின் நண்பன் ஆனான். இருவரும் கல்வி கேள்விகளில் தேர்ச்சி பெற்று வளர்ந்து வந்தனர்.
யானையுடன் நட்பு
உதயணன் யாழிசையில் வல்லவன். அவனது யாழின் இசைக்கு மயங்கி ஒரு தெய்வீக யானை அவனிடம் வந்தது. தொடர்ந்து அவனிடமே தங்கியிருப்பதற்கு யானை மூன்று நிபந்தனைகளை விதித்தது; உதயணனின் ஒப்புதலையும் வேண்டிப் பெற்றது. அதன்படி, யானை உண்ணும் முன்பு உதயணன் உண்ணக் கூடாது; யானை மீது உதயணன் தவிர வேறு யாரும் ஏறக் கூடாது; முகபடாம் முதலிய அணிகளை அணிவிக்கக் கூடாது. இவ்வாறே உதயணனும் அதற்கு உடன்பட்டு, ஒழுகி வந்தான்.
யானைத் தோழன்
பின்னர் உதயணன் தன் மாமனது அரசையும் தந்தையின் அரசையும் பகைவரிடம் இருந்து கைப்பற்றி ஆண்டு வந்தான்.
யானையை அடக்கல்
உதயணன் ஒரு நாள் சோர்வு மிகுதியால் யானைக்கு உணவு தரும் முன்பாக, தான் உண்டு விட்டான். இதனால் யானையும் அவனைப் பிரிந்து சென்று விட்டது. வருத்தம் அடைந்த உதயணன், யாழை இசைத்துக் கொண்டே காடு மலைகளில் எல்லாம் யானையைத் தேடி அலைந்தான். இந்நிலையில் உச்சயினியை ஆண்ட மன்னன், ஓர் இயந்திர யானையைப் பயன்படுத்தி உதயணனைச் சிறைப்படுத்தினான். இதனை அறிந்த யூகி உதயணனை மீட்கத் திட்டம் இட்டான். இதன்படி உச்சயினியின் பட்டத்து யானையை மதம் கொள்ள வைத்துத் தெரு வீதிகளில் திரிய விட்டான். யானையை எவராலும் அடக்க இயலவில்லை. இறுதியில் மன்னன் உதயணனைச் சிறையில் இருந்து விடுவித்தான். யானையை அடக்க வேண்டினான். யானையை அடக்கிய உதயணன் அரசனின் நன்மதிப்பைப் பெற்றான்.
காதலும் திருமணமும்
பின்பு உச்சயினி மன்னன் மகள் வாசவதத்தைக்கு யாழ் கற்றுத்தரும் வேளையில், இருவருக்கும் காதல் மலர்ந்தது. உதயணன் வாசவதத்தையைச் சயந்தி நகரத்திற்கு அழைத்துச் சென்று, மணம் புரிந்து வாழ்ந்து வந்தான்.
காதல் மயக்கமும் யூகியின் சூழ்ச்சியும்
உதயணன் வாசவதத்தையுடன் கூடிக் காதல் வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தான். காதல் மயக்கத்தில், அரசன் என்ற முறையில் ஆற்றவேண்டிய கடமையை மறந்தான். இதனால் இருவரையும் பிரித்தலே நாட்டுக்கு நன்மை என்பதை யூகி உணர்ந்தான். இருவரையும் பிரித்து வைக்கத் திட்டமும் தீட்டினான். அதற்கு முன்பாக, தான் (யூகி) இறந்துவிட்டதாகப் பொய்ச் செய்தியைப் பரப்பினான். அடுத்ததாக, வாசவதத்தையை யாரும் அறியாமல் வேறோர் இடத்திற்கு மாற்றி, அவள் தீயினால் மாண்டு விட்டதாகவும் செய்தி பரப்பினான். இருவரின் பிரிவையும் தாங்காத உதயணன் பெரிதும் மனம் கலங்கினான். அக்கவலையை மாற்ற இராசகிரியத்தில் இருந்த ஒரு முனிவரை அடைந்தான்.
உதயணனின் பல்வேறு திருமணங்கள்
இராசகிரியத்தில் இருந்தபோது அந்த நகரத்து அரசன் தங்கை பதுமாவதியை மணந்தான். பின்பு தன் நகராகிய கௌசாம்பிக்கு வந்தான். அங்கு, யூகியும் வாசவதத்தையும் மீண்டும் வருவதைக் கண்டு உதயணன் மகிழ்ந்தான். அதன் பின்னர், மானனீகை என்பவளையும், விரிசிகை என்பவளையும் மணந்து கொண்டு வாழ்ந்தான்.
உதயணன் துறவு
வாசவதத்தையின் மகன் நரவாண தத்தன் காந்தருவ உலகம் சென்றான். அவ்வுலகத்தை வெற்றி கொண்டு அங்கு ஆட்சி புரிந்தான். இதன் பின்னர் உதயணன், பதுமாவதியின் மகன் கோமுகனிடம் ஆட்சியை ஒப்படைத்தான். இறுதியில் துறவு மேற்கொண்டான்.
உறவு நீத்த துறவு
இதையே பெருங்கதைக் காப்பியத்தின் கதைச்சுருக்கமாக அறிய முடிகிறது.
தெய்வ வழிபாடு சிறந்தது.
பெரியோரை வணங்குதல் நல்லது.
ஊழ்வினை உருத்துவந்து ஊட்டும்.
கல்வி கற்றவனைப் பகைவனும் மதிப்பான்.
எந்தக் காலத்திலும் கல்வியைக் கைவிடக் கூடாது.
நல்ல துணைவர்களைப் பெற்றவன் கவலை இன்றி வாழ்வான்.
ஒரு காரியத்தைச் செய்ய நினைப்பவன் அதற்குரிய துணையையும் கருவியையும் முதலில் பெற வேண்டும்.
நன்றி பாராட்ட வேண்டும்.
காலத்தைக் கண்ணாக மதிக்க வேண்டும்.
யாரிடத்தும் பகை கொள்ளக் கூடாது; யாரையும் இகழக் கூடாது.
தருமத்தை உயிராக எண்ணுதல் வேண்டும்.
இவ்வாறான பல்வேறு வாழ்க்கைத் தத்துவங்கள், பல்வேறு நிகழ்ச்சிகள் மூலம் காப்பியத்தில் விளக்கப்பெற்றுள்ளதை அறிய முடிகின்றது.
அரண்மனை அமைப்பு – ஆட்சி முறை – அரசன் பண்பு – படை -ஆயுதங்கள் – எந்திரப் பொறிகள் – ஊர்திகள் – கோட்டைகள் – கைத்தொழில் – கோயில் – சாதி – சிற்பம் – இசை – கட்டடம் – நாணயங்கள் – பறவைகள் – விலங்கினங்கள் – மகளிர்க்குரிய விளையாட்டுகள் – கலைகள் – திருமணம் – சடங்கு முறைகள் – விழாக்கள் முதலிய பல்வேறு பண்பாட்டுக் கூறுகள் இக்காப்பியத்தில் விரிவாக விளக்கப்பட்டுள்ளன.
எந்திரப் பொறிகள்
எந்திரப் பொறிகள் பற்றிய விவரங்களை மட்டும் இங்கே நாம் காண்போம். பெருங்கதையில் பல்வேறு எந்திரப் பொறிகள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. அவற்றுள் சில வருமாறு:
1) காளைகள் இன்றி விரைந்து செல்லும் வண்டி.
(காளை – மாடு)
2) போருக்குப் பயன்படும் யானைப் பொறி.
இந்த யானைப் பொறி ஆயுதங்களையும் போர் வீரர்களையும் தன்னுள் ஏற்றிக்கொள்ளும். போர் வீரர்கள் வெளியே தெரியாதவாறு மறைத்துக் கொள்ளும். உயிருள்ள யானை போல நடந்து செல்லும்.
3) ஆகாய வழியே செல்லும் விமானம்.
ஏற விரும்பியவர்களை ஏற்றிக் கொள்ளும். அவர்கள் பார்க்க வேண்டிய இடங்களைப் பார்க்கும்படி ஆகாய வழியே விரைந்து செல்லும்.
4) காலத்தைக் காட்டும் எந்திரம்.
நாழிகையை (மணியை) அளவிடும் கருவி. விண்மீன்கள் தோன்றுவதையும் மறைவதையும் புலப்படுத்தும் பொறி மண்டலம்.
முல்லை நில வருணனை
முல்லை நிலத்தில் வாழுகின்ற ஆடவர்கள் பொருள் தேடித் தம் மனைவியரைப் பிரிந்து செல்கின்றனர். மனைவியர் கணவர் பிரிந்ததனால் ஏற்பட்ட பிரிவுத் துயரத்தைத் தாங்கி ஆற்றி வாழ்கின்றனர். இது தமிழர்கள் முல்லைத் திணைப் பாடல்களுக்காக வகுத்த இலக்கிய மரபு ஆகும். கொங்குவேளிர் முல்லைத் திணையை வருணிக்கும் அழகைப் படித்து மகிழுங்கள்.
பாடல் இதோ:
பொருள்வயிற் பிரிவோர் வரவுஎதிர் ஏற்கும்
கற்புடை மாதரின் கதுமென உரறி
முற்றுநீர் வையகம் முழுதும் உவப்பக்
கருவி மாமழை பருவமொடு எதிரப்
பரவைப் பௌவம் பருகுபு நிமிர்ந்து
கொண்மூ விதானம் தண்ணிதின் கோலித்
திருவில் தாமம் உருவுபட நாற்றி
விடுசுடர் மின்னொளி விளக்கம் மாட்டி
ஆலி வெண்மணல் அணிபெறத் தூஉய்க்
கோல வனப்பின் கோடணை போக்கி
அதிர்குரல் முரசின் அதிர்தல் ஆனாது
தூநிறத் தண்டுளி தானின்று சொரிந்து
வேனில் தாங்கி மேனி வாடிய
மண்ணக மடந்தையை மண்ணு நீராட்டி
முல்லைக் கிழத்தி முன்னருள் எதிர
(பெரு. உஞ்சைக் காண்டம், 49 : அடிகள் 76 – 90)
(வரவுஎதிர் ஏற்கும் = பிரிந்தோர் வரவை எதிர்பார்க்கும்; கதும் = திடும் என்று / விரைந்து; உரறி = முழங்கி; முற்று = முழுமை; வையகம் = உலகம்; கருவி = தொகுதி / இடி மின்னல் முதலியவற்றின் தொகுதி; பருவம் = கார்ப்பருவம்; பரவை = கடல் / பரவி நிற்கும் நீர்; பௌவம் = கல்; பருகுபு = பருகி; கொண்மூ = மேகம்; விதானம் = மேற்புறம் கட்டி / மேற்கட்டி; திருவில் = வானவில்; தாமம் = மாலை; ஆலி = ஆலங்கட்டி / மழை; கோடணை = முழக்கம்; மண்ணுதல் = கழுவுதல்)
முல்லையும் காரும் (தலைவனும் தலைவியும்)
முல்லை நிலமே ஒரு தலைவியாம்; அவள் கணவன் கார் காலமாம். அவன் வாழ்க்கை நடத்துவதற்குப் பொருள் தேடிச் சென்றிருந்தானாம். கார் காலம் இடி முதலியவற்றால் முழங்குகிறது. அது பிரிந்து சென்ற கணவன் வரவை எதிர்நோக்கிக் காத்திருக்கும் கற்புடைப் பெண்ணின் நெஞ்சுக் குமுறல் போல உள்ளதாம். கார் காலம், கடல் நீரைப் பருகி விரைந்து வருகின்றது. அது தலைவன் பொருளைச் சம்பாதித்துத் தலைவியைக் காண விரைந்து வருவது போல உள்ளதாம். கார்காலத் தலைவனின் பிரிவாகிய வேனில் வெப்பத்தால் முல்லை நிலமாகிய தலைவி மேனி வாடிக் கிடக்கிறாள். ஆகையால் கார்த் தலைவன் தன் மேகத்தால் உலகமெல்லாம் ஒரு பந்தலைக் கட்டுகிறான். அப்பந்தலில் வான வில்லாகிய மாலையைக் கட்டித் தொங்க விடுகின்றான். மின்னலாகிய விளக்குகளை எல்லா இடத்திலும் மாட்டி வைக்கிறான். ஆலங்கட்டி மழையால் முல்லை நிலமாகிய தன் தலைவியை நீராட்டுகிறான். இவ்வாறு கார்காலமும் முல்லை நிலமும் அழகுற வருணிக்கப் பெற்றுள்ளதை அறிய முடிகின்றது. இது போன்று பல்வேறு வருணனைகளைக் காப்பியத்தில் படித்து மகிழலாம்.
வாசவதத்தையின் அழகு
கொங்குவேளிர் உவமையை அமைத்து இயற்றிய பாடல்களுள் புகழ் பெற்றது ஒன்று உண்டு. அது வாசவதத்தையின் உருவ வருணனை ஆகும். கேசாதி பாதமாக (தலை முதல் கால் வரை) வாசவதத்தையின் எழில் உருவத்தைப் புலவர் பாடியுள்ள திறம் படித்து மகிழ்வதற்கு உரியது. உடலின் ஒவ்வோர் உறுப்பிற்கும் ஓர் உவமையைப் புலவர் அமைத்துள்ளார். பாடல் இதோ:
யாற்றுஅறல் அன்ன கூந்தல் யாற்றுச்
சுழிஎனக் கிடந்த குழிநவில் கொப்பூழ்
வில்லெனக் கிடந்த புருவம் வில்லின்
அம்பெனக் கிடந்த செங்கடை மழைக்கண்
பிறையெனச் சுடரும் சிறுநுதல் பிறையின்
நிறையெனத் தோன்றும் கறையில் வாள்முகம்
அரவென நுடங்கு மருங்குல் அரவின்
பையெனக் கிடந்த ஐதேந்து அல்குல்
கிளியென மிழற்றும் கிளவி கிளியின்
ஒளிபெறு வாயின் அன்ன ஒள்ளுகிர் ….
வேயெனத் திரண்ட மென்றோள் வேயின்
விளங்கு முத்தன்ன துளங்குஒளி முறுவல்
காந்தள் முகிழ்அன்ன மென்விரல் காந்தள்
பூந்துடுப்பு அன்ன புனைவளை முன்கை
(பெரு. வத்தவ காண்டம், 11: அடிகள் 64 – 79)
(யாற்று = யாறு / ஆறு; அறல் = மணல்; யாற்றுச்சுழி = நீர்ச்சுழி; நவில் = விரும்பத்தக்க; கடை = கண்ணின் ஓரப்பார்வை; மழை = கருமை; பிறையின் நிறை = முழுமதி; கறை = குற்றம்; வாள் = ஒளி பொருந்திய; அரவு = பாம்பு; மருங்குல் = இடுப்பு / வயிற்றுப் பகுதி; பை = பாம்பின் படம்; ஐது = அழகு / மென்மை; அல்குல் = பெண்ணின் வயிற்றுப் பகுதி; மிழற்றல் = மழலை பேசல்; ஒள் = ஒளி பொருந்திய; உகிர் = நகம்; வேய் = மூங்கில்; முறுவல் = பற்கள்; முகிழ் = மொட்டு; துடுப்பு = பூங்கொத்து.)
வாசவதத்தையின் வடிவ அழகை முழுவதுமாக உவமை மூலம் விளக்குகிறார் புலவர். யாற்றில் நீர் ஓடுவதால் மணல் வெளி நெளிந்து நெளிந்து அறல்பட்டுக் கிடக்கும். அதுபோல் அவளுடைய கூந்தல் கருமை நிறமாகவும் நெளிந்தும் கிடக்கிறது. ஆற்றில் ஓடும் நீரில் சுழி தோன்றும். இது நீர்ச்சுழி எனப்படும். அந்த நீர்ச்சுழி போலக் குழிந்தும் விரும்பத்தக்கதாகவும் அவளுடைய கொப்பூழ் அமைந்துள்ளது. வில்லைப் போலப் புருவம் அமைந்துள்ளது. வில்லிலிருந்து புறப்படும் அம்பு போல அவளுடைய கருங்கண் காணப்படுகின்றது. அவளுடைய சிறிய நுதல் (நெற்றி) நிலவின் பிறை போல ஒளி வீசுகின்றது. முழுமதி போல அவளுடைய ஒளி பொருந்திய முகம் காணப்படுகின்றது. அவளுடைய பேச்சு கிளியின் பேச்சுப் போல மழலைப் பேச்சாக உள்ளது. கிளியின் மூக்குப் போல நகம் காணப்படுகின்றது. தோள் மூங்கிலைப் போல உள்ளது. மூங்கிலில் உள்ள முத்துகள் போல அவளுடைய பற்கள் ஒளி வீசுகின்றன. காந்தள் மொட்டுகள் போல விரல்கள் காணப்படுகின்றன. காந்தள் பூங்கொத்துப் போல அவள் முன்கை அமைந்துள்ளது.
இவ்வாறு ஏராளமான உவமைகள் மூலம் படிப்போர் நெஞ்சைக் கொள்ளை கொள்ளும் வகையில், புலவர் பெருங்கதையைப் படைத்துள்ளார். நாமும் படித்து மகிழ்வோமாக.
அழுகைச் சுவை
உதயணன் வாசவதத்தையின் காதலில் மூழ்கிக் கடமையை மறந்து கிடந்தான். இதனால் அவன் தோழன் யூகி காதலரைப் பிரித்து வைக்கக் கருதினான். வாசவதத்தையைப் பாதுகாப்பான இடத்தில் மறைத்து வைத்து முன்பு அவள் இருந்த மாளிகைக்குத் தீ மூட்டினான். தீயில் வாசவதத்தை இறந்து விட்டதாக அனைவரும் கருதினர். உதயணன் கடுந்துயரில் சோர்ந்து போனான். தீப்பற்றிய அரண்மனையில் புகுந்து வாசவதத்தையைக் காஞ்சனமாலை தேடுகிறாள். தேடிக் காணாதவளாய், வாசவதத்தை இறந்து விட்டதாகக் கருதிப் புலம்புகிறாள். அவளின் புலம்பல் பகுதி அழுகைச் சுவைக்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு ஆகும். அப்பாடல் பகுதி இதோ:
நாவலந் தண்பொழில் நண்ணார் ஓட்டிய
காவலன் மகளே கனங்குழை மடவோய்
மண்விளக் காகி வரத்தின் வந்தோய்…
பொன்னே திருவே அன்னே அரிவாய்
நங்காய் நல்லாய் கொங்கார் கோதாய்
வீணைக் கிழத்தீ வித்தக உருவீ…
புதையழல் அகவயின் புக்கனையோ…
(பெரு. இலாவாண காண்டம், 18 : அடிகள் 76 – 85)
(நாவலந் தண்பொழில் = நாவலந்தீவு / பாரதநாடு / நாவல் மரங்கள் நிறைந்த நாடு; நண்ணார் = பகைவர்; கனம் = பொன்; அன்னே = தாயே; கொங்கு = பூந்தாது / தேன் / மணம்; வித்தகம் = ஓவியம்; அழல் = நெருப்பு)
இப்பாடலின் பொருள் வருமாறு: “நாவலந் தீவினுள் பகைவரை வென்ற காவலன் மகளே! பொற்குழையை உடைய மடவோய்! உலகத்திற்கு விளக்குப் போன்றவளே! வரத்தினால் பிறந்தவளே! பொன்னே! செல்வமே! அன்னையே! நங்கையே! நல்லவளே! மாலை அணிந்தவளே! வீணை வித்தையில் சிறந்தவளே! ஓவியம் போன்ற உருவத்தை உடையவளே! நெருப்பில் புகுந்து உயிர் விட்டனையோ”.
பெருங்கதை பற்றிய பொதுவான அறிமுகச் செய்திகளை அறிந்திருப்பீர்கள்.
பெருங்கதை பற்றி உரையாசிரியர் தந்த செய்திகளை உணர்ந்திருப்பீர்கள்.
பெருங்கதையின் பெயர் விளக்கம் தொடர்பான தகவல்களை அறிந்திருப்பீர்கள்.
பெருங்கதையின் ஆசிரியர் கொங்குவேளிர் வாழ்க்கை வரலாற்றை அறிந்திருப்பீர்கள்.
பெருங்கதையின் காப்பிய அமைப்பையும் கதையையும் தெரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள்.
பெருங்கதையின் கவிதை நயம், வாழ்வியல் தத்துவங்கள், வருணனைகள், உவமைகள், உணர்ச்சிகள் முதலியவற்றை அறிந்திருப்பீர்கள்.
